Tag: dark

Si ithtar i dualizmit, në shumë raste e përdori fjalinë banale ‘ja me mu (luanin), ja me arushën’, ani pse nuk ekziston ndonjë antagonizëm ndërmjet këtyre dy kafshëve as nëpër tregime për fëmijë.

Para syve e kemi pasur, dualizmin, por e kemi vërejtur vetëm në sezonin e tretë. Adami dhe Eva, Jonasi dhe Martha, e mira dhe e keqja. Në një luftë që duhej të përfundonte me fitoren e njërës apo tjetrës, ne përfunduam me të tretën, nga e cila kishin rrjedhë, pahiri, këto dy botë të kundërta.

Artistikisht, seria ka qenë parajsë për shqisat tona.

Fotografia është jashtë kësaj dynjaje!

Kontrasti përshtatet mrekullueshëm me periudhën dhe ‘rrezikshmërinë’ e saj, varësisht se në çfarë ‘qejfi’ kemi Adamin dhe Evën. Kur jemi tek këta dy, mos të harrojmë edhe makijazhin, i cili po mbetet në plan të dytë zakonisht.

Mjeshtëria teknike vërehet në kapjen simetrike të shumicës së skenave, disa prej të cilave mbeten si një natyrë e vdekur për disa çaste, pa lëvizje, pa dialog. Kjo njëkohësisht pasqyron thellësinë filozofike të serisë, ngjarjeve, momenteve, në të cilat thellohen si karakteret në skenë, si shikuesit këndej murit të katërt.

Një sezon kemi pasur një lëvizje në kohë. Në sezonin e dytë kemi pasur disa lëvizje në kohë. Në sezonin e tretë kemi pasur disa lëvizje, jo medoemos në intervale 33 vjeçare, dhe atë në dy botë.

Krejt ky zgjerim i historisë vërehet ashiqare të jetë i përgatitur qysh para fillimit të serisë. Përshkallëzimi ka shkuar në mënyrë të përkryer, duke thithur shikuesin ngadalë por sigurt në historitë e ‘Dark’.

Dy botët, të Adamit dhe të Evës, ndonëse të koklavitura e të pakuptueshme në plan të parë, janë zbërthyer në detajet më të kryesore, në pikat kyçe në episodin e shtatë. Aty kemi udhëtimin më të shpeshtë e më të shpejtë, derisa mësojmë, si ne ashtu edhe karakteret, peshën e vendimeve që janë marrë.

Asgjë nuk humbet! Gjithçka është e lidhur!

Energjia ndryshon formë, ashtu siç e kemi mësuar në klasën e gjashtë të fillores, por megjithatë, ne mendojmë se disa gjëra marrin fund, zhduken, pa gjetur vrimat e zeza.

Vrimat e zeza, fizika kuantike, udhëtimi në kohë, radioaktivitet, energjia nukleare, cesiumi, janë disa nga aspektet shkencore të mbërthyera për mrekulli në seri. Për aq sa kam parë nga dokumentarët, jo gjithçka është e pamundur nga ato që përmenden në këtë seri.

Nuk mund t’i afrohen më shumë se kaq reales, mendoj.

Lëmshi i dy botëve arsyetohet me fundin, kur dëshmohet se të dyja botët janë parazitë të krijuar paqëllimshëm me anë të dëshirës së përhershme të njeriut – zhbërjen e vdekjes.

Tannhaus familjen e të birit, Jonasi të atin, Martha Jonasin – të tri botët nisen në misionin e ringjalljes së më të dashurve të tyre, duke shkaktuar pasoja fatale kur nisin të manovrojnë me kohën.

Këtë më së miri e vërejmë fillimisht në dy botët, e pastaj edhe me vet krijimin e dy botëve. E këto botët majën e arrijnë në episodin e pestë, i cili është më i errëti në tërë serinë. Errësira vazhdoi edhe më tutje me skena gati po aq të llahtarshme edhe më vonë.

