shkrime për filma, seriale, sport, e filozofi jete

Category: TV Reviews (Page 1 of 23)

Rome – Recensim serie (pa spoilera)

Në fund të ditës, emri i dikujt gdhendet në mesin e 12 muajve të vitit, e i dikujt harrohet në mesin e 117 miliard njerëzve që supozohet të kenë marrë frymë në planetin Tokë që nga viti 190 mijë p.e.s.

Emri i Jul Cezarit është muaji i shtatë i vitit, derisa emrat e mijëra ushtarëve që kanë rënë për këtë famë të mbretit të tyre, janë zhdukur.

Te seria ‘Rome’, që për mua është ndër portretizimet më të mira të Perandorisë Romake dhe disa prej ngjarjeve kryesore të kësaj periudhe, kemi një qasje që favorizon edhe ata ‘të zhdukurit’.

Lucius Vorenus dhe Titus Pullo janë dy emra të parëndësishëm në historinë romake, ndoshta edhe fiktiv, që kanë jetuar në ditët e fundit të Republikës së Romës.

Seria fillon me luftën e Cezarit në Gali derisa Pompei merret me Romën. Derisa udhëheqësit e Romës merren me pasojat e një tragjedie që mund të dëmtojë miqësinë e Cezarit dhe Pompeit, dalëngadalë rrëshqasim në jetën e ‘kotë’ të qytetarëve romakë, aty ku do të takojmë jo vetëm Luciusin e Titusin, dy persona me qasje të ndryshme ndaj jetës dhe pushtetarëve.

Janë këta dy, dhe rrethanat e ngjarjet që i shoqërojnë që e bëjnë këtë seri ndër më të veçantat e kësaj periudhe. Jeta e tyre mbetet në plan të parë, derisa Cezari, Oktaviani, Augusti, bien në plan të dytë qysh në episodin e parë.

Kevin McKidd (Dr. Owen te Grey’s Anatomy), e Ray Stevenson (Ohthere te Vikings) janë në dy rolet kryesore, të cilët përshtatet mrekullueshëm me rolet e tyre si dy karaktere të kundërta. Janë arsyet kryesore pse kjo seri ka arritur namin në atë kohë, ndonëse 15 vite më vonë mund të shihet si e harruar.

Për të gjithë të pasionuarit e historisë, është ndër aventurat më të mira në njërën nga periudhat më të njohura në historinë e njerëzimit. Ka një realizim teknik të mahnitshëm, skenar të shtrirë përshtatshëm për dy sezonet sa zgjatë, dhe një aktrim goxha të mirë. Nota personale: 5/5

Domina – Sezoni 1&2 (pa spoilera)

Pas çdo burri të suksesshëm qëndron një grua, thonë!

Livia Drusilla qëndron mbrapa të gjithë perandorëve të dinastisë Jul-Klaudiane, nga gruaja e Oktavianit deri te gjyshja e Neros!

Por, në dy sezonet e para të Domina, kemi vitet e para të jetës së Livias dhe ngjitjen e saj në fuqi deri te gruaja e Oktavianit, duke lënë goxha shumë hapësirë për të mbuluar në sezonet pasuese, të cilat shpresoj të konfirmohen sa më parë!

Aktorët në serinë Domina, që është prodhim anglo-italian i kanaleve Sky Atlantic, janë goxha ‘anonim’ për shumicën. Kasia Smutniak vjen në rolin e Livia, Claire Forlani (Meet Joe Black) në rolin e Oktavisë, Liam Cunningham (Davos i Game of Thrones), dhe Isabella Rossellini janë ndër emrat më të njohur që mund t’i keni parë më herët.

Tjerët janë kryesisht aktorë të rinj, pa shumë përvojë në ekran, të cilët në dy sezonet e para me zhvillimin e ngjarjeve kalojnë si role episodike.

Por, aktrimi mbetet në plan të dytë me skenarin që sjellë intrigat, prapaskenat, dhe botën e panjohur të Perandorisë Romake në vigjilje të një ndryshimi politik, ku gjithçka duket se komandohet nga një grua, gjithnjë në hije.

Kjo është Livia që merr karakterin e njërës nga politikanet më të zgjuara, jo vetëm në atë periudhë. Është një seri e mbushur me kthesa, të papritura, që e bën dramën të pushtohet nga trileri pothuajse në çdo episod.

