Tag: poezi

Edhe sonte mu nxu fryma. Apet.

Boll u munova kishe pak me hangër.

Pak përshesh. Me supë. Edhe ujë.