Tag: euroxhunglla (Page 1 of 2)

Provova të gjej një emision të denjë në televizionet tona, mirëpo dështova. Për këtë arsye zgjodha atë emisionin më të kotë në televizionet tona – Odeonin!

Në atë emision, që çuditërisht ka shumë mysafirë në studio, unë s’do të shkoja edhe po të paguhesha! Nuk do të shkoja në shumicën e emisioneve, sikur mos të isha pensionuar tri vite e gjysmë më parë nga paraqitjet publike!

Ta zëmë një emision mode. Apo kulture. Apo politike. Çfarëdo emisioni.

Në secilin emision të tillë unë do të ftohesha mysafir vetëm për një qëllim – të ndriçoj falë qelit.

E qelave, kur kemi qenë fëmijë ne të para-luftës, i thoshin ‘llustera’. Bile, ka qenë një rimë që sot më gërdit dhe më rifreskon të gjitha traumat e fëmijërisë e që niste ‘lluster xhoni sa killa bostoni…”

*cringe*

Vet-respekti

A do të shkoja unë në një emision televiziv për këtë arsye – për të kontribuar si një lluster?!

Sigurisht që jo.

Por, me të njëjtin qëllim, ftohen edhe shumica e njerëzve jokompetent me futbollin, të cilët e përziejnë garën, ekipet, e edhe lojtarët pjesëmarrës.

Më e keqja, më seksistja, më ofenduesja është kur ftohen disa femra për të moderuar, dhe reklamohen gjysmë-të zhveshura siç qe rasti i Klan Kosovës – televizionit më “urban” kosovar.

Në promon e parë, pjesa më e madhe u ishte dedikuar tri-katër vajzave gjysmë të zhveshura, derisa poshtë, minimalisht, fytyrat e disa ‘analistëve’!

Nëse kjo nuk ta pshurrë inteligjencën si një futbolldashës, atëherë çka?

Njëjtë edhe tek Kanal10, episodin e parë të cilit e nisa për shkak se në mysafirë kishte emra të respektuar, e mbi të gjitha Alba edhe Xhema janë dy futbolldashës të vërtetë. Pa nevojë, kishin angazhuar edhe dy-tri figura tjera, veç e veç që ta bënin emisionin më të bukur.

T7shin, si krejt të BB-së, bojkotoj tashmë disa vite, sepse përkundër vet-urrejtjes, nuk kam mbërri akoma në atë pikë që me urrejt veten aq shumë sa që me kqyr Rronin me Duda Baljen në orët e vona! Të jem i sinqertë, edhe po të ishte ndonjë emision tjetër me këta dy veta, gjithashtu i orëve të vona, s’do e kqyrja!

Dukagjini që nga ‘historia’ e kinezëve është kthyer në një televizion që nganë pas klikimeve edhe zhurmës, edhe nuk mundesh me pritë diçka të dobishme aty. Te ATV kemi pasur Ismet Mu1shin, edhe nuk besoj që kam më shumë nevojë të vazhdojë më tutje rreth kësaj.

Nga krejt këto, RTK e KTV, duket se kanë pasur, por problemi i RTK-së ka qenë që shumica e episodeve nuk gjenden online, e FanZone me Muhaxhirin ka qenë pak a shumë i njëjtë me tjerat, por prapë, më sportiv.

Prej fillimit, në Maniakë të Futbollit, kemi shty para vajzat në rolet vendimmarrëse, të cilat kanë duart e lira të përjashtojnë këdo që edhe në mënyrë indirekte nënçmon ato veç pse janë vajza.

Dhe ka qenë kënaqësi që administratore të grupit janë paraqitur në ATV e Dukagjini. Kanë qenë minuta të begatshëm, dhe me kalimin e kohës e me ofrimin e hapësirës, qikat do të kenë vendin e duhur në arenën sportive televizive, dhe për arsyet e drejta.

Ato çfarë kanë bërë shumica e emisioneve, ka qenë ofendim, krim ndaj grave.

Por, njëjtë bëjnë edhe në emisionet tjera. Dhe një ditë, edhe vet drejtorët e televizioneve tona do të fillojnë të zhvishen, veç e veç që të kenë klika!

Emisionet tona janë seksiste, dhe kërkojnë sa më shumë cullakhane, për të kënaqur epshet e shikuesve. Po, të jem i sinqertë, mua më shumë më ‘kall’ kur shoh Shearer, Lampard, e Ferdinand në BBC, se sa 15 qika cullak në kanalet tona!

Roberto vs Roberto

Ato specie që nuk evoluojnë, vdesin!

Italianët e bën këtë, belgët vdiqën!

Nëse shohim lojtarët mbi të cilët bazohej Martinez, shohim që janë lojtarë që luajnë në ligën japoneze, portugeze, e turke. Në anën tjetër, kishim italianët nga top klubet e Italisë. Nëse mendojmë që Vermaelen nga Vissel Kobe ku pas një jete të mbushur me lëndime do të mund të përballonte sulmin italian, apo Chadli i cili luante në një ekip që luftonte për mbijetesë në ligën turke do të mund të çante mbrojtjen italiane, atëherë u vërtetua që e kishim gabim.

Belgjika ka vdekur!

Ekipi numër një në listën e FIFA-s, një gjeneratë që konsiderohej e artë, nuk është më. Kjo për shkak që mbrojtja e tyre, ashtu siç e prisnim para fillimit të kampionatit, nuk është hija e më të mirës.

Dhe kur e sheh që një dorë nuk po të punon siç duhet, nis e ushtron këmbën, dhe përgatitesh për luftë. Përqendrohesh tek anët më të forta. E Martinez nuk e bëri këtë.