Ka shumë gjëra për të diskutuar, për të përshkruar. Tekefundit tri sezone përfshijnë tri botë në një trajektore prej më shumë se 170 viteve. Detaje e detaje, disa dytësore edhe të pazgjidhura, sidomos kjo e Vollerit (nëse nuk ia kam huq emrin, si zakonisht).

Përfundimisht, mund të nxjerrim që vdekja nuk bëhet e as nuk zhbëhet, pos në kohën e saj. Kemi Evën e Jonasin që provojnë të përfundojnë jetën e tyre para kohe!

Koha, materia, vrimat e zeza, fizika kuantike, udhëtimi në kohë, radioaktivitet, energjia nukleare, cesiumi, mund të konsiderohen të arrira shkencore superiore në historinë e njerëzimit. Por, në fund të fundit…

nuk janë më shumë se një pikë, derisa na mbetet një oqean i pazbuluar

Deri në zbulimin e pikave tjera, Dark mbetet njëra ndër seritë më të mira të bëra ndonjëherë. Mendja gjeniale si në trajtimin e temave shkencore, si në përkthimin artistik të tyre në skenar, e Baran bo Odar e Jantje Friese na kanë bekuar jetën me këtë seri.

Pa marrë parasysh çfarë mund t’u thonë, ‘Dark’ është seri e përkryer! Nota personale: 5/5

p.s. mos nënvlerësoni momentet kur keni deja-vu, ashtu siç shumica e nënvlerësojnë këtë seri

Aq shumë më kishte kënaqur karakteri i Elizabetës në sezonin e parë, sa që pata vendosur që përfundimisht të nis të mësoj gjuhën e shenjave. Pasi përfundova pjesët kryesore, më shumë se mandarinën, del Elizabeta e së ardhmes si një lidere e pashpirt!

Dhe kur mendon që ke parë më të tmerrshmen rreth saj, në fund të sezonit, vjen në një pikë të pazgjidhur përgjatë gjithë historisë së njerëzimit – kush erdhi e para, veza a pula?!

Tashti, krijon një pritje ekstreme për sezonin e tretë, për të zbuluar si mund të nis cikli i Elizabetës e Sharlotës, kush erdhi e para? Ose ndoshta nga ku erdhi e para?! Oseee ndoshta mbeteni në atë pjesën e zhgënjyer nga seritë si Lost e Game of Thrones që mbeten ndër më të mirat!

Sezoni i parë më pëlqeu më shumë për disa arsye.

E para, ecja në kohë ishte një dukuri për të cilën dinin shumë pak veta.

E dyta, ishte e kufizuar në një kohë prej 66 viteve 1953-2019. Deri në fund!

Në sezonin e dytë, kjo dukuri përfshiu të gjithë banorët që njihnim, para se të kalonim në edhe së paku dy periudha shtesë 33 vjeçare në të dy këndet.

Rrjedhimisht, do të duhej të shkruaja edhe më shumë, dhe të mbuloja të gjitha teoritë, udhëtimet, e karakteret do të ishte e pamundur. Sidomos pas një jave pa gjumë, më shumë duke analizuar teoritë e ngjarjet se sa duke përfunduar dy sezonet!

Finalja e sezonit të parë, me shkuarjen në një botë apokaliptike më bëri skeptik për sezonin e dytë. Ngjashëm edhe finalja e sezonit të dytë, me zgjerimin në universe tjera!

Mezi pres të shoh se si do ta përfundojnë, si do të dalin nga ky kurth Baran bo Odar e Jantje Friese. Por, atë çfarë kanë bërë deri sot është gjeniale! Nuk kam dyshim se do t’ia dalin, pasi që nga episodi i parë, kemi pasur një rrugë të shtruar mirë, ani pse të përzier. E kanë ditur në çfarë do ta nisin e në çfarë do ta përfundojnë, pa e stërholluar e mjelë panevojshëm.

Duket se gjithçka është bërë me plan, është përgatitur para se të nis filmimi i parë, dhe kjo më jep rehati për një super-finale!

Sezoni i dytë ruan magjinë artistike të së parit. Aktrimi është i përkryer, sidomos nga Jonasët, e njashtu edhe nga Adami. Egoni, Ulrihu… nejse, krejt, e bëjnë rolin e tyre, rolet e tyre mrekullueshëm.

