Pasi mposht Pompein në luftën civile, bashkëvendësit zgjedhin Cezarin konsull për të katërtën herë dhe diktator për jetë…
Kështu përshkruhet filmi i realizuar nga Joseph L. Mankiewicz, bazuar pothuajse në tërësi në veprën e William Shakespeare.
Rrjedhimisht, filmi përqendrohet më shumë në monologët, sidomos të Brutit e Mark Antonisë, që i japin një nuancë ndryshe nga filmat tjerë historik për këtë periudhë.
Të dyja këto fjalime monolog vijnë një pas një pas momentit kulmues në senat, së pari Bruti, e pastaj Mark Antoni, provojnë të bindin qytetarët për kauzën e tyre pa atakuar në mënyrë të drejtpërdrejtë njëri-tjetrin.
Dhe këto dy karaktere portretizohen nga James Mason si Bruti, e Marlon Brando si Mark Antoni. Louis Calhern luan rolin e Cezarit, e Douglas Watson rolin e Oktavianit.
Ndonëse fjalimet e Brando e Mason janë ndër pjesët kryesore të filmit, ngjarjet që i paraprijnë vrasjes së Cezarit, dhe ato që pasojnë me ndjekjen e dorasëve nga Mark Antoni e Oktaviani, janë të realizuar në po të njëjtin nivel artistik duke mos çaluar fare për nga cilësia.
Betejat, luftërat janë pothuajse në minimum, me filmin që vazhdon edhe në pjesën e dytë të përqendrohet në monologë e dialogë duke vënë në pah një aktrim më shumë teatral se sa filmik.
Filmi nuk është diçka e veçantë në aspektin artistik – është i bërë për fansat e historisë, të Perandorisë Romake, dhe jo për fansat e filmit, kinemasë. Derisa për të parët mbetet një vepër goxha mirë e përpunuar, për këta të dytët do të jetë humbje kohe. Nota personale: 4/5