Martinez vazhdoi të insistonte në 3-4-2-1shin e tij, dhe provonte të çante mbrojtjen italiane që dyfishonte Lukakun e lënë vetëm me murin mbrojtës, De Bruynen e lënduar, dhe Dokun të papërvojë.

Në anën tjetër, Italia shkëlqeu në atë që e kanë më të fortë – mbrojtjen, pa u mbrojtur. Në këtë, sigurisht që i ndihmuan belgët duke mos sulmuar mjaftueshëm e me mjaftë lojtarë. Ekipe nga mesi i tabelës në Serie A kanë rrezikuar më shumë qendërmbrojtësit e Italisë.

Italianët, përjashto 45 minutat e dytë ndaj Austrisë, kanë luajtur futbollin më bindës, më atraktiv, më të evoluar në këtë kampionat evropian. Duhet të pranojmë që nga ekipet e mbetura, pos Danimarkës, janë ekipet më argëtuese për tu parë. Italianët që gjithmonë mbroheshin, dhe luanin kot!

Duhet të pranoj që Mancini ka bërë një punë të mrekullueshme deri tani. Ka evoluar.

Në grup nuk kanë pasur kundërshtarë të fortë, dhe falë kësaj ka bërë rotacione të vyeshme. Kundër Austrisë pati nja 45 minuta në dyshim, por iu vërtetua që zëvendësimet mund të jenë të shëndetshme, dhe këtë e bëri edhe me Belgjikën. Tani me Spanjën është një test tjetër që e bën Italinë favorite!

Papërvoja

E nëpër vrimën e gjilpërës, Spanja kaloi në gjysmëfinale. Shihet qartazi që ky ekip ende nuk është i kompozuar ashtu siç jemi mësuar t’i shohim spanjollët kur për një dekadë luanin kombinimin i Realit dhe Barcelonës. Tani, me një ekip lëmsh, Luis Enrique po provon të bëj diçka të veçantë, dhe deri tani ia doli.

Me Kroacinë patën një sprovë më të madhe, derisa me Zvicrën më shumë ishte presioni psikik për të çarë mbrojtjen zvicerane, e cila dështoi kur nuk u desh – në penallti.

Në bazë të lojës, Spanja e meriton kalimin para, e për Zvicrën, ky kampionat duhet të konsiderohet si sukses maksimal. Zvicra pati atë që nuk patën spanjollët, kompozimin, por papërvoja dhe talenti më inferior, nuk i lejoi të kalonin tutje.

Intuita

Në bazë të intuitës, dhe përfundimeve që mund të vijnë nëse shohim mbrapa garat e mëdha, në gjysmëfinalen e dytë do të duhej të kemi Anglinë me Çekinë! Personalisht do të doja të kishim një gjysmëfinale tjetër, por kushdo që fiton nga këto dy ndeshje do të duhej të na ofronte spektakël! Për momentin, këtë e kanë bërë vetëm danezët, nga të katër ekipet që ndeshen sot.

Gjërat që i duam na tregojnë çfarë jemi

Pas përfundimit të garës së parë të madhe në futboll, dhe penalltisë së humbur të Roberto Baggios, fëmijët e lagjes tregonin si e kishin vrarë futbollistin me bishtalec për shkak se kishte humbur penalltinë vendimtare.

Dikujt të pjekur do i ishte dukur e pakuptimtë, por për fëmijët ishte gjithçka e mundur.

Në fakt ishte vrarë dikush, por nuk ishte Roberto Baggio. Historinë e të vrarit dhe vrasjes mund ta mësoni në dokumentarin e ESPN, ‘The Two Escobars’.

Katër vite më vonë, Luigi Di Biaggio do të humbte penalltinë vendimtare për Italinë, shumë më herët se finalja. Por, këtë nuk e mbajmë në mend. As Luigi Di Biaggion (paraardhësin e Mancinit), e periudhën e tij në krye të Italisë U21, nga e cila periudhë sot janë gjysma e ekipit italian në Euro2020.

Këtë kampionat kemi pasur nëntë autogola – më shumë se të gjithë autogolat në kampionatet evropiane që nga viti 1960 deri në Francë. Penallti të humbura, shtylla në kohën shtesë, e raste të qarta të humbura.

Janë gjëra që ndodhin, edhe në jetën e më të mirëve, në momentet më të rëndësishme të jetës. Por, shumica shpaguajnë veten dhe shkojnë e bëjnë gjëra edhe më të mira.

Kujdes nga njeriu me vetëm një libër (të lexuar)

Futbolli është loja më e bukur, ani pse patinazhi artistik e gjimnastika janë gërshetim i sportit me artin, e atletika është vet definicioni i sportit. Nuk e përjashtojnë njëra tjetrën si sporte për mua.

Ngjashëm nuk duhet të përjashtojnë garat, ekipet, apo ligat njëra-tjetrën. Ne përqendrohemi në vetëm një ekip, vetëm një lojtar, apo qysh e kemi adet – vetëm një kombëtare – me idenë që nëse i dedikohemi vetëm një gjëje, jemi më besnik ndaj asaj gjëje. Ka shumë veta që e bëjnë një lojtar a një ekip zot me këtë lloj adhurimi. Dhe nuk është problem nëse ashtu ndjehen.

Problemi është që nëse dedikohemi vetëm në një ekip, vetëm në një lojtar, humbim shumë nga futbolli, nga sportet tjera, nga filozofia, nga jeta.

Për atë që ka besim, nuk ka nevojë për shpjegim. Për atë që nuk ka besim, asnjë shpjegim nuk kryen punë.

