Category: Librat

Ktunihere kur tentojsha me debatu për fe, kundërshtarët thojshin që nuk munden me besu në diçka që (për ta) nuk ekziston, që nuk shihet!

Badihava lodhesh me ju shpjegu pjesën shpirtërore të njeriut, ata lypin reaksione kimike. E reaksione kimike për me shpjegu proceset e ndryshme që lidhen me shpirtëroren, së paku historinë e tyre nëpër periudha të ndryshme, gjejmë me bollëk te Aion i Jungut.

Diqysh si shkurt, tipi kqyr me vërtetu sendet shpirtërore me alkimi e të ngjashme. Mirëpo, pjesa ma e rëndësishme për mu ka qenë ajo që një shef i amerikanëve vendas e shpreh si anekdotë.

Brenda çdo njeri thotë janë dy ujq – njoni i mirë e tjetri i keq. Qëllimi osht me ia mundësu të mirit me qenë dominues ndaj të keqit.

Në pjesën ma të madhe të veprave të tija, Jungu provon të thjeshtësojë sa ma shumë këtë ide duke sugjeru që çdo njeri ka të dy anët e veta përbrenda – të mirën edhe të keqen!

Pos këtyre, ka edhe të vetëdijshmen dhe të pavetëdijshmen. E kjo e dyta osht ‘komplekse’.

Shumë sende ndodhin para syve tanë nuk i shohim, shumë sende bojmë edhe nuk e dimë pse i kemi bo. Do ja bojnë intuita, do ja bojnë ‘gut-feeling’, do thojnë ‘ec more, po të nin dikush’.

Tash, kjo pjesa e të pavetëdijshmës osht ma problem, edhe nuk guxoj me shkru sot për to! Më duhet ma shumë informata për me ardhë te ni përfundim pak ma i qartë për veten.

Por, ngjashëm e kemi Raskolnikovin, i cili osht ni njeri që kqyr me gjetë balancën mes të mirës e të keqes, dhe i shtytur nga vetëdija e pavetëdija, bon çka bon te Krim e Ndëshkim.

Këto dyja, për mu kanë qenë kombin loçkë, që plotësojnë njona-tjetrin si libra me formë të kundërt, po me temë të ngjashme.

Nuk di çka mundem me pa kur t’i lexoj prapë, e shumë kisha pas qef me ngu dikond që i ka lexu të dyjat, ani pse mundet me pas nxjerrë diçka krejt tjetër.

Deri sot, Krim dhe Ndëshkim i Dostojevskit edhe Aion i Jungut, mbesin dy librat ma të dashur për mu.