Category: M22

2022ta e Adiaikut

20/01/2023 / Luan Morina

Targarienët

Është një rresht te kënga Demonët e Imagine Dragons që më ka bërë të mos kem shumë besim në njerëz që sot i marr si shembuj pasi “të gjithë të shenjtët dikur i kthehen pasurisë”.

Adriatiku nuk është as i pari, e fatkeqësisht, as i fundit në këtë listë që kushedi sa persona do të ketë aty, por e di që mua s’do më shohin në të.

Por, ndryshimi është ligj i natyrës, dhe gjatë këtij transformimi secili zgjedhë rrugën e tij të cilat nuk do të takohen më kurrë. Fatmirësisht.

Princi

E dimë të gjithë që ngushëllimi për princi ishte një katastrofë e cila çuditërisht u pranua edhe nga vetë autori si e tillë, duke i hipur autobusit së vetëkritikës, ndonëse në një tentim të zbehtë për ta ridestinuar si shaka edhe postimin origjinal.

Por, 2022ta do të mbahet në mend si viti ku Kosova u privatizua, duke mohuar transmetimin për qytetarët e Kosovës të cilët nuk ishin abonentë të kompanisë të cilën e udhëheqë Adriatiku!

I dimë ligjet, dhe mungesën e tyre, fatkeqësisht. Ndalimi i transmetimit të reprezentacionit të Kosovës nëpërmjet internetit – diçka që ka bërë RTK1 deri vitin e kaluar, nuk ka të bëjë me të drejta të transmetimit.

Është një politikë të cilën e ndjekë versioni i ri i autorit të Rubikonit.

Adriatiku 2.0

Derisa Adriatiku që njoh, dhe e cilësoj si njërin nga intervistuesit më të mirë 1në1, perëndoi me largimin nga KTV, versioni i dytë i tij, si një udhëheqës televizioni ngjan në një udhëheqës të pashpirt i cili nuk kursen gjë për të arritur qëllimin e tij.

Kalimi nga një autor emisioni në një drejtor televizioni ka qenë një hap interesant që mezi kam pritur të shoh si do të zhvillohet.

Por, në vend të krijimit të emisioneve e formateve interesante, gjithçka që bëri ishte të shfrytëzojë buxhetin e pafund duke blerë seritë nga të gjitha kanalet konkurrente, përfshirë edhe formate të kota televizive.

Streha

Derisa studioja e Rubikonit, që kishte filluar nga një tavolinë rrumbullake me ndriçim minimal dhe një ekran me rubikonin, për të kaluar në një studio modeste ku djersiteshin presidentë e kryeministra, të cilët humbnin “udhën në oborr”, vazhdonte të rritej e të bëhej megalomane, Adriatiku si për ironi, zvogëlohej.

Sot kemi një studio gjigante, ku Adriatiku humbet në tabletin e tij në shumicën e kohës, derisa ‘ekspertët’ janë thjesht njerëz që ndajnë mllefin në mungesën e mysafirëve që duan të kenë para tyre.

Derisa prisja që do të ndryshonte për të mirë tërë skenën televizive në Kosovë, fatkeqësisht i vetmi që ndryshoi është vetë ai duke u strukur në strehën e njerëzve që shajnë e përdorin fjalorë rrugësh në emisione kinse komike për ‘rob’, e emisionet me mysafirë që rrëfejnë ‘lehtësimin’ e përdhunimit vazhdojnë të qëndrojnë pa kërkuar as edhe një falje ndaj audiencës.

Akademia

Adriatiku i KTV-së mund të cilësohej si njëri ndër njohësit më të mirë të situatës politike dhe shoqërore në Kosovë, përfshirë edhe kolumnet e tija në Koha Ditore, ndërkohë versioni 2.0 bën cicërima për Big Brother VIP dhe i lëshohet ASHAK-ut në mbrojtje të këtyre produkteve degjeneruese.

Adriatikun si pjesë të ASHAK-ut do e besoja para disa viteve, por si komentues të BBVIPKS?! As në ëndrrat më të këqija!

Me krejt potencialin që ka, nuk mund të mos them që si shikues dhe si fans i madh i versionit 1.0, jam tejet i zhgënjyer. Ndoshta versioni 3.0 do të jetë një rikthim i madh. Vetëm mos të jetë ndonjë Dardania Post!