Futbolli është subjektiv, i pashpjegueshëm, i paarsyeshëm, pa lidhje.

Nuk mundemi të shpjegojmë pse ndodhin disa gjëra në futboll, pse Coman godet shtyllën në fund të vazhdimeve e Mbappe humb penalltinë, kush i helmoi italianët në pushim ndërmjet pjesëve ndaj Austrisë, pse Xhaka i ngjyrosi flokët, pse na ka zënë gjumi në fillim të pjesës së parë ndërmjet Suedisë e Ukrainës, pse Turqia është aq e kotë. Nejse, këtë të fundit e shpjegojmë, bile e kam shpjeguar.

Kur shohim futboll, kënaqemi, kapemi për flokë… nejse, kapeni për flokë, bërtasim, ofshajmë, na skuqen sytë, djersitemi, pimë çaj përkundër djersitjes, hamë stresin derisa shtojmë peshë, dhe në fund mbesim të lumtur a të dëshpëruar, varësisht se çfarë ekipi duam. Është kjo ‘rollercoaster’ emocionesh që definon futbollin dhe dashurinë për të.

E këtë dashuri nuk mundemi ta shpjegojmë me statistika të kota!

Shpesh kundërshtojnë njëri tjetrin me statistikat që nuk kanë kurrfarë vlere nëse nuk jeni një skaut, apo nëse nuk luani në fantasy. Bile, as në fantasy nuk ju japin pikë përqindja e pasimeve të sakta, mbajtja e topit, kqyrja e shtremtë ndaj kundërshtarit. Janë ndoshta metoda për të arritur te fitorja, por badihava statistikat e Francës, Gjermanisë, Holandës, e Portugalisë. Ato mund të mbledhin tash statistika e të analizojnë sa të duan për 20 orët e mbetura të ditës. Në katër orët tjera mund të shohin futboll.

Nuk ia vlen të hallakasim numra që ta bindim dikë që lojtari ynë apo ekipi i tij, janë më të mirë, apo të arsyetojmë pse ka ardhur ai apo ky rezultat. Është e kotë.

Raheem Sterling

Pas një goli tepër të bukur, Pogba u kthye në rolin e dëmtuesit duke humbur topin që shpiu tek goli i Gavranoviçit. Njëjtë dje, Sterling humbi topin në mesfushë, të cilin top Kai Havertz – i shkëlqyeshëm dje – e dërgoi tek Thomas Muller, i cili në dhjetë nga dhjetë raste të tilla shënon. Pos dje.

Muller mbetet njëri ndër lojtarët më të mirë gjerman të dekadës së fundit, të erës së Low. Nuk do të mund të fajësojmë atë rast për dështimin gjerman në këtë kampionat, kur kanë qenë nën nivelin e tyre në çdo ndeshje, pos ndaj Portugalisë. Për Zotin, Hungaria qe afër t’i eliminonte.

Por, një moment të ndryshon mbiemrin që do të marrësh në fund të ndeshjes, ashtu siç ndodhi me Rodriguezin kundër Francës.

Shtypi britanik është i pamëshirshëm, sidomos pjesa dërrmuese që kontrollohet nga Rupert Murdoch. Po të humbiste Anglia, që e ka ‘egjel’ Gjermaninë, nga ai gol i Mullerit, Sterling do të gozhdohej i gjallë, para se të kalohej tek Southgate, Kane, e me radhë. E njëjta nuk ndodh në Gjermani. Gjermanët kanë jetë edhe jashtë futbollit, ashtu siç duhet të kemi të gjithë.

Më bëhet qejfi për anglezët, të cilët më në fund e kalojnë atë pengesën psikologjike të quajtur Gjermani. Nuk është e thënë që do të kalojnë Ukrainën, por Southgate dje dëshmoi që vërtet ka diçka në mendje. Dhe presioni tashti veç sa vjen e rritet sepse deri në finale nuk kanë kundërshtarë që do ta konsideronin më të fortë se ta. Por, kush po të pyet sa je i fortë?

Shën Thomas Aquinas

Thomas Aquinas-in, ndonëse ka jetuar në fund të Mesjetës, do e konsideroja si katalizator kryesor të Renesancës. Nëntitujt janë citate të tija, derisa njihet si ndër filozofët më të mëdhenj në histori të njerëzimit, dhe i pari që nisi të digjte murin ndërmjet filozofisë dhe fesë.

Sot ma shumë filozofi, e për futboll, në podcastin para çerekfinales.

Azpilicueta

Në dy ndeshjet e fundit, Spanja ka shënuar më shumë gola se sa në të gjitha ndeshjet e Kupës së Botës në vitin 2010, të cilën e kishin fituar. Prandaj, kur them që kjo Spanjë është më atraktive se ajo Spanjë, mendoj në ndeshjen e djeshme, që prapë është një ndeshje atraktive më shumë për Spanjën në Euro2021, se sa në Kupën e Botës në fjalë.

Luis Enrique ka pasur kritika të mëdha për përzgjedhjen e tij, për menaxhimin e situatës me ish-zëvendësin e tij, dhe të gjitha këto pas një tragjedie që nuk duhet ta përjetojë asnjë prind. Ky sukses, kjo Spanjë, është një shpagim deri diku për të gjitha ato kohë.

Sigurisht që Spanja ishte pak çaste para debaklit, dhe shumë ekipe, me mentalitet ballkanas, do të ishin rrënuar pas atij autogoli, që tregon edhe një herë se sa të panevojshme e të budallafta janë pasimet nga mesfusha tek portieri – siç sugjeronte një trajner i imi dy dekada më parë.