Sezoni i parë mund të marrë kohë me familjarizim me karakteret dhe krejt emrat e historisë, por pas dy-tri episodeve vetëm do të jeni në rrjedhë të ngjarjeve. Dhe kjo e bën sezonin e dytë edhe më të mirë. Tashmë dihen qëllimet, loja, dhe lojtarët, veçse nuk dihen ngjarjet, edhe nëse keni njohuri paraprake për këtë periudhë historike.

‘Domina’ sjell detaje që pos studiuesit e historisë do të mund të dinë, dhe kjo e bën ndër seritë më të mira të realizuara. E pos skenarit, pjesa teknike me krejt kontrastin e ngjarjeve e bën serinë të shkëlqyeshme. Nota personale: 5/5

Allo Allo – Recensim serie

Për shumëkënd, thyerja e parë e zemrës ka qenë largimi i Marisë nga Kafe Rene!

Bashkë-ndiejmë me të gjithë adoleshentët e pasluftës që shkonin në gjumë me komeditë e KTV-së në ora 23:30, e nisnin ditën me Sandokaaaan, Sandokaaaan!

Do të doja të njihja përkthyesit e “Allo, Allo”-s, që të falënderoja për kreativitetin në përshtatjen e skenave me një gjuhë jo-standarde, që e bëjnë këtë seri më të mirën të shfaqur në ekranet kosovare!

Kudo që janë, faleminderit!

“Allo, Allo”, për ata që nuk e kanë parë, e që mund ta gjejnë, është një komedi e vendosur gjatë Luftës së Dytë Botërore në Kafe Rene, në Francë. Rene Artua është nana e vakive. Ai është i martuar me Edit, dhe jeton me vjehrrën e saj, që është ndër plakat ma të mira ndonjëherë në seri!

Në Kafe Rene punojnë edhe Maria dhe Ivet. Me të dyja Rene ka afera jashtëmartesore, dhe çdo herë që zihet nga bashkëshortja gjen arsyetime që po diskutojnë për luftën, apo po fshehin armatim, e të ngjashme, arsyetime që vijnë pas ‘you stupid woman’.

Rene Artua, bashkëpunon me lëvizjen rebele kundër forcave naziste, me liderën e së cilës gjithashtu ka aferë, dhe krejt gratë tjera të lëvizjes, sepse është “alfa”. E njëkohësisht bashkëpunon edhe me pushtuesit gjerman të cilët mendjen e kanë te pasurimi pas luftës më shumë se te fitorja në luftë. Dhe pos që krejt gratë e katundit janë pas Renes, tipi është aq alfa sa që josh edhe gjermanët, në veçanti kolonelin Gruber!

Për 85 episodet dhe 10 vite të transmetimit, karaktere të ndryshme vijnë e dalin nga seria, por vetëm Rene dhe afiniteti që ka ndaj grave dhe të gjitha palëve në konflikt nuk zhduket.

Besoj që shumica e kanë parë, dhe e dinë madhështinë që ka kjo seri. Nuk prishë punë ta shohin edhe një herë, ose së paku inserte të ndryshme në YouTube. Madhështia e ‘Allo Allo’ është a paprekshme. Nota personale: 5/5

Dad’s Army – Recensim serie

Nëse i gjej dy veta që e kanë përcjellë këtë seri këtu, do të ishte mrekulli! Nëse dy veta vendosin ta shikojnë këtë seri pas këtij recensimi, do të ishte mrekulli edhe më e madhe! Por, kjo seri meriton një shkrim në shqip!

Para “Allo, Allo” ishte “Dad’s Army” që sot është ndër seritë më të nënvlerësuara të komedisë britanike, së paku tek ne! Ndoshta për faktin se një pjesë goxha e madhe e episodeve janë bardhë e zi, ose së paku kanë qenë kur i kam shikuar para 10-15 viteve.

Ata që janë të paaftë për luftë, të moshuar ose shumë të rinj, ose që vuajnë nga ndonjë gjymtim apo sëmundje, gjatë Luftës së Dytë Botërore, përgatitnin Gardën e Vullnetarëve në pritje të pushtimit gjerman.

Dhe secili nga këta anëtarët e gardës kanë një detyrë ditore, para se të bashkohen për ‘stërvitjet’ që përcillen me shumë ngjarje komike që ngërthejnë në vete një humor britanik – një satirë të zezë vetëkritike.