Koha Ditore si kalendar i shitores së lagjes

05/01/2023 / Luan Morina

Prej një titulli rezistence në zenitin e pushtetit armik deri në gazetë që publikohet një herë në vit edhe anë në vetëm një zinxhir dyqanesh, rënia e Kohës Ditore është një histori e dhimbshme.

Vetëvrasjet e Kohës

Grupi Koha është vetëvrarë disa herë gjatë 15 viteve të fundit.

E para erdhi nga ish-çiraku i Kohës Ditore, B^tonit i cili me pavarësinë e Kosovës filloi me kanalin e tij privat që trazoi tregun mediatik duke kërkuar alternativë për garat sportive me të cilat deri atëbotë njihen Koha.

Sigurisht që politika redaktoriale e Kohës do të dëmtohej gjatë pushtetit të dy partive armiqësore deri në vdekjen e presidentit Rugova, pasi dihet haptazi që politika dikton mediat në një mënyrë a tjetrën. Edhe RTK kishte pësuar nga ai koalicion politik, dhe dihen arsyet!

Vetëvrasja e dytë erdhi me refuzimin e aktivizimit të portalit Koha.net nga frika që po dëmtonte mbase shitjet e gazetës.

E treta ishte me ngritjen e çmimit në 0.50 euro, gati dyfish sa gazetat tjera, dhe me të cilin çmim do blije së paku një bukë e gjysmë në ditë.

Vetëvrasja e katërt erdhi nga keqmenaxhimi KTV-së duke lejuar ikjen e më të mirëve nga Birol Urcan e deri tek krijimi i ‘zajednicave’ brenda vet kanalit, të cilat më pas iu bashkuan kanaleve tjera konkurrente.

Vetëvrasja e pestë erdhi nga pandemia, duke mbyllur gazetën edhe përfundimisht, e çmimi online i së cilës ishte më shtrenjtë se NY Times, The Post, The Times, e The Guardian së bashku.

Koha sot

Me idenë që gjithkush është i zëvendësueshëm, Koha nuk frikësohej nga largimi i emrave të mëdhenj, të cilët janë drejtorë e pronarë mediash rivale sot, derisa Koha mbetet me njerëz që nuk kanë aspirata më të mëdha se sa ‘një rrogë’ në fund të muajit.

Kreativiteti i Kohës ka vdekur qëmoti me një udhëheqje që nuk ka sjellë asnjë a freski që gati një dekadë. Ndonëse ka pasur disa tentime për to, gjithçka është shuar shumë shpejt nga mungesa e popullaritetit.

Kjo është një tjetër mangësi e Kohës – marketingu është i mbyllur. Ideja e Kohës gjithmonë ka qenë që KTV e Koha Ditore kanë mbuluar njëra tjetrën. Dhe kjo ka qenë në rregull kur kemi pasur 3 kanale televizive e 4-5 gazeta. Sot kemi një kallaballëk kanalesh televizive, së paku 10 me ‘zhanër kombëtar’ me një shtrirje kabllori e interneti në 90% të shtëpive, e edhe më shumë “gazeta” interneti.

Nostalgjia

Prandaj kam një ide që kemi mbetur vetëm ne ‘nostalgjikët’ e komedive të orës 11:30 të natës, e lexuesit e vjetër të Kohës Ditore që vazhdojmë të besojmë në Kohën.

Arsyeja pse unë jam parapagues i rregullt për më shumë se një vit (prej kur ka qenë 5 euro në muaj), qëndron te emrat e kolumnistëve që i kam për zemër – sidomos Robelli e Demi, dhe gazetaria hulumtuese – Ramaj e së fundmi Jusufi.

Dy programet e vetme që jam ndalur t’i shikoja, në prapavijë, kanë qenë të llojit podkast – para se të prishet këtë sezon, dhe radio, pasditeve. Si dhe kam parë nga një edicion të Deskut e programit të Gjinovcit, dhe atë për shkak të mysafirëve.

Kalendar

Vitin e kaluar ka qenë e pamundur të gjejmë Koha Ditore për vitin e ri. Sivjet, ndonëse me vonesë, së paku kemi pasur një adresë për ta blerë.

Dhe sigurisht që e kam blerë, për shkak të nostalgjisë.

Por, si erdhëm këtu, në një vend pa gazetë, nuk është faji vetëm i joni. Edhe ne do të blejmë gazetë të besueshme me rregull, edhe 50 cent sot, pasi një bukë kushton më shtrenjtë. Por, si gazetat tjera, edhe Koha Ditore u bë kurban i keqmenaxhimit.

