shkrime për filma, seriale, sport, e filozofi jete

Tag: david fincher

Se7en (1995)

Sa nga ne i dimë shtatë mëkatet e pafalshme pa marrë parasysh preferencat fetare?

Ndoshta pse nuk i përmendim shumë mëkatet, kemi vjedhës serik, të korruptuar serik, dhunues serik, lakmues serik, e shyqyr Zotit nuk kemi vrasës serik.

Si shumëçka tjetër me konotacion negativ, edhe mëkatet merren si të njohura për të gjithë, sa që harrohen me kalimin e kohës duke mos u përmendur. Por, edhe këto mëkate, me pamje shumë vulgare, na rikujton David Fincher me njërin nga filmat e tij më të mirë të bërë ndonjëherë.

Premisa mund të duket normale.

Dy detektivë me qasje të ndryshme – njëri klasik, buzë pensionimit, tjetri modern, fillestar – nisen të hetojnë, i pari me hezitim, i dyti me vrull, disa vrasje të çuditshme, të llahtarshme që duket të kenë një korrelacion.

Ajo çfarë e bën këtë film edhe më të mirë është harmonia skenike që kanë Morgan Freeman e Brad Pitt. Që të dy, akoma para majës së karrierës së tyre, mishërohen për merak me karakteret e tyre, të cilat i përçojnë suksesshëm në dialogët, në bashkëpunimin që kanë deri në skenën e fundit, e cila është ndër më të paharruarat në kinematografinë e të ‘90tave.

Personalisht, në pozitën e të tretit karakter në film do e vendosja Gwyneth Paltrow që gjallëron karakterin e të dashurës së Brad Pitt, e cila ka më shumë skenë se sa karakteri i vrasësit serik.

Skena kur Somerset (Freeman) vjen në darkë në shtëpinë e Mills (Pitt) dhe Trejsit (Paltrow), dhe në tryezë, gjersa darkojnë, pasi dëgjohen rrapëllima e kalimit të trenit, dhe “urimi” që u jep Somerset, sjelli në pah kontributin e karakterit të Trejsit. Ajo vazhdon të ketë edhe disa çaste tjera në skena, sidomos me Somerset, gjersa diskutojnë jetën dhe filozofinë mbi të cilën Somerset ka vepruar deri në ditët e pensionimit.

Për Kevin Spacey s’do të flisja shumë sepse jemi mësuar ta shohim në karaktere të tilla, fatkeqësisht edhe në jetën reale! Jo që kjo e fundit më bën ta përmend më pak, por së paku në një film besoj që shumica e kanë parë zotësinë e tij prej një aktori për role të tilla.

Me pak më shumë përvojë, Fincher do e kishte bërë këtë film edhe më madhështor. Për pjesën më të madhe na bënë të ndjehemi sikur jemi në Gotham, veçse këtu bie shi pa nda. E kjo pjesë, më së kënaqshmi vërehet gjatë udhëtimi me taksi, ku kamera nga poshtë kap sa Pitt, sa Freeman, në skena të ndara, nga poshtë, gjersa kemi shiun që godet xhamin e taksisë.

Por, kemi edhe anët tjera që janë pak më të “komplikuara”, më të zymta, e sidomos më të rënda për tu kapërdirë. Kjo është normale, marrë parasysh zhanrin e filmit, që megjithatë besoj që mbetet nën kualitetin e finales, ani pse kjo nuk i humb veçantinë që “Se7en” ka në zhanrin e filmave krimi, duke provuar të ngjyrosë një noir, ta quaj modern?! Nota personale: 5/5

Mank (2021) – Recensim

A mund të krijohet diçka e jashtëzakonshme nga një burim i zakonshëm?

A mundet një njeri normal, të krijoj diçka speciale?

Citizen Kane është njëri ndër filmat më të mëdhenj në historinë e kinematografisë. Pos anës teknike, filmi më mahnit në rrëfimin e historisë që përqendrohet rreth një karakteri që provon të zotërojë botën në kërkim të një momenti minimal lumturie.

Ky film është ode për bashkë-kreatorin e Citizen Kane, Herman Mankiewitz – Mank.

Historia e Mank në këtë film nis me aksidentin e tij në komunikacion që e lë të palëvizshëm përkohësisht. I angazhuar në përfundimin e skenarit të ‘Citizen Kane’, Mank merr të gjitha që kërkon nga Orson Welles, përfshirë mbylljen në një kasolle me daktilografe dhe shërbëtore. Dhe, i privuar nga sëmundja e tij – alkoolizmi.

I realizuar bardhë e zi, ky film pos dhomës së gjumit në të cilën është i ngujuar Mank, shkon në kohët e mëparshme të karrierës së tij, skena të cilat hapen me tekstin e skenarit dhe tingujt e makinës së shkrimit.

E këto skena kanë një nuancë bukurie me Amanda Seyfried, e cila luan njërin ndër rolet më të mira në karrierën e saj, mbushur me linja që sfidojnë karakterin e Mank – superior ndaj tjerëve, por i nënshtruar ndaj Marion Davies – karakterit të saj, e cila e shtynë në një rrugë këndelljeje, në një pozitë ku talenti i tij do të rridhte pa nevojën e alkoolit.

Në periudhën aktuale, kemi një Lily Collins në rolin e daktilografes/sekretares, e cila e bën të njëjtën, dhe në një kryqëzim të periudhave, gruan e Mank – Tuppence Middleton që bën të njëjtën.

Por, sigurisht që të gjithë mbeten në plan të dytë ndaj aktrimit të Gary Oldman në rolin e Mank, të cilin ai e sjellë në ekran si një skenarist e orator të zot, një njeri të mençur, me një karakter të çarë që shpëtimin e kërkon si shumë veta, në alkool.

David Fincher bënë regjinë e këtij filmi, derisa bazohet në skenarin e shkruar nga i ati i tij, gazetar, skenar i cili kishte qëndruar në pritje që nga vitet 1990ta. Pra, mund të themi që njëkohësisht Mank, është një ode personale e David Fincher ndaj të atit të tij. Dhe kjo bëhet në një mënyrë që do të kënaqte tjerët, por si zakonisht, baballarët do të gjenin diçka që do të mund të bëhej ‘edhe më mirë’!

Më pëlqeu filmi pasi ishte bardhë e zi, sillte historinë e njërit nga filmat e mi të preferuar, e mbi të gjitha, Gary Oldman ishte i mrekullueshëm. Nota personale: 5/5

© 2023 Bllog Personal

Theme by Anders NorénUp ↑