E tillë është hyrja e çdo episodi kur kemi lëvizjen e tri shigjetave britanike që kalojnë në Francë, por me t’u shfaqur shigjetat e lëvizjeve naziste, ato tërhiqen matanë kanalit nga fillojnë të ‘lehin’, derisa në vargje kërcënohet zotëri Hitler që Britaninë ka kush e mbron.

Këta mbrojtës janë pensionist, veteran të luftës së Sudanit e kasap, bankierë, qivixhi, e çmos si karaktere dytësore.

Në përgjithësi seria nxjerr momente komike nga paaftësia e këtyre vetave për të luftuar dhe serioziteti me të cilin marrin detyrën për të mbrojtur atdheun. Është fund e krye komedi, me çdo episod që trajton nga një çështje që në fakt nuk do të duhej trajtuar nga vetë këta.

Është një episod ku LanceCorporal Jack Jones, i cili gjithmonë thotë ‘Pa panik,” e gjithmonë bën panik, veteran i luftës së Sudanit, të cilën e përmend në çdo moment që mund të hyjë në punë, dhe në moment kur nuk ka nevojë fare për ‘përvojë’ nga kjo luftë, dhe njëherësh edhe kasapi i fshatit, zgjidhet për të qenë fytyra e rekrutimit të pjesëtarëve të rinj. Për shkak të moshës, dhe karakterit të tij, ai nuk është në gjendje të qëndrojë i qetë për 5 sekonda deri në shkrepjen e fotografisë.

Pastaj zënë një grup gjermanësh nga të cilët provojnë të ruajnë sekretet, ushtrimet me armë, me parashute, krijimi i fondit, e shumë tema me çaste komike, që ia arrijnë qëllimit – të sjellin njërën nga periudha më të tmerrshme që kanë përjetuar shikuesit e asaj kohe në një frymë komedie, sepse asgjë sikur e qeshura nuk shëron dhimbjen.

Është ndër seritë që sot nuk keni kohë për ta shikuar, por ndoshta në pleqëri, apo kur të vije BritBox edhe tek ne mund ta shihni.

Episodet shumica janë në YouTube, e me VPN i gjeni edhe te BBC iPlayer e edhe UKTVPlay nëse nuk gaboj. Është njëra ndër komeditë më të mira britanike. Nota personale: 5/5

Winning Time – Sezoni 1 (pa spoilera)

Në serinë ESPN 30for30, ndër pjesët më të mira është trilogjia për rivalitetin ndërmjet Boston Celtics dhe Los Angeles Lakers. Ajo trilogji si pjesë e historisë më ka kënaqë, ani pse nuk është dokumentari më i mirë i basketbollit në atë seri – This Magic Moment!

Për fansat e basketbollit, seria ‘Winning Time’ sjellë lindjen e dinastisë së Lakers të viteve 1980-ta.

Prej momentit të ndërrimit të pronësisë, nëpër sezonin e parë të zorshëm, problemet brenda e jashtë parketit, drafti i Magic-ut, e deri te shkëndija e parë e suksesit dhe lindja e rivalitetit të lartpërmendur, kjo seri është parajsë për fansat e basketbollit.

Jo medoemos duhet të doni basketbollin, apo Lakers që të kënaqeni me këtë seri. Shumë veta kanë filluar të ndjekin Formula 1 prej Drive to Survive, ani pse ajo është më shumë si një ‘doku-përshkrim’.

‘Winning Time’ është adaptim filmik i ngjarjeve që përmenda, gjithmonë përqendruar rreth karakterit të Jerry Buss i cili nuk është një biznesmen i zakonshëm.

Sezoni i parë përqendrohet goxha shumë në jetët private të karaktereve në fjalë, nisur nga Buss dhe krejt tollovia me blerjen e Lakers dhe problemet familjare; te drafti i Magicut, ndërrimi i trajnerëve, e jeta personale e Kareem Abdul-Jabbar.

Aktrimi është i mrekullueshëm.

Nuk di a ka pasur aktor më të përshtatshëm se John C. Reilly për rolin e Jerry Buss (ani pse flitet që Will Ferrell është prishur me Adam McKay mu për këtë rol). Sally Field luan rolin e nënës së Buss; Adrien Brody të Pat Riley, Jason Segel të Paul Westhead, e Tracy Letts të trajnerit Jack McKinney.