Dhe me këtë menaxhim, jo që do të rikthehet gazeta së paku si javore, por edhe kjo vjetore do të zhduket mbase. Frekuenca kombëtare mban kanalin gjallë, dhe ata pak emra që ja vlen të lexohen, për mendimet e tyre.

Koha sot mbetet si alternativë sepse tjerët nuk kanë pavarësi nga politika. Koha mundohet të ketë politikë të veten.

Por, edhe sa?

Koha Nesër

Njerëzit do lexojnë gazetë derisa ka çka të lexohet në të. Hulumtime, analiza, e kolumne, janë ato që mbushin një gazetë sot, e të cilat lexohen më mirë se në portale.

Rrjeti i distribucionit është rrënuar, dhe e vetmja mënyrë mbetet kjo që është tash, me markete, ose me furra!.

Televizioni në primetime të dielën ka “op, op, Labin” i cili në një emision veror, pasi kryen intervistën kërcen në pishinë bashkë me mysafirin! Dhe tani pa pikë marre dalin e thonë “përkrahni gazetarinë e pavarur”, të paguajmë për emisione bizare si ky?!

RIP Koha

Koha është në udhëkryq, dëshiron të ushqehet edhe nga kjo audiencë e kotë, edhe nga ne që kërkojmë cilësi pak më serioze!

Derisa nuk zgjedhin këtë problem, atëherë do të shuhen dalëngadalë.

Ashtu si FB faqja e Botimeve Koha në Facebook që poston vetëm gjatë festave e panaireve!

Koha po vdes, fatkeqësisht, si shpresa e fundit për një gazetë e kthim në normalitet për neve “nostalgjikëve”.

Përdhunimi mediatik

30/08/2022 / Luan Morina

Problem është me qenë redaktor që vendos çfarë lajmi më dalë në botim e çfarë jo!

Pos që duhesh të konfirmosh burimin e vërtetësinë e lajmit, duhet të mendosh si të rregullosh strukturën e tij se në cilën pjesë të temës bie më shumë theksi, çfarë po tenton të përçosh, edhe më e rëndësishmja si do e pranojnë lexuesit, e sa janë mundësitë të keqinterpretohet dhe të shitet si i tillë te palët e treta.

Të kalosh krejt këtë proces në 200 lajme në ditë sa aspiron të postoj një portal, është e pamundur. Humbje kohe.

Mediat lehtë funksionojnë te ne – çka të han populli, çka të sjell klikime!

Prandaj gazeta është më e mirë – ka hapësirë të kufizuar edhe të vjen gjynah të shtypësh bërllok!

Në portale nuk është ky problem – dy studentë të gazetarisë që punojnë 72 orë në javë për më pak se 1 euro në orë, një kolegë në PTK që të paguan për reklama që nuk ke nevojë kurrë t’i botosh, edhe ja ku je.

Qepo!

Në mungesë të një filtrimi të duhur, çdo ditë kemi lajme raciste, seksiste, ofenduese, e edhe të fëlliqura. Njëjtë kemi edhe intervista ku si turmë qeshin për ‘hajgare’ që në vete përmbajnë krejt të këqijat, përfshirë edhe pranim përdhunimi!

Edhe krejt këto, para se të dalin në botim, para se të transmetohen në TV kalojnë nëpër redaksi e cila duhet të kontrollojë ‘cilësinë’. Mirëpo, të gjithë këta filtra pajtohen me krejt këto gjëra.

“hajt se krejt qeshtu bojnë”

“po thu merr shumë engejxhment a? Futja, tani e fshimë!”

Filtrimi më i madh duhet të jetë te një popullsi pak e prapambetur, e ngujuar në tradita të fillim-shekullit XX, e cila nuk di të shfrytëzojë as mundësitë e edukimit e arsimimit online, e aq më pak shprehjen!

Komentimet nëpër rrjete shoqërore shërbejnë me mbajt median relevante.

Sa më shumë që komentohet diçka, aq më mirë për mediumin, aq më shumë reklama.

Sa më kontroverse diçka, aq më shumë komentohet.

Me këtë ide, profilet personale duhet të postojnë veç dy gjëra:

Njoftimet për martesa, lindje, diplomime
Njoftimet për vdekje

Të parat komentohen që komentuesi mos me dal si inatçor që nuk ua ka ‘llajk’ postimin. Të dytat komentohen që komentuesi mos me dal si dikush që është ‘gëzu për vdekjen’ në fjalë.