Por, më së shumti dje, personalisht, më gëzoi goli i Cesar Azpilicuetas, njërit nga djemtë më të mirë në futboll, i cili vazhdimisht është prezent tek Chelsea, ku çdo sezon luan nga 50 ndeshje, derisa nuk vërehet shumë, sidomos pas fillimit jo të këndshëm të këtij sezoni.

Nënkampionët e botës e përfundojnë këtë kampionat evropian me sulmuesit ende në agjërim. Budimir është i fundit sulmues që ka shënuar, 12 ndeshje më parë. Por, nuk është vetëm ky problem për kroatë. Mbrojtja, sidomos Gvardiol nuk dukej rehat në pozitën ku luante, derisa mesfusha nuk e kishte magjinë e dy viteve më parë.

Rodriguez

Dëshira e kolumnës së djeshme mu realizua. Dëshira e dytë – rënia e Francës dhe ekipeve të mëdha që luajnë me maturi!

Pa pikë nevoje, Deschamps manovroi me formacion duke e kthyer mbrojtjen treshe, që nuk është problemi kryesor i ndeshjes së djeshme. Vendosja, në fakt thirrja e Clement Lenglet, dikujt që kurrë nuk ka qenë qendërmbrojtës stabil, pas performancës së kënaqshme të Kounde, dhe duke pasur Zouman në bankë rezervë, ishte gabimi i parë, fatal.

I dyti gabim ishte vendosja e Rabiot në krah të majtë, që dëshmon atë ‘frikën’ e të mëdhenjve për të sulmuar. Rabiot as nuk u mbrojt, as nuk u zhvendos për të ndihmuar mesfushën qëndrore, as gjë… Coman, Thuram, e Lemar do të mund të luanin lirshëm si krah i majtë që do të ishte më ofensiv, duke i mundësuar Deschamps kthimin eventual të Pavard në krah të djathtë për të mbuluar Zuberin fantastik, ndonëse do të ishte problem kjo gjë.

As sulmi nuk ishin në formë, duke mos arritur të krijonin lidhje për një lojë të bukur e efektive. Merituan humbjen, ndonëse në fund Benzema, Mbappe, e Pogba bën ato çfarë u kërkohej.

Këndellja e Francës u nxit nga ai humbja e penalltisë së Rodriguez. Kolegu i Mërgim Vojvodës gjithnjë ka gjuajtur penalltitë tek Zvicra, por ka dy vite që nuk ka shënuar nga pika e bardhë. Dhe kjo ishte penalltia e tretë që humb gjatë kësaj kohe, prandaj, do të ishte mirë sikur Petkovic të mendonte dikë tjetër për penallti, e të mos i shtonte edhe më shumë presionin atij.

Pastaj Zuber, katër asistime në dy lojë, dhe çmontoi mbrojtjen franceze me depërtimet e tij. Pastaj ai asistimi i Xhakës për tek Gavranovic. Kur jemi tek lojtari i Dinamos të Zagrebit, po të kishte shënuar të gjithë ata golat që ishte zënë në ofsajd në këtë Euro2020, Gavranovic do të ishte në krye të listës së shënuesve. Ndoshta Cedric Itten a Albian Ajeti do të kishin qenë një rezervë e mirë për Zvicrën në këtë kampionat.

Zvicra, mbi të gjitha shfaqi mentalitet të fortë, duke mos u kthyer nga ai dorëzim për vdekje që erdhi në 5 minutat pas penalltisë së humbur, e edhe pas atij super-goli të Pogbës, i cili sikur u vetëkënaq aq shumë sa që mbante topin pa nevojë, duke ‘asistuar’ në golin e barazimit në fund.

Nga e hëna më e mirë e vitit, pos tërë asaj kënaqësie futbollistike, mund të marrim edhe dy mësime të durimit dhe mosdorëzimit, të fuqisë psikologjike në sport. Kjo na nevojitet.

E marta

Suedia e Ukraina mund të them që janë ndër ekipet me futbollin më të kotë që kanë shfaqur në fazën grupore e që takohen ndërmjet vete në këtë rundë. Edhe më shumë më shqetëson fakti që më e kotë mund të jetë ndeshja e shumëpritur e mbrëmjes ndërmjet dy shtyllave të futbollit botëror.

Nëse Gjermania vendos të marrë topin në posedim, diçka që do të ishte e gatshme Anglia e Southgate të bënte, atëherë, mund t’ia bëjnë anglezëve më keq se Portugalisë. Dhe nëse fitojnë këtë ndeshje me lojë bindëse, atëherë Gjermaninë nuk ka kush që e ndalë. As Italia!

Njëjtë sikur me italianët, edhe me holandezët ndodhi e njëjta – kundërshtari ishte i mbyllur dhe priste që pasi të tërhiqte mirë kundërshtarin të befasonte me ndonjë kundërsulm. Dallimi i vetëm ishte që Austria bënte presing të lartë dhe të ashpër duke ndërprerë qysh në fillim çdo tentim për të hapur lojën me topa të gjatë në kënde. Prandaj, mund të fajësojmë përgjumjen e Berardit.

Për të shmangur një kundërsulm të tillë, ndoshta, italianët u tërhoqën në pjesën e dytë të lojës, duke mos rënë në kurth të austriakëve. E holandezët ranë në kurth, kryesisht nga papërvoja në mbrojtje.

Intervenimi me dorë i De Ligt dukej të ishte i qëllimshëm, duke i mohuar çekëve një rast të madh për shënim, dhe rrjedhimisht edhe kartoni i kuq ishte i drejtë, mendoj. Pas këtij incidenti, fajin mund t’ia kalojmë selektorit dhe përzgjedhjeve të tija të gabuara, por ndoshta, gabimi i parë i tij ishte vendosja të sulmonte me vetëm dy gjysmë-sulmues (as Malen, as Depay, nuk më duken 9she klasike, sikur Schick psh.).