Këta janë nga emrat më shumë të njohur, por edhe pjesa tjetër e aktorëve janë në krye të detyrës.

Sezoni i dytë fillon sonte në HBO, dhe supozohet të ketë shtatë episode.

Nuk e di si ndihem për këtë sezon, pasi fundi i sezonit të parë ka qenë në momentin e përkryer, e ngjarja e shtjelluar ka qenë e papërsëritshme, ani pse ka mjaft gjëra për t’u përpunuar edhe në sezonin e dytë, a më shumë.

Me Adam McKay si producent ekzekutiv, seria është realizuar me një teknikë pak a shumë të ngjashme me të tijën – lëvizja e kamerës dhe ‘deformimi i ngjyrave’ për t’u përshtatur me kohën. Edhe kjo është diçka që e ka bërë këtë seri edhe më të dashur për mua.

Pra, si në aspektin teknik, ashtu edhe në atë artistik, e kreativ, sezoni i parë i ‘Winning Time’ është një sezon që të kënaqë, edhe nëse je fans i Utah Jaz. Nota personale: 5/5

Alaska Daily – Sezoni 1 (pa spoilera)

Në Alaskë, larg jetës së rrëmujshme, zhvendoset Ajlina, një gazetare hulumtuese e cila kërkon të gjejë një pikë rifillimi për të pastruar emrin e saj profesional. Ajo është akuzuar dhe dëbuar pasi një hulumtim i saj nuk kishte arritur të gjente prova nga publiku dhe organet e rendit, duke humbur besueshmërinë te publiku i gjerë.

Ajlina megjithatë mendon që është manipuluar e vërteta, dhe këtë dëshiron ta dëshmojë në librin e saj.

Në rolin e Ajlinës është Hilary Swank, të cilën sigurisht e keni parë më herët nëpër filma të ndryshëm, nisur nga Million Dollar Baby për të cilin ka marrë Oskar.

Kur një ish-koleg i ofron punë si gazetare hulumtuese në Alaska Daily, ndonëse hezituese në fillim, ajo arrin të bind veten kur kupton temën që duhet të hulumtojë – zhdukjen e grave vendase në shtetin e Alaskës.

Kolegu i saj është Stenlli, luajtur nga Jeff Perry të cilin mund ta njihni nga Scandal.

Hulumtimi i një teme për të cilën as policia lokale nuk arrin të zbulojë shumë fakte nuk është një punë e lehtë, aq më pak në një vend të largët nga opinioni publik si Alaska. Shto kësaj kushtet e vështira që kanë gazetat në ditët e sotme, dhe pronarët me interesa të shumta e jo të gjitha legale, në fund kemi një mision pothuajse të pamundur, që të shtynë të shkruash vetëm lajme të kota shoubizi.

Sezoni i parë i ka 11 episode, dhe nuk kam informata të sakta nëse është porositur sezoni i dytë. Tema kryesore shoqërohet nga ngjarje tjera jo medoemos të ndërlidhura me zhdukjen e grave vendase, që i bëjnë episodet të jenë interesante dhe të mos humbim interesimin.

Është një seri që fatkeqësisht sot ngjallë një nostalgji te ne që na mungon tingulli e aroma e gazetës. Nota personale: 4/5

The Newsroom – Recensim serie (pa spoilera)

Është një video në YouTube për tre minutat më të sinqertë në histori të televizionit. Dhe nëse në fund të asaj videoje që zgjatë nja dy minuta më pak se të lexoni këtë recensim nuk keni vendosur të shikoni ‘The Newsroom’ atëherë nuk besoj që do të vendosni ta shikonit pas këtij shkrimi.

Si idealist dhe maniak i televizorit, gjithmonë kam parë mediat si një mënyrë për të pasuruar jetën e një njeriu në të gjitha aspektet – që nga informimi e edukimi, deri te argëtimi.

Bota të ndryshon kur e kupton që je vetëm një konsumator, dhe vlera jote matet me sa para ke në kuletë! Sot, kështu jemi te mediat tona, njerëz që duhet të blejnë produkte të dobëta, të merren me gjëra të kota, të jenë sa më të marrë, dhe të veprojmë ashtu siç na thonë ekspertët të cilët as familja e tyre nuk i shikon sepse e dinë sa të shitur e të shpifur që janë.

