Category: lomsh (Page 1 of 10)

Nuk ka kombinim ma të rrezikshëm se padituria edhe frika!

Të paditurit frikacakë i bëjnë skllevërit më të mirë, dhe prandaj prej Bizantit, Bullgarit, Serbit, Otomanit, e deri te vetë shqiptari – Enveri e masanej Edi, kanë sunduar mbi popullin tonë!

Skllavëria kurrë nuk ka qenë në dyshim për popullin tonë, sidomos për analfabetët funksional – këta që mendojnë se janë të dijshëm, po në fakt nuk dijnë kurgjo!

Nëse jo i huaji, atëherë i joni, nëse jo politika, atëherë feja, gjithmonë dikush për merak ka shfrytëzuar klasën e mjerë të cilët kmetin e klerikët i kanë parë si të dërguar të Zotit.

Përmbushja e qejfeve edhe epsheve të tyre, ka marrë formën e një adhurimi ndaj Zotit.

Fjala e plakut të familjes që nuk ka ditur shkrimlexim, e ndikuar nga ndonjë vasal i sundimtarëve apo klerik fetar, gjithmonë ka dominuar mbi fjalën e nipit të tij doktor a mësues!

Dituria dhe shkollimi është shpërfillur duke përdorur traditat, kinse për të ruajtur origjinalitetin pellazgo-ilir krahas sundimtarëve që ndryshonin vetëm gjuhën e të folurit.

Tash e 1000 vite, hala jemi në të njëjtën pozitë, sepse evolucioni mbase nuk na prekë neve!

Hala në vitin 2023 kemi njerëz që të bëjnë gabime fillestare në shkrimlexim, sepse puna e rrogëtarit në një vend të huaj gjithmonë ka lënë në hijen diturinë e një të shkolluari.

Tipike për një popull që ka ADN-ën e urisë dhe skllavit – paraja, një kafe, pesë qebapa kryejnë punë. Për 20 euro t’i shiste katër vite të së ardhmes e pastaj ankohej kur pasaardhësit e tij ia mbathnin jashtë.

Edhe sot shumica manipulohen shumë lehtë – tu kqyr bërlloga që as shpija e vet nuk i kqyr, e tu ngu derse të njerëzve që as shpija e vet nuk i ngon.

Qysh osht ni fjalë e urtë – Mos kqyr çka boj, kqyr çka them!

Maksimumi që kemi arritur ta bëjmë, është të refuzojmë dhe veprojmë me inati nga çdo gjë që na japin këta bërllogat e TV-së. Për pjesën tjetër do të duhet guxim i madh.

Guxim i madh të bësh një kërkim në internet dhe të marrësh krejt “derset” që i marrin si urdhra prej njerëzve që nuk ngihen as me mercedesa e të lënë kufomën mbi dhe sepse nuk ke paguar “hakun”/benzinën e tyre.

Me qenë rob i mirë i Zotit nuk osht lehtë. Aq ma pak kur kojshia yt mezi ngopet, e ti gogëson mas iftarit!

Me m’pa profesori i filozofisë tu fol për Dekartin këtu, ndoshta ma kish përfundu ma shumë se dysh, e nuk kish bo ato hajgare e lodhëta që i njohin krejt gjimnazistat e Gilanit!

Ironia osht që bash atëherë pata mësu për racionalizmin e Dekartit, që vetëm sa më pat bind që pas çdo veprimi qëllon një arsyeje, një pjesë së cilës mundemi me përmend, e tjetrën e ruajmë për vete.

Nuk ka recensim që nuk i ka së paku 300 fjalë, qoftë edhe për ndonjë film katastrofë të dobët, me ndonjë përjashtim!

Bile, të keqen që pandehet e mirë duhet me arsyetu ma shumë se të mirën. Të mirën, i thu kqyre, edhe mbetet i kënaqur në fund personi që ia ke sugjeru.

Sigurisht, edhe për të keqin mundesh m’i thonë kqyre, po qëllimi i recensimeve osht që për 3-4 minuta lexim, m’i kursy nja 120 minuta tjerë në film.