Në pjesën e parë, kishim raste kur Malen dhe Depay bllokoheshin ndërmjet katër mbrojtësve dhe pesë mesfushorëve, derisa ndihma nga mesfusha holandeze mungonte, e krahët nuk mund të çanin as murin e parë çek, e lëre më të depërtonin për të shënuar.

Nuk mund të fitosh me kundërsulme kundër një ekipi që hyn për tu mbrojtur!

Dëshpërimi II

Për pesëmbëdhjetë minutat e parë të ndeshjes më interesante të rrethit të dytë do të mund të dremitnim. Edhe për pesëmbëdhjetë minutat ep arë të pjesës së dytë, ndoshta.

Dy ekipe, me sulmuesit më të mirë në kampionat, vendosën të luanin ‘mençur’ të sillnin topin lart e poshtë, të ishin, siç ia bën ‘legjenda’ Gareth Southgate, “pragmatik”.

Belgët fituan me një gjuajtje në portë.

Dhe për këtë, përsëri, e fajësoj Bernardo Silvan, i cili ndonëse pati disa raste kur ishte aktiv në mbrojtje, Thorganin e la të shëtiste i lirë para se të shënonte. Dhe nuk është hera e parë që Bernardo Silva dëshpëron në mbrojtje kundër ekipeve me krahë mesfushe. Robin Gosens!

Pastaj, sulmi i portugezëve ishte i qartë – harkime tek Cristiano, i vetëm me tre mbrojtës shtatlartë belg. Krahët ishin të fjetur, mesfusha që nga fillimi ishte e destinuar të mbrohej. Edhe pasi u aktivizua Bruno Fernandes, nuk kishin ide të sulmonin, të çanin Belgjikën, e cila u mbrojt. Thjesht, ishin të vendosur t’ia linin punën e sulmit, e luajtjes futboll, Portugalisë, kampionëve në fuqi.

Ndoshta, më së shumti nga kjo ndeshje përfitoi Italia.

Lëndimet e Edenit dhe KDB, janë nokaut i madh për belgët në misionin e tyre për të çarë mbrojtjen italiane. Luajtën, kështu të dëmtuar, apo nuk luajtën, Martinez duhet të mendojë diçka tjetër për Italinë. Italianët, krahët e sulmit, nuk janë si Bernardo e Jota. Italianët e kanë në shpirt mbrojtjen, dhe Belgjika duhet të dëshmojë që mund të çajë mbrojtje të ngjeshura, ani pse ka vuajtur shumë në grupe, ndaj ekipeve shumë më të dobëta.

Edhe më shumë shah?

Mbrojtje të ngjeshur do të duhej të vendoste edhe Zvicra, kundër Francës, por kjo nuk i ka ecur mirë deri më tani. Kampionët e botës duhet të sulmojnë, pa shumë taktizime. Maturia për pak sa nuk i kushtoi Italisë kundër Austrisë. Është e gërditshme të shohim ekipet favorite të frikësohen nga sulmi. Dhe do të kënaqesha sikur dikush nga këto të mëdhatë, me qasje të këtillë, të eliminohej. Sidomos Franca!

Dy ekipe më të barabarta në kualitet, do të duhej të matnin forcat, e të sulmonin, pa shumë taktizime. Humbja e cilësdo do të ishte dështim, por deri tashti, Spanja ka treguar më shumë nga loja, dhe ka një ekip më atraktiv.

Në një çast, në terren, treshja e mesfushës italiane përbëhej nga Locatelli-Pessina-Cristante!

Ajo çfarë kanë të përbashkët të tre këta është që si futbollistë kanë ‘lindur’ në Milanello, duke kaluar nëpër grupmoshat e Milanit, para se të arrijnë tek ekipi i parë. Aty, Pessina nuk ka zhvilluar asnjë ndeshje, duke u huazuar nëpër Serie C, derisa Cristante ka pasur tri ndeshje para se të kalonte në Benfica si 18 vjeçar. Locatelli ka luajtur tri sezone, para se të largohej për shkak se nuk ishte i denjë të startonte para yllit të Fatih Karagymrykut, Lucas Biglia!

Pastaj, mos të harrojmë portierin e Italisë, i cili si 16 vjeçar ka qenë startues në një ekip të Serie A, ku nuk kishe vend të startoje nëse nuk ishe në mesin e 30tave të “arta”. Milanistat pleq – si fansat, si lojtarët!

Kjo ide milaniste vazhdon edhe sot – në shitje e të shitur, Maldini, Hauge, Olzer, Colombo, e Bresciannini. Në hyrje e në prag, Giroud, Dzeko, Ibrahimovic!

Pushimi

Kush i helmoi italianët në pauzën ndërmjet dy pjesëve të ndeshjes?

Kur filloi pjesa e dytë, Austria ishte ajo që udhëhiqte lojën, dhe bënte gjithçka që kishte bërë Italia në pjesën e parë. Mund të themi që austriakët morën zemër për të sulmuar, por më e besueshme është që Italia, e lodhur nga tentimet e vazhdueshme në pjesën e parë për të çarë mbrojtjen austriake, vendosën të bënin atë që e bëjnë zakonisht – kundërsulmet.

Kjo qasje e Mancinit, i cili vonoi zëvendësimet, dhe më e keqja nuk guxoi të ndryshonte formacionin dhe qasjen në sulm, mbeti në 4-3-3, më bëjnë të besoj më pak që Italia vërtet mund t’ia dalë kundër ekipeve të mëdha në tri ndeshjet potenciale të mbetura.