The Newsroom është seri për një program lajmesh në një kanal fiktiv amerikan. Moderatori i kanalit është Will McAvoy, një republikan kontrovers, i zorshëm për të bashkëpunuar, por jashtëzakonisht i përcaktuar në idealet e një gazetari që kërkon të ofrojë të vërtetën e plotë, të pacenuar nga asgjë dhe për asgjë.

Jeff Daniels luan rolin e Will, derisa jeta e tij profesionale rrokulliset kur në program angazhohet ish-e dashura e tij MacKenzie, portretizuar nga Emily Mortimer.

Është një kast aktorësh që sjellin karaktere të cilat nga episodi i parë do gjejnë simpatinë e shikuesit, kryesisht për shkak se duhet të durojnë Willin, por edhe sepse janë të çiltra, ashtu siç është misioni i programit ‘News Night’.

Në regji të njërës nga mendjet më të zgjuara të televizionit e filmit – Aaron Sorkin, skenari është në një linjë me ato që ka bërë më parë. Janë tema serioze, që na japin një pasqyrë se sa imagjinar ka mbetur sot definicioni i televizionit dhe mediave në përgjithësi.

Derisa shumica e temave përqendrohen në sjelljen e një të vërtete që shumica dërrmuese e injoron, problemet që u dalin nga kjo aktorëve të përfshirë në këtë mision, Sorkin si zakonisht përfshinë edhe jetën personale të karaktereve sa për të çlodhur shikuesin, por edhe më shumë për t’i thjeshtuar karakteret në persona që mund t’i hasim në jetën e përditshme.

Episodet e sezonit të parë kanë të bëjnë me tema që kanë dominuar fillimin e viteve 2010ta sidomos në publikun amerikan – rrjedhja e karburanteve në gjirin e Meksikës, tërmeti në centralin nuklear në Fukushima, revolucioni në Egjipt, sulmet në Siri, problemet me borxhin publik dhe vrasja e bin Ladenit.

Sigurisht me sezonin e dytë dhe të tretë tretet edhe sasia e temave kontroverse për t’u trajtuar, derisa seria më shumë përqendrohet tek jeta private e karaktereve kryesore dhe ‘luftës’ ndërmjet redaksisë dhe pronarëve të kanalit sa i përket politikës që duhet të ndjekin.

‘The Newsroom’ është ndër seritë më të mira kushtuar gazetarisë dhe duhet të shikohet patjetër nga çdokush që merret ose aspiron të bëhet gazetar i njëmendtë. Nuk mund të mos përmend që sezoni i fundit paksa mbetet mbrapa cilësisë së të parit, i cili është ndër sezonet më të mira në TV. Nota personale: 5/5

She-Hulk – Sezoni 1

Marvel është shaka! Dhe jo për të mirë, ashtu si kanali i Netflix në YouTube.

Kur të bësh dhjetëra spin-off seri me idenë për të mjelë sa më shumë momentin e suksesit, sigurisht që disa janë mesatar, e disa edhe katastrofa si kjo.

Jessica Gao është kreatore e serisë që sjellë Jennifer Walters si avokate në të tridhjetat që nganjëherë shndërrohet në Hulk femëror, si kushërira e Brus Baner. Tatiana Maslany ka qenë e mahnitshme te ‘Orphan Black’, por këtu…

Derisa skenaristët tentojnë të sjellin situata komike që ndërlidhen me jetën e dyfishtë të She-Hulk, shumica e tyre nuk janë ‘as për të qeshur as për të qarë’, por të mos shikuar fare.

Humbje kohe që nuk ia vlen të shkruhet më shumë se kaq.

Pos skenat që tregojnë miqësinë e çuditshme të Shang-Chi dhe Madissyn!

Por, hej, Marvel ka angazhuar një regjisore me prejardhje aziatike në realizimin e një serie për një femër që menaxhon jetën e dyfishtë, dhe kështu ka përmbushur kërkesat ‘wokism’. Kujt i intereson arti sot. Nota personale: 1/5

Shrinking – Sezoni 1 (pa spoilera)

A shkon psikologu juaj te psikologu? Varësisht se sa ngarkesë zbrazni ju, edhe ai ashiqare do të duhet të zbrazet diku, apo jo?

Të gjesh psikolog të mirë është ma zor se të gjesh nuse!

Kjo nga fakti që ai, ose ajo, do të dijë sekretet që as familja jonë nuk i di, e që në shumë raste mund të jetë ndër arsyet kryesore pse shkojmë te psikologu.