Paramendo me i sugjeru seri – 80-90 orë a sa?!

Paramendo me kqyr krejtë serinë që me kritiku, pa paragjykim – qato e kam kqyr Breaking Bad fund e krye, shpesh tu i përsërit disa skena, veç me ju dëshmu njerëzve që osht bërllok!

Sigurisht që s’jam mirë, veç kqyre titullin!

Po a e din kush mendon që osht mirë, po s’osht?

Qata që i kqyrin 100 orë, edhe në fund thojnë:

“mu m’ka pëlqy, shija jeme”

Kqyr 100 sahat seri, kqyr 2 sahat film, edhe në fund e qet mburojen “shija jeme”.

Çka m’i thonë pos të d***fsha shijen nëse nuk je në gjendje me i thur dy-tri fjali me arsyetu shijen.

“Mu m’pëlqejnë filmat aksion”.

Ani, shumë mirë.

Me pyet pse i pëlqejnë filmat horror, nuk di me ta shpjegu, po pak me bo muhabet, e shpalos si libër, edhe i kallxon sende që as vetë nuk i di personi në fjalë!

Tani duhet me kalu te Jungu, edhe atëherë ju dëshmon që ‘ti s’je mirë’, kështu që flaka i daltë.

Le të komentojnë ‘shija jeme’, e drejtë e shprehjes osht.

Edhe merr llajka, njëjtë si profesori i filozofisë të qeshura – të dyja janë të lodhshme edhe burimin e kanë te frika e përballjes me veten. Po prapë, pak janë njerëzit që guxojnë me sfidu veten, a shijen, edhe burimin nga ju ka ardhë ajo shije!

Nashta e kanë në ADN prej mbretëreshës Teuta, kusare e njohur e brigjeve të Adriatikut!

Por, kur pasi ju shpjegoni gjerë e gjatë mendimin e preferencën për diçka, edhe në fund merrni “ja, njeri, nashta shija jeme”, atëherë po e dimë përgjigjen që duhet t’u japim?

Serbia ka rreth 40 mijë pensionist lufte që paguhen 340 euro në muaj. Këto janë shifra të disa viteve më parë, dhe me shumë gjasë kanë ndryshu.

Ushtari më i ri në luftën e Kosovës ndoshta ka lindur në vitin 1981. Të gjithë ata tjerët kanë qenë më të vjetër, dhe një pjesë e konsiderueshme janë në pension.

Për t’i paguar këta ushtarë që na kanë qit rrugëve deri në Bllacë, 1 milion shqiptar, i kanë vra rreth 40 mijë tyre, edhe kanë djegë e kanë rrafshu çka ju ka prish qejfin, Serbisë i duhen rreth 170 milion euro në vit.

Në këtë krizë ekonomike, kosovarët, kojshia e familjarët tanë, shpenzojnë ma shumë se 170 milion euro për produktet serbe.

Pra, çdo vit, ne kosovarët, që na është dashur t’i ndreqim gjithë ato shpija, që është dashtë të presim me vite për të gjetur eshtrat e familjarëve tanë, neve që nipat e mbesat na janë rritë pa prindër, i paguajmë fajtorët e krejt këtyre krimeve me çdo cent që shpenzojmë kur blejmë produkte serbe.

100 shishe Dijamant në muaj = pensioni i një ushtarit serb
10 abonime për Arena Sport = pensioni i një ushtarit serb
5 udhëtime kah Serbia me ryshfet e krejt të ni ‘ausllanderi’ = pensioni i një ushtari serb

Pos që paguajmë për ato pensione, ni pjesë e konsiderueshme ju mbetet edhe për me ble armatim, edhe me na përcjellë edhe një herë deri në Bllacë a Zoti e di ku.

Mirëpo, Dijamanti pe pjekë mishin ma mirë, e futbolli s’ka gjuhë po thojnë. Fëmija qysh para lindjes po mësohen me pllazma të Pionirit.