Bizare a po?

Dikush duhet me dalë kundër kësaj dukurie.

Dikush duhet të kontribuojë në një edukim kombëtar të sjelljes online, e cila inspiron dhe inspirohet nga sjellja në jetën reale.

Llajkat e followersat nuk tregojnë për suksesin e popullaritetin e një medie a personi.

Disa media i kanë 20% robotë, disa grupe i kanë 98% njerëz.

Atyre mediave ju duhet ‘engajxhment’ nga populli axhami, mendjelehtë, naiv, që mendojnë se me një koment e llajk e ndryshojnë gjendjen.

Ndërsa, duhet të jetë e kundërta, mediat të ndryshojnë popullin, të avancojmë si njerëz, të zhvillohemi, e jo të mbetemi legenë të kohës së xhonturqve!

Kërkush ma shumë se mediat nuk inspirojnë gjendjen e mjerë psikike e shpirtërore të popullit tonë. Për gjithçka të keqe që ndodhë, ajo do të jetë relevante 2-3 ditë, deri të fillojë të bie ‘engajxhmenti’ edhe të hyrat nga to.

Mediat janë përdhunuesi më i madh i këtij populli, dhe s’ka kush t’i ndjekë ato!

E kur jemi te mediat, qe rasti i racizmit që qe një vit qëndron stoikisht si postim i palëkundur – https://gazetametro.net/kung-fuja-i-kurtit-serish-ne-prishtine-vitin-e-kaluar-iu-kishte-refuzuar-leje-qendrimi-ne-kosove/

Dobro Jutro Arena Sport

17/08/2022 / Luan Morina

Telekom Srbija ka ble të drejtat e Premier League për vendet e ish-Jugosllavisë për 100 milion euro në sezon.

Canal+ në Francë edhe Sky në Gjermani paguajnë më pak së bashku për Gjermani dhe Francë!

Pse Telekom Srbija është në gjendje me pagu 3-4 fish më shtrenjtë se çmimi i tregut?

Sepse, në Serbi janë dy kanale të pavarura – N1 dhe Nova, që të dyja pjesë e United Media; edhe një gazetë e pavarur – Danas.

Gjithçka tjetër është pro-shokut të ish-presidentit!

Arena Sport është 80% pronë e Telekom Srbija, e cila është pronë e qeverisë së Serbisë!

E vërtetë që operon edhe në Kroaci, BeH, Maqedoni e Mal të Zi. Mirëpo, në Kroaci, pos ndeshjeve të Ligës së Serbisë, asnjë ndeshje nuk transmetohet në gjuhën serbe! Krejt janë kroatisht. Kanale të dedikuara ka edhe për vendet tjera! Së paku nga një kanal.

Për Kosovë, ka qenë një kanal në internet Arena Sport 1 KiM – Kosovo i Metohija, mirëpo nuk ka transmetu shqip!

Nuk osht hera e parë që Kosova quhet si krahinë e Serbisë.

Në kampionatin botëror të atletikës në Katar, në vitin 2019, në grupin kualifikues në 800m kanë vrapu Amel Tuka i BeH e Musa Hajdari i Kosovës. Komentatori ka prezantu të gjithë, deri në momentin e prezantimit të Musait, kur ka vendos me hesht.

Pak para pandemisë, ArtMotion, që internetin gjithë e kanë pas prej Telekom Srbija, edhe para se me i ble ni kompani ‘e panjohur’ e regjistruar jashtë vendit, ka vendos me shfrytëzu ‘vrimën’ duke lejuar një kompani që kinse ka të drejtat për Kosovë, ani pse ashiqare në kontratat paraprake ka shkruar që Arena Sport i ka të drejtë për Serbi, mirëpo pahiri dikush ju ka kujtu që Kosova është pjesë e Serbisë, edhe voila.

Fillimisht është dëmtu Kujtesa me Champions League. Masanej Ipko me Premier League.

Së pari ArtMotion ka marrë Kujtesën nën vete, e tash edhe Ipkon.

Pra, sot, kemi një gjendje mediatike si në Serbi.

Tre nga pesë operatorët më të mëdhenj në vend që zotërojnë ma shumë se gjysmën e tregut sipas shifrave të AKREP janë bashkë. Njëjtë edhe për ato kanalet ‘kombëtare’ që i gjeni në Top10, pos nja dy-tri edhe RTK!