Një problem tjetër ka Xhimi (Marshalli i HIMYM), i cili vetë është psikolog në një klinikë të cilën e ndanë me kolegët – Gabi dhe Poll.

Xhimit i ka vdekur gruaja, dhe që nga atëherë ai nuk ka arritur të marrë veten, derisa e bija e tyre kryesisht mbështetet në fqinjën, Lizën.

Është një rreth karakteresh të ngrohta, të dashura, dhe mbi të gjitha të sinqerta ndërmjet vete që të bën t’i duash që të gjithë, pa përjashtime.

Seria është krijuar për televizion nga Roj Kent i Ted Lasso bashkë me njërin nga producentët e Ted Lasso, dhe Jason Segel. Ngjashmëria pos në afërsinë e karaktereve vërehet edhe në intron që është e ngjashme me të Ted Lasso, veçse ndoshta edhe më e ëmbël.

Në sezonin e parë prej dhjetë episodeve, ngjarja zhytet në historinë e secilit karakter, e mbi të gjitha historia e Pollit, i cili portretizohet nga i njohuri Harrison Ford, i cili është një psikolog ‘klasik’ që shpeshherë përdor terme të gjeneratave të reja pa e pasur idenë se çfarë thonë, derisa provon të përshtatet me ta.

Janë lidhje të çuditshme miqësore mes karaktereve, të cilat mbijetojnë përkundër dallimeve të mëdha që kanë, por që për dallim prej jetës reale mbështeten në atë që na këshillojnë psikologët – të shprehim veten, sinqerisht, duke përqafuar emocionet.

E ky sezon i Shrinking vërtet ka përçuar emocione pozitive, duke më lënë në pritje të kemi edhe më shumë nga sezoni tjetër që veçse është i porositur. Nota personale: 5/5

The Last Of Us – Sezoni 1 (pa spoilera)

As Game of Thrones, ku luan Bella Ramsey në rolin e një karakteri fantastik, nuk e pata ‘spoil’ ndonëse patën ‘rrjedhë’ skenarët para kohe!

Por, këtë seri, kah mesi dikur, e kam ‘spoil’ qëllimisht, pasi tensioni i ngjarjeve më shtynte të dijë fundin para se të më ndodhte diçka që ndodhi qysh në episodin e parë.

Tash, nëse e njihni Bella Ramsey, qysh në episodin e parë do e shihni se diçka ‘nuk është në rregull’ me reklamat dhe njoftimet për serinë.

Por, regjia e episodit të parë është art në vete me një kamerë në lëvizje me karakteret kryesore që na thithin të jemi si një tjetër person që po i ikën mumieve në ditën e kiametit.

Ngjarja fillon qetë, para se të përhapet paniku ku Xho (Pedro Pascal) merr të bijën dhe vëllain t’ia mbathin në një vend të sigurt. Disi të kujton këtë pandeminë e fundit kur prishtinasit ktheheshin në katund, veçse nuk ndiqeshin nga mumiet dhe nuk udhëtonin natën.

Mjafton episodi i parë që të marrë brenda dhe të shtyjë të vazhdosh deri në fund të sezonit të parë, pa menduar dy herë a ia vlen të vazhdosh, porse a mund të presësh të hënën tjetër.

Harmonia skenike e Pedro Pascal e Bella Ramsey është fantastike, derisa pjesa vizuale është për mësysh. Skenari është goxha i mirë, ndonëse mendoj që me tetë episode kishte kryer punë pasi një episod është thjesht i panevojshëm në lidhje me zhvillimin e ngjarjes, ama nejse…

Po pjesës vizuale që është fenomenale, goxha punë të mirë kryejnë regjisorët të cilët ia dalin të shtrojnë ngjarjen të qetë, të heshtur, dhe për një moment plas kiameti me skena që të humbin në to, dhe dëshiron të jesh aty, të ndihmosh si Xhonë edhe Ellin.

Do të ishte mirë po të mos ia prishja vetes fundin, sepse është një ndër fundet më të mira të një sezoni që kam parë. Prandaj gjithnjë dëshiroj t’i ruaj tjerët nga ‘spoilerat. Sidomos për sezonin e parë të ‘The Last Of Us’. Nota personale: 5/5

« Older posts

© 2023 Bllog Personal

Theme by Anders NorénUp ↑