Tani, kur po them që jemi popull analfabet po ndihen të ofendum.
Na jemi asi njerëz që osht dashtë me vendos flamure të shteteve pranë produkteve për me na tregu që ky osht i Serbisë.
Qaq për gjeografi, e hala ma keq për histori jemi.

Nëse bohet luftë, së paku tash e di që kanë me na vra e me na kallë paret e familjarëve e kojshvie tanë që po kqyrin futboll në Arena Sport tu hongër cipiripi.

Ktunihere ‘qitshin kulaq’, mlidheshin burrat në dhomë, rinia te dera, edhe bojshin hajgare tu përgoju noj plak, ose nojkon qaty te fmija.

Masanej dita e grave, ose dita kur e nisshin qejzin. Gratë që merrshin nuse shkojshin ma vonë, edhe veç kqyrshin, si delegatë në lojë të futbollit, e ato të nuses e kallshin. Në fund, gratë e merrshin qejzin, edhe ato të nuses vazhdofshin me kallë, me ni atmosferë ma të zymtë pak.

Dita e dasmës.

Ka ni peshkir nëpër kerre, bajraktari e merrke flamurin edhe e majke me kilometra, me 10 euro në xhep, me ja dhonë atij që e man bajrakin te nusja.

Burrat shkojshin, folshin, kryjshin muhabetin, edhe tani ‘awkward silence’. Ka dy tri herë çojshin te gratë noj djalë me kqyr a janë gati. Çfarti!

Gratë e kallshin, ‘po ja marrim ma të mirën nanës,’ e qesi dissa derisa hypshin në kerr. Edhe tani tyt tytttt… ata t’shpisë kajshin, këta të dhondrrit u kallshin, e qeshtu…

Tash e tutje krejt sprint, me mrri mu bo gati për hotel.

Në hotel, në 7 shkojshin këta t’shpisë, edhe rresht për ni me prit mysafirët. Deri në 9.

Tani mule me shku me hongër edhe me kcy, e me kcy, e me kcy. Tani darka, tash ni tempo ma e madhe e kcimit edhe opa po vijnë çifti. Nalen dritat, ja nis ajo pjesa e killt romantike… e prejnë torten edhe tani shkon ajo butë deri të ja nis prapë me tempton e madhe.

Tash çohen çifti, kcejnë, edhe tani burrat, nëse s’ka qit dikush me armë qatëhere kur ka ardh çifti, tash osht rasti i fundit.

Ata t’nuses shkojnë, pak ma vonë edhe çifti, edhe mesin badihavgjitë që kqyrin me gjet atë knaqsinë që krejt e lypin, po asnjë nuk e gjen.

Ma së paku ata t’shpisë që i kanë harxhu kushedi sa mijë euro për m’i knaq ni dynja edhe në fund prapë gjejnë noj të metë. Nuk kënaqen.

Nuk janë kënaq as sa ka qenë dasma.

Vazhdimisht kanë nga me kqyr a osht buka gati, a kanë ardh edhe ata 10% që nuk kanë prit që vijnë, mos i ka marr nojkush fmijën, mos osht ftofë darka. Tani kur krejt buka osht në rregull i lëshohen muzikës, hajt pak ma shumë se s’po boni shumë zhurmë.

Po badihava, mungon ajo kënaqësia. Shpirti nuk kënaqet as tu knaq tjerët, as tu bo zhurmë, as tu e mushë barkun.

Shpirti i secilit kënaqet në atë mënyrën e tij.

Masanej vjen depresioni. Po prapë nuk e pranojnë.

Shkun paret, u kry ky mision në të cilin kanë punu qe 5 vjet. Tash duhet me prit noj syneti a noj fmi tjetër, me ia kalu ktij gjymyshi. E deri atëherë, urimi që çifti sa ma shpejt mu trashëgu se ky osht qëllimi, si kafshët, veç mu shumu, s’ka lidhje a janë të lumtur, a kënaqen, po me bo ni fmi, mos me mendu, që tjerët mu kënaqë e vjehrria mu lavdru në plleshmërinë e fëmijëve të tyne.