Veçse, këtu të bashkuar janë kundër qeverisë, atje janë për qeverinë!

Pra, nesër, kur të paguni cilindo prej tre operatorëve që kanë Arena Sportin, mos harroni që jeni pjesë e asaj faturës vjetore prej disa milionëve që shkon drejt në xhep të Vuçiçit!

ArenaSport paguan 10fish më pak se një kompani që blenë të drejtat për shqip, derisa operon për 100% për të tregut.

Me këtë ritëm, në vitin 2027 ka gjasa askush mos m’i ble të drejtat për shqip në Kosovë. Masanej kënaqen tu kqyr serbisht, sepse futbolli s’ka gjuhë.

Mirëpo, kushedi sa veta jemi gjallë deri atëherë qysh po kërcënon Vuçiçi çdo ditë. Së paku e dimë që nëse na vrasin, na kanë vra këta që kanë pagu për Arena Sport, njëjtë si ata që blejnë Dobro Jutro e Pllazma.

Çka ofron FIFA+?

12/04/2022 / Luan Morina

Edhe FIFA – shtëpia e futbollit botëror ka lansuar ‘streaming’ platformën e saj, së paku për momentin falas.

Duke mos devijuar nga shërbimet tjera simotra, edhe kjo do të ketë prapashtesën + (plus) mbrapa. Mbi 40 mijë ndeshje të garave të sotme, e 2000 ndeshje nga arkiva do të jenë pjesë e kësaj platforme, varësisht sipas regjioneve. Por, më së shumti, qartazi do jenë dokumentarët

Në mesin e filmave dokumentar, më atraktivi për momentin duket të jetë ai për Ronaldinhon i quajtur me të drejtë The Happiest Man in the World.

Tek seritë, ajo që në plan të parë duket interesante është nga producenti i Sunderland ‘Til I Die, që ndjekë tetë kapiten kombëtaresh – Modriç, Aubameyang, Kaltak (Vanuatu), Blake (Xhamajka), Maatouk (Libani), e Thiago Silva gjersa udhëheqin ekipet e tyre drejt Katar 2022. Marrë parasysh që figuron si sezoni i parë për Captains, me shumë gjasë mund të presim edhe sezone tjera.

Emisione tjera origjinale, dokumentarë kryesisht, pritet të jenë edhe për emra tjerë të njohur si dokumentari për Dani Alves dhe misionin e tij për tu kthyer me Brazilin në Katari 2022, pastaj Ronaldo Nazario, Lukaku, e yje të futbollit femëror Lucy Bronze e Carli Lloyd.

Dhe do jenë dokumentarët ata që nuk duhet të paraqesin problem për bllokim gjeografik në vendin tonë.

Do mbetet të shihet se sa do të jetë problem kjo gjë kur jemi te transmetimet e ndeshjeve.

Derisa fillimisht duket që do të kemi transmetimet e ligave të Danimarkës, Polonisë, e Sllovakisë, pa harruar edhe përmbledhjet e ndeshjeve nga ligat tjera, si ajo e Zvicrës.

Detyrimisht do të kemi më shumë gara nga vendet që janë më pak të mbuluara në internet, prandaj mund të presim ndeshje nga ligat afrikane e aziatike më shumë.

Një hapësirë e madhe do t’i kushtohet ligave të futbollit të femrave dhe garave për moshat e reja. E di që shumica nga këto kanë qenë në dispozicion në mycujoo më parë e tash elevensports, por ndërfaqja ka qenë e tmerrshme tek ai shërbim, e shumica e ndeshjeve kanë qenë pa komentim.

FIFA deklaron që do të ketë 40.000 ndeshje të transmetuara drejtpërdrejtë gjatë vitit nga 100 federata. Nga këto 11 mijë ndeshje do të jenë të garave të femrave.

Padyshim që do të kemi të gjitha garat e organizuara nga FIFA – kampionatet botërore të meshkujve e femrave, të moshave të reja, e të klubeve.

Më e mira e këtij shërbimi do të jetë oferta e 2500 videove me 2000 orë transmetime nga arkiva e FIFA-s, përfshirë kampionatet botërore deri së paku në vitin 1950 (nuk e di a ka transmetime të mëhershme!).

Si futbolldashës, kjo është më e mira e kësaj platforme.

Por, si çdo gjë, edhe ky duhet të jetë hapi i parë i një organizate tjetër sportive që kalon në sistemin D2C. Marrë parasysh që shpenzimet për të drejtat sportive kanë arritur majën, tash e tutje në territoret ku organizatat, në këtë rast FIFA, sheh që nuk po merr çmimin e mjaftueshëm, nëse jo në tërësi, mund të zgjedhë që një pjesë të drejtave – streaming në këtë rast – t’i shesë direkt tek konsumatori i fundit. Nuk jemi larg parapagimit direkt në FIFA e jo në platformat lokale.

Mishërimi i gruas si krim medial

22/03/2022 / Luan Morina

Gjithçka ka nisur me Fiks Fare. Së paku për mua.

Ka qenë emisioni i parë që kam parë gra gjysmë të zhveshura në programe televizive pa skenar. Dhe për një kohë pata hamendësuar çfarë pune ka prania e tyre në skenë derisa Saimiri dhe Doktori flisnin për gjëra që atëbotë edhe nuk i kuptoja mirë.

Pastaj, me kalimin e viteve kam kuptuar edhe më mirë “rëndësinë” e pranisë së tyre në atë program, dhe programe tjera simotra.

Kam kritikuar e jam ankuar gjithë verën e kaluar gjatë Euro2020 pse emisionet sportive për këtë garë gjithmonë ishin “të detyruara” të kishin dikë të bukur çdo natë.

Dhe kjo më së miri tregon mosrespektimin që i bëhet grave sportdashëse në emisionet sportive, dhe jo vetëm.

Kriteri i vetëm i pranisë së një gruaje në studiot e programeve sportive ka qenë dukja e saj e jashtme. Ka pasur disa përjashtime të rralla, dhe kuptohet rastet kur kanë qenë vet sportiste.

E di që në mesin e viteve 2000ta kur Sporti në KTV dhe Sport Plus shtyheshin për të na njoftuar më parë për lajmet sportive, të dyja patën angazhuar nga një grua në redaksitë e tyre të sportit. Tashti nuk më kujtohen emrat, si shumë herë, por mesa e di në KTV ka qenë një ish-basketbolliste e Universitetit, e në RTK një aktore e një seriali familjar më pak të njohur.

Ka qenë një hap fenomenal, por që pastaj u la mënjanë.

Sot, derisa dukja në mediat vizuale ka rëndësi, sepse vet janë ashtu, kjo nuk vlen për meshkujt.

Pra, ekziston një diskriminim që u bëhet vetëm grave. Për të qenë e pranishme një grua në emisionet sportive kërkohet të jetë e bukur. Bukuria nuk i kërkohet një burri sepse ai me gjasë “është i dijshëm” edhe askush nuk brengoset për pamjen e tij.

Më e keqja e këtij rregulli të shthurur është ideja që kinse vajzat që e duan sportin e vet sportistet nuk janë aq të bukura! Më frikshëm, që vajzat e bukura nuk merren me sport, dhe ato që merren nuk janë të bukura.

Kjo është një narrativë që ndërtohet në mediat tona pa pikë marre.

Fajin më të madh e ka Manushi i Proçesit Sportiv, i cili banalizimin e gjuhës shqipe e nis me vendosjen e ç-së në Proces, edhe merr Marinën e cila në vitet e para ka qëndruar vetëm një figurë statike, një kukull që i shërbente Manushit të qetësonte situatën me “po tash, mosni, e kemi Marinën këtu” dhe “Marina, na trego çfarë kemi tash”, duke i dhënë pafytyrësisht rolin e një sekretareje të emisionit.

Ditëve të fundit është paraqitur një rast ku vet një prezantuese thërret dy vajza në skenë prapanica e të cilave përdoret si tupan.

Burg!

Mos të harrojmë as të bëmat e ‘lifecoach’-it që i sillte vajzë vllogerit të njohur në emisionin e tij duke i ofruar ta ndërronte me gruan e tij.

Këta njerëz nuk duhet të shfaqen në televizion më.

Por, ne jemi popull që glorifikojmë të keqen, adhurojmë aktet si këto dhe duam të jemi në vendin e tyre. E më vokalët në mbrojtjen e të drejtave njerëzore heshtin para këtyre sepse sigurisht kanë ndonjë mik a mikeshë që përkrahë këto ide, sepse “kërkush me zor nuk pe shtin”.

E as mos të dal te muzika!Na duhet një kufizim i ‘lirisë së shprehjes’, sepse pas një kohe do të kemi edhe pornografi në televizion. Nejse, diçka të përafërt paskemi pasur veçse para disa muajve, me sa e di!