I frikshëm ishte fakti që dje, GDS nëse s’gabohem, shkruante që Italia kishte përcaktuar pesëshen që do të shutonte penalltitë! Nëse kundër Austrisë përgatitesh për penallti, si do të përgatiten kundër Belgjikës apo Portugalisë?

Me pak fat, Austria do të mund të ishte në çerekfinale. Bënë punë të mirë, por nuk merituan më shumë. Bile arritën tepër!

92shi

Nuk jam aq dinozaur të kem përcjellë Euro92-shin, por kujtimet që përmendte mbrëmë njëri ndër komentatorët më profesionist në mediat tona, Arben Berisha, nga Euro96 ishin goxha të këndshme.

Finalja e Euro92 nuk është më e kotë se ajo e Euro2004!

Por, kjo Danimarkë e Euro2020, është shumë, shumë më atraktive se ish-kampionia e Evropës.

Në dy ndeshjet e fundit, Danimarka ka bërë futbollin ndër më të bukurit në këtë kampionat. Ishin fenomenal.

Dhe më pozitivja tek kjo kombëtare është fakti që sulmuesi i radhës që debutoi, shënoi dy super-gola, derisa Braithwaite, prishi agjërimin. Edhe më e mirë tek kjo kombëtare është ideja që qoftë Hojbjerg apo Delaney, qoftë treshja e qendërmbrojtjes, nuk frikësohen të bombardojnë nga jashtë zonës. Për cilindo ekip që fiton sot ndeshjen e orës 6, ndeshja çerekfinale s’do të jetë fare e lehtë kundër Danimarkës.

Çekia e Agim Çekut

Një tweet, ‘Arnautoviç është shqiptar aq sa Agim Çeku është çek’, më pëlqeu. Më pëlqeu sepse në një mënyrë godiste egon tonë që gjithçka, edhe hënat e Jupiterit, sidomos Ganimeda edhe Ersa, kanë lidhje me pellazgo-shqiptarët!

Nga Çekia kam pritur më shumë. Besoj që nëse nuk ndryshon ndonjë gjë në lojën e çekëve, me formën aktuale të Holandës, sot do të jetë vështirë të presin diçka pozitive.

Ndërsa, me Cristianon dhe Lukakun përballë, mbrojtjet jo aq stabile, duhej të prisnim 8-9 gola në mbrëmje. Do të ishte mëkat nëse të dy trajnerët do të taktizonin dhe të shkonim sikur ajo e mbrëmshmja, pa gola deri gati në penallti.

Nime, ku është Agim Çeku?

Kur flasim për filozofinë perëndimore, nisim nga Greqia antike, ku Sokrati ishte mësues i Platonit i cili hapi Akademinë e parë, e Platoni ishte mësues i Aristotelit i cili hapi Liceun e parë.

Kjo e fundit tingëllon më shumë frëngjisht, dhe ndoshta për këtë arsye nuk është në përdorim së fundmi, pasi ne jemi të gjithë akademikaaaa.

Edhe Maqedoninë e Veriut do të mund ta nisnim nga Pandev, por s’mund të harroj Artim Shaqirin dhe në veçanti golin e tij në stadiumin e Southamptonit. Por, Pandev, bëri atë që nuk do e bënin shumë futbollistë, u ngrit nga ‘dështimet’ dhe luftoi deri kur arriti të bëjë më të madhen për kombëtaren e tij – kualifikimin në Euro2020, por mbi të gjitha, Akademinë e tij në vendlindje.

Maqedonasit, as dje nuk zhgënjyen. Vrapuan, krijuan shanse, nuk patën fat, por nuk u dorëzuan.

Në fund, mbeten e vetmja kombëtare me Turqinë që shkojnë në shtëpi pa gola, por është turpërim t’i përmendim me një fjali me turqit. Një fakt tjetër për turqit, kundër Zvicrës, ekipi ka vrapuar 10km më pak, derisa në të tri ndeshjet, kanë pasur rreth 5km më pak vrapim se sa kundërshtari, dhe gati 10 goditjet më pak në portë – kundër Italisë, asnjë!

Maqedonasit, për më pak se tridhjetë vite ekzistencë si shtet, me konfliktet e brendshme, pos në Euro2020, kanë qenë katër herë pjesëmarrës të evropianëve në basketboll, 7 herë në Botëror e 7 herë në Evropian në hendboll për meshkuj, e 5 herë në Botëror e 6 herë në Evropian në hendboll për femra. Dhe mos të harrojmë, tri herë kanë pasur kampion evropian në hendboll.

E neve na mposht Luksemburgu në basketboll!

Rënia e Bllokut

Zhgënjyese ishin paraqitjet e Rusisë dhe Ukrainës.

Të parët patën disa raste, por e tepruan, dhe pastaj u shfaq Danimarka, me ndihmën e rusëve fillimisht, e cila nuk lëshoi pe. Një emër që nuk është vërejtur, as në ndeshje, e as në Premier League gjatë sezonit – Pierre-Emil Hojbjerg, i cili ka qenë i jashtëzakonshëm vitin e fundit.

Me këtë eufori, danezët mund të shkojnë edhe më larg se çerekfinalja, por nuk dihet sa u zgjatë.

Ukrainasit ishin të tmerrshëm ndaj Austrisë, me njërën nga paraqitjet më të dobëta të ndonjë ekipi në Evropian. Bënin gabime fillestare në pasim të topit, nuk e dinin ku janë, dhe një emër që nuk i nevojitet këtij ekipi është Zinchenko!

Austria bëri punën si duhet – shënuan, pastaj u mbyllën, dhe harkimet e tentimet për të prerë mbrojtjen në krahë ishin të kota për ukrainasit, sidomos marrë parasysh cilësitë që shfaqën lojtarët dje.

E mbrëmë, karshi Belgjikës, Finlanda ishte më e mira që kemi parë deri sot. Patën raste, kundër një Belgjike që luajti me rotacion të mençur nga Martinez, por ishte mision i pamundur për finlandezët.

Belgjika për të dytën lojë radhazi po ka probleme në çarjen e mbrojtjeve të ngjeshura. Si me Danimarkën, edhe me Finlandën, ngulmimi dikur u shpagua, pak për fatin e tyre, pak për dallim në cilësinë që kanë.

Por, një ngulmim i tillë, në rrethin e dytë, apo në çerekfinale ndaj Italisë, mund të mos iu shpaguhet, sidomos kur kemi parasysh një mbrojtje jo aq stabile, dhe të lëndueshme ndaj kundërsulmeve.

coviD-ja

Billy i infektuar, por ka fshirë videon ku ka qenë duke u argëtuar me bashkëlojtarët, me gjasë. Te Anglia mungojnë dy veta, dhe dikush do të thoshte që Gareth po taktizon tashti që të marrë pozitën e tretë në grup.

Fakti është që Anglia janë të dobët, ashtu siç ishin, por ndoshta ndonjë ndryshim në krahë mund t’i hapë pak më shumë. Ndërkohë, Kroacia s’duhet të ketë probleme me Skocinë pas situatës së fundit me COVID19.

Mendova të vendosja një titull patriotik si shqiptarët shpartallojnë Turqinë, por pastaj më ra në mend që as Shqipëria e as Kosova nuk janë pjesë e këtij evropiani. Zviceranët e natyralizuar kanë përzgjedhur Zvicrën, me të drejtë mendoj, por më së shumti më bën të vjellë kur arsyetohen kinse nuk e kanë ditur apo nuk i ka ftuar askush.

Sidoqoftë, Xherdan Shaqiri bëri atë që bën në kampionate evropiane e botërore, shënon gola, shënon shumë gola, dhe shënon gola të bukur. Sigurisht, e kishte më të lehtë me Turqinë, por Zvicra dukeshin më të gjallë dje, dhe nëse kanë fat e takohen me fituesin e grupit E, mund të ëndërrojnë për një çerekfinale, të cilën mendoj që Uellsi pothuajse e ka të sigurt ndaj të dytit të B-së.

Më pëlqeu çfarë bëri trajneri zviceran dje, duke mos u frikësuar për të sulmuar, dhe starti i parë i Steven Zuber kreu punën duke zhvendosur mbrojtjen në një renditje të çrregullt deri diku.

Më pëlqeu inkuadrimi i Admir Mehmedit, i cili ka qenë thelbësor për Zvicrën viteve të kaluara. Derisa për Andi Zeqirin nuk kam koment!

Ndërkohë, turqit më në fund kishin gjetur një lojtar që dëshironte të luante e të vraponte. Mert Muldur, i cili vitet e fundit i ka kaluar nëpër Itali, ishte i vetmi lojtar turk që ka tentuar të jepte diçka pozitive nga vetja. Sigurisht, edhe Çaglar Soyuncu ka qenë më aktiv, në pozitën e tij, por më shumë turqit nuk kanë merituar.

Tashti, le të merren me budallallëqet kombëtare – numri i të huajve që po i fajëson, konvertimi i kontratave në lira, joshja e pensionistëve nga ligat perëndimore, lufta me Qipron për të siguruar ekip të dytë në Ligën e Kampionëve, a duhet të numërojnë titujt e garave të mahallave para viteve 1950ta, dhe larjen e 1 miliardë euro borxh që kanë vetëm katër ekipet më të mëdha turke!

Seriozisht, këto janë tema aktuale në futbollin turk!

Një fakt interesant, intervista e trajnerit turk i cili para disa dite kishte deklaruar që merr mbi vete fajin për paraqitjen e dobët, dje mori një kuptim tjetër kur e pyetën nëse do të japë dorëheqjen, duke u përgjigjur në atë që ‘faji është i imi, i lojtarëve, i mediave, i të gjithëve’!

Sigurisht që vetëm drama turke transmetohen në TV, sepse komedia është në futbollin turk!

Viva l’Italia

Mendoj që duhet ta marrim më me seriozitet Italinë, sidomos Mancinin, i cili ka qenë trajner edhe në Turqi!

Çfarë rikthimi i tij!

I vetmi lojtar italian që nuk është angazhuar në këtë Evropian është portieri i tretë, Meret, nëse nuk gabohem.

Me formacion të kombinuar, me lojtar që kanë zëvendësuar të lënduarit e përhershëm – Sensin e Pellegrinin, Italia arriti lehtë të kalojë Uellsin, ndonëse rezultati mund të pasqyrojë tjetër gjë. Ishin të sigurt, ishim të qetë, ishin efikas. Tashti, në Uemblli, kundër Ukrainës apo Austrisë, do të duhej të shfaqnin aftësitë e tyre të vërteta, dhe besoj që do ta bëjnë këtë. Zakonisht, ndeshjet e para të fazës finale i shtynë me një gol diferencë, në vazhdime, apo penallti, por kjo Itali nuk po duket ajo e zakonshmja.

E pastaj, Belgjika.

BC

Në grupin C, maqedonasit mund të largohen kokën lart, pa marrë parasysh çfarë ndodh kundër Holandës. Vendasit nuk kanë ndonjë arsye për të luajtur, pos për të testuar formacionet, ndonëse De Boer, sipas mediave, mendon të bëjë vetëm dy ndërrime.