Ndërkohë, DVD-jat e dasmës, të cilat mas noj viti s’ka pajisje që i lun, edhe shkon i kthen në formatin e ri, edhe i kqyr ata që të kanë vdekë, tu prit me kqyr me gjet ni buzëqeshje të fundit, ni moment të fundit kur kanë qenë të lumtur ata që s’janë ma. I kqyr e i kqyr edhe në fund e sheh që mas asaj buzëqeshje të tyne, thellë brenda e sheh një vuajtje.

Masanej e kupton që edhe ti e ke qat ndjenjë, edhe të doket gjithçka e kotë.

Ia len fajin pleqnisë, tash ma s’po jetohet, po n’fakt ti kurrë nuk ke jetu.

Ti veç ke kqyr çka kanë bo tjerët, edhe je tut me bo diçka që s’kanë bo tjerët. Je mundu me kon pjesë e shoqnisë, i pranushëm, sepse je tut prej vetmisë. Je tut që ka me t’hangër ujku si atë delen që ndahet prej turmës.

Ke jetu prej gjymyshit gjymysh, prej veres n’verë, prej t’premtes në t’premte, edhe në fund krejt çka ki me kallu janë kujtimet të cilat nuk i man n’mend mirë se ose ke qenë i pitë, ose të kanë ushtu veshtë prej muzike, ose s’ke pas kohë tu u marr me logjistikë.

Ti je kon veç ni fantazmë që ke kcy n’dasma.

Disa prej kujtimeve ma të këqija burojnë nga disa prej familjarëve më “të afërt.“

Edhe, për me ruajt traditën, gjuhën, zakonet, e bërllogjet tjera kombëtare e fetare, afërsia familjare shihet si imperativ në jetët tona të përditshme.

Akoma pritet të jemi prezent në varrime a dasma të nipave të çikës së hallës së prindit të vdekur.

Edhe pse?

Që të duken më shumë veta në ato ceremoni, e që në mënyrë banale do të duhej të përkthehej në dashurinë që kanë shoqëria për atë të ndjerë, apo për atë çift që po martohet.

Ngjashëm, përvjetorët e fakultetit, gjimnazit, fillores, fillores së ultë a si po i quajnë tash, bashkë me mësimdhënësit, organizohen që të qëndrojmë së bashku, në kontakt.

Apo mos ndoshta për të krahasuar njëri-tjetrin, xhelozuar më shumë, a çka po di?

Derisa, janë disa nga po ata “shokë e shoqe, e mësimdhënës”, që na kanë terrorizuar në momentet më të ndjeshme të jetës sonë.

Dhe pse i pranojmë këto?

Pse dorëzohemi para këtyre sfidave që na nxjerrin vetëm më të këqijat nga e kaluara jonë?

“Keeping Up Appearances”…

Që mos të dukemi të përjashtuar, të ndarë, dele e zezë?

Renditemi në hekurudhën që na drejton për në pikën që na rikujton torturat.

Sakrifikojmë shëndetin tonë mendor për këto, thuajse nuk kemi bërë mjaft sakrifica gjatë tërë jetës.

“Jo” është fjala më e fuqishme në fjalor!

Edhe sa ma shumë e përdorim, aq më të fuqishëm ndjehemi. Sidomos kur e themi karshi gjërave që na mundojnë, e na turbullojnë barkun e mendjen.

Jo…

Sepse lidhjet familjare, shoqërore, janë të “mbivlerësuara” edhe jo medoemos duhet të zgjasin përjetësisht.

Në gjithë ata njerëz në botë, sigurisht që ka edhe të atillë që na kuptojnë, na përkrahin, e na duan.

Janë të tillët, shumë që kurrë nuk kam takuar, që më kanë përkrahur, më kanë shfaqur dashuri e mirësi, më shumë se disa prej të lartpërmendurve.

Sepse…

Disa prej kujtimeve ma të mira burojnë nga disa prej njerëzve më të largët, pa asnjë lidhje gjaku, apo lokale.

Të këtillët, shpesh kalojnë nocionin klasik të familjes, duke u bërë ajo familje e gjerë që kurrë nuk do të duhej ta kishim.