Fotografia është superiore, me zymtësinë e shkëlqimin që i jep kontrastin e duhur skenave me ngjarjet. Skenari është fantastik, me dialogë e monologë që ju trazojnë filozofinë që dini. Pastaj kemi skenat ku prindërit takojnë pasardhësit nga periudha të ndryshme, ose në periudha të ndryshme – sidomos dy skenat e Ulrihut me fëmijë në vitin 1986.

E pastaj, muzika! Këngë të përzgjedhura për mrekulli, ndjekur nga instrumentale që ndjekin ngjarjet me ton super të përshtatur.

E vërtetë që duket një sezon më i gjerë e më i përzier, por vlen thënia e Soren Kierkegaardit për këtë seri!

Jeta duhet të jetohet duke shikuar para, por kuptohet duke shikuar mbrapa!

Njëjtë mund të kuptoni edhe këtë seri. Shumëçka po ka kuptim, dhe po aq afër mendjes sa shumica e teorive për këtë dukuri. Por, a do të mund të shkojnë një hap më tutje?

E shohim në fundin e botës. Nota personale: 5/5

Luani nuk ka fjet javën e kaluar, siç e ka zakon para 11pm. Nuk ka kryer punët e rregullta, ka porositur gjëra të panevojshme në internet, e as nuk e ka pastruar dhomën!

Luani ka humbur veten sikur të ishte një karakter në serinë ‘Dark.’

Dhe krejt këto sakrifica ia kanë vlejtur, pasi gjithçka, gjithçka në sezonin e parë të ‘Dark’ është mjeshtërore. Aktrimi, skenari, tema, fotografia, muzika. Do të doja të përfundonte gjithçka me kaq, pasi sa më shumë shkon, sa më shumë shtjellohet tema, aq më shumë humb madhështia e çiltërsia e serisë.

Ndoshta mund të ju duket si një seri e thjeshtë fantastiko-shkencore, por ka disa arsye pse mua më ka bërë përshtypje kaq të mëdha në javën e kaluar të qershorit!

Dy dekada më herët, kur si një tinejxher, kam provuar të gjejë veten më shumë në religjion. Dhe ndër gjërat fillestare që kam mësuar, para kohe ndoshta, ka qenë që mosha e jetës së amshueshme është 33 vjeçare.

Dhe pastaj vjen Dark me ciklet 33 vjeçare të ecjes në kohë!

Është kjo moshë kur Jezui është ringjallur dhe jeton përgjithmonë deri në kiamet. Si do të jetë e mundshme që të gjithë, nipa e gjyshër të jenë 33 vjeçar? Ndoshta secili shohim paraardhësit si më të vjetër, por pasardhësit më të rinj, ani pse të gjithë jemi një moshë. Tekefundit gjithçka që është jashtë në botë, zhduket në momentin që mbyllim sytë.

A nuk ndodh gjithçka në kokën tonë, aty ku trillohet gjithçka, përfshirë kohën dhe hapësirën!

Si dikush që ka humbur kohë me kësisoj teori e nuk ka pasur një jetë normale me makiato e miq, afërsia e skenarit me ngjarjet e mundshme, probabiliteti i tyre të dalin të vërteta ka qenë i frikshëm.

Karakteret janë të mrekullueshme. Edhe përshtatja në kasting, ngjashmëria e aktorëve të së njëjtit karakter nëpër periudha të ndryshme është e jashtëzakonshme. Fotografia është ndër më të mirat në seriale, përfshirë edhe muzikën që na sjellë disa nga superhitet e muzikës gjermane të para-bashkimit!

Shtrirja e historive është bukur e thurur. Dhe ndoshta na duhet ta shohim nga mbrapa që ta kuptojmë më mirë. Ndoshta, por është shumë e kuptueshme, nga cilado pikë që niseni. Tekefundit, ku është fillimi e ku është fundi?!

‘Dark’ është super-seri. Nota personale: 5/5