Austria me Ukrainën do të jetë ndeshja kryesore e pasdites, derisa në mbrëmje, Rusia dhe Danimarka do të luftojnë për pozitën e dytë e të tretë. Renditja në B është pak e komplikuar. Në rast se fiton Belgjika, sigurojnë të parën pozitë, njëjtë si Rusia me të dytën. Nëse fiton Finlanda, sigurojnë pozitën e parë nëse nuk fiton Rusia. Nëse fiton Danimarka e humb Finlanda, atëherë do të varet nga rezultati se kush vendoset në të dytën e të tretën pozitë. Danimarkës mund të mos i mjaftoj as fitorja, derisa të tria tjerat edhe me barazime mund të llogarisin në rrethin e dytë.

Deutschland Uber Alles

Himnet

Disa e preferojnë himnin italian, supozoj për shkak të ritmit e melodisë, por nëse shohim tekstin, janë dy fjalë që bien në vesh – Italia dhe morte (vdekja). Nëse lexoni himnin italian, e shihni një gatishmëri të paparë për të vdekur.

Në anën tjetër, nëse shkojmë për shembull te himni gjerman, shohim një krenari për vendin, për bukurinë, besnikërinë, bashkimin – “blühe, deutsches Vaterland”.

Mendoj që himnet janë një pasqyrë e popullit, vendit, dhe shumëçka mund të mësojmë për vendin e popullin në fjalë. Dhe ashiqare, gjermanët dalin të jenë popull që nuk mendojnë vetëm për vdekjen, jo shumë emocional, por punëtorë dhe të përmbajtur. Njashtu e shohin edhe futbollistët lojën.

Nëse e gjejnë një metodë për të qenë më efektiv, e shfrytëzojnë, deri kur të mbinë ajo ndjenja e dhembshurisë sikur ishte rasti me Brazilin shtatë vite më parë.

Mbrojtja portugeze

E kam përmend në fillim të kampionatit që mbrojtja portugeze është pika më e dobët e tyre, dhe kjo dje u shpërfaqë nga gjermanët më së miri.

Dy autogola për pesë minuta sigurisht që do të lëndojnë psiqikisht. Dhe gjermanët, po të mbështeteshin në principet e tyre, do të duhej të shënonin edhe nja 4-5 gola deri në fund.

Gosens pati ndeshjen e karrierës dhe më në fund po vërehen aftësitë e tija të vërteta, e me Kimmich të gjithë jemi të njoftuar vite më parë. Që të ishin të lirë në kundërsulme, pa u mbuluar nga askush, dhe do të ishin edhe më të rrezikshëm po të kishin një 9sh klasik si Mario Gomez në qendër të sulmit, në vend të Gnabryt dje. Edhe më mirë ishte vendosja e Havertz e Muller, të cilët në pozita ndihmëse shpesh përzinin vijën e mesfushës portugeze.

Promaja

Kanë qenë disa momente kur përballë katërshes së fundit portugeze kanë qenë 5-6 gjermanë. Ndërkohë, vija e mesit, ajo që do të duhej të ndalte depërtimet gjermane, vetëm i shikonte nga mbrapa.

Ishte e qartë që nga fillimi që gjermanët do të sulmonin nga krahët duke hapur lojën, e për të mbyllur këtë, Jota e Bernarndo Silva do të duhej të ishin shumë më aktiv në mbrojtje se sa në sulme. Asnjëri nga ta nuk mund ta bëjë këtë për momentin. Jota ka luajtur qendërsulmues në shumë raste, derisa Bernardo Silva edhe 10sh.

Më kujtohet kur dy-tri vite më parë, ‘fansat’ e Cityt (po i njihni ju nga kanë ardhur e për çfarë arsye), e konsideronin Bernardo Silvan si më i miri portugez, duke provuar të nënçmonin Cristiano Ronaldo. Ah, kohë të arta, kohë të dhimbshme!

Ndoshta edhe ishte faji i trajnerit që provonte të mos u nënshtrohej gjermanëve duke i mbajtur në pozitat e tyre sulmuese Jotan dhe Bernardon, edhe në pjesën e dytë të lojës. Por, gjermanët nuk ranë pre e frikës eventuale ndaj kundërsulmeve, dhe vazhduan punën e tyre.

Pra, ishte një lojë shahu ndërmjet dy trajnerëve, dhe mungesa e respektit gjerman ndaj portugezëve i shpërbleu në fund. Sigurisht, ka pasur rreziqet e veta kjo qasje, por nëse nuk rrezikon në Evropian, për çfarë luan futboll?

Për dy ndeshjet e tjera që përfunduan baras, 1-1, nuk ia vlen të humbet kohë kur kishte një ndeshje futbolli atraktiv me gjashtë gola.

Fillimi i fundit dhe fundi i fillimit

Italia dhe Uellsi duhet të bëjnë rotacion aq sa u mjafton të mbesin baras. Ky rezultat do të vendoste Italinë kundër Austrisë apo Ukrainës, dhe Uellsin kundër Rusisë, Finlandës, apo Danimarkës. Të pesë këto ekipet janë të një kalibri, dhe tekefundit s’do të ishte ndonjë punë e madhe edhe do të kishte rezultat tjetër pos barazimit. Por, ju nevojitet rotacioni para fazës finale.

Tek Zvicra dhe Turqia, pres mos dikush tjetër i ka lyer flokët, me shumë gjasë ndonjë turk me të kuqe për të shfaqur patriotizmin, sepse gjë tjetër nuk kanë!