joaquin phoenix – Bllog Personal

Pa marrë parasysh sa provojmë të jemi të urtë, e të “thellë”, pamja e jashtme është ajo që na jep një pasqyrë fillestare për dikë. Por, pasqyra fillestare zbukurohet ose thyhet kur nis të shpërfaqet personaliteti i njeriut në fjalë.

Joaquin Phoenix, ndoshta për shkak të së kaluarës së tij, fillimisht të jep idenë e një njeriu të përvuajtur. E kaluara e tij, bashkë me mimikën e tij të zakonshme, e bëjnë atë të përkryer për rolin e Johnny Cash – njërit nga artistët më të njohur amerikan të pjesës së dytë të shekullit të kaluar.

Filmi nis në burgun Folsom, aty ku Cash ka incizuar njërin nga albumet e tij më të njohura, që bashkë me paraqitjen e tij aty mbeten ndër më të veçantat në historinë e muzikës amerikane.

James Mangold ndërton skenën duke na bërë të presim për fillimin e këndimit, dhe në momentin final ai na shfaq një sharrë druri për të kaluar në fëmijërinë e JR, nga ku do të zhytemi në biografinë e Cash, përfshirë edhe sekretin pas sharrës.

Mangold bën një punë të mirë në regji, sidomos gjatë kapjes së skenave të këndimit, ku dallon Cash nga solistët tjerë që paraqiten në skenë, ndoshta qëllimisht.

Nga solistët tjerë që paraqiten në skenë është edhe June Carter, me të cilën Johnny do të krijojë një miqësi goxha të rëndësishme për jetën e tij. Karakteri i June vjen nga Reese Witherspoon, e cila në plan të parë ka një dukje krejt të kundërt me atë të Joaquin Phoenix.

Aktrimi i të dyve, nxitur nga kjo harmoni skenike, është fenomenal, dhe fatmirësisht vlerësohet duke u sjellë nominime për Oskar.

Derisa tek Phoenix kemi një fytyrë të pikëlluar, tek Witherspoon gjejmë një vajzë të hareshme e cila përçon energjinë pozitive si në këngë ashtu edhe në skenë. Kjo përzgjedhje në kast mendoj që e ndrequr baraspeshën e duhur për suksesin e këtij filmi.

Mendoj që është një autobiografi që do të kënaqte edhe vet Johnny Cash, i cili nuk e ka mohuar dëshirën të kishte një film të këtillë. Nga aq sa di për të, dhe muzikën e tij, mendoj që është film i mirë, me një finale të përkryer që fillon aty ku na e ndal James Mangold në fillim, puna e të cilit në këtë film është po aq madhështore sa aktrimi Phoenix e Witherspoon. Nota personale: 5/5

‘Kesh pak, o shpiert!’

Ka dhjetë vite, kur kjo fjali nga një veturë e ndalur tek rrethi i flamurit i drejtohej një vajze e cila priste autobusin lokal. Fatkeqësisht, nuk ka qenë as rasti i parë, as i fundit që dikush e ka ‘këshillu’ një vajzë e cila ka qenë duke u marrë me punët e saja, me ‘keshë’. Nuk ka qenë as vajza e parë e as e fundit që merr kësisoj ‘këshillash’.

Dhe kjo mbushet e mbushet e mbushet, deri kur një ditë BAM…

Mirëpo, ky shpërthim nuk ndodh, pasi që ajo mbyllet në vete, vendos dëgjueset të cilat shpreson ta dërgojnë me një botë ku do të respektohet e çmohet si njeri i lirë, si dikush që guxon me ec natën pa pasur nevojë të dridhet në çdo lëvizje të vogël, pa pasur nevojë të kthej kokën mbrapa, pa pasur nevojë të ‘këshillohet’ për të ‘keshë’, në mesin e shumë ‘këshillave’ tjera që merr!

Zakonisht për një vrasje dënohet dorasi, por si për çdo vetëvrasje, dorasi janë shoqëria pasi që ne vet formojmë vrasësit, dorasit, dhunuesit, dhe krejt të ligat që lindin, zhvillohen, dhe arrijnë kulmin e krimit para syve tanë. Krejt kjo deri sa presim një super-hero të shfaqet e të na shpëtojë nga një rrezik jashtëtokësor, nga një përbindësh që ka vendosur të shkatërrojë njerëzimin. Thuajse njerëzimi nuk është i aftë të shkatërrohet vetvetiu, nga brenda.

Xhokerët, pa marrë parasysh gjininë, moshën, e racën, i krijon shoqëria. I krijojmë ne, por ‘fatkeqësisht’ nuk e paguajmë indiferencën tonë. Dhe si masë mbrojtëse, çohemi e kritikojmë gjithçka e secilin që na e prish botën tonë të rehatshme. Përfshirë edhe filmin ‘Joker’.

Ashiqare ky nuk është një film super-heronjsh që jeni mësuar ta shijoni. Nuk ka luftë me jashtëtokësorë gjigant, e as lufta civile. Nuk ka eksplodime, as xixëllonja. Ka zymtësi, e cila si çdo film e karakter nga universi i DC-së, gërshetohet me jetën e përditshme duke iu afruar realizmit deri në fund.

Aktrimi i Joaquin Phoenix është ia papërshkrueshëm. Karaktere të ngjashme, me probleme të ndryshme ka portretizuar edhe më parë. Ka shkëlqyer në të gjitha. Shkëlqen prapë. Todd Phillips ndërron univers sa i përket realizimeve filmike, ndihmuar nga një fotografi, skenar, e kolonë zanore fantastike.

Është film i veçantë, monumental, që do të mbetet në histori të kinematografisë si një prej realizimeve më të përkryera. Sigurisht që nuk do të merr vlerësimin e merituar nga shoqëria e gjerë. Njëjtë sikur sëmundjet mendore, përmendja e të cilave ju rrëqeth pak. Për atë edhe nuk e përmenda deri tashti. As faktin që një ditë do të shfaqet një xhokere në rrethin tonë, dhe do të ‘keshë’ për krejt ata që e ‘këshillojnë’ me ‘keshë.’

‘Joker’ është më shumë se film. Është një betejë ekzistenciale në një shoqëri shtypëse. Nota personale: 5/5

Tag: joaquin phoenix

Walk the Line (2005)

Joker (2019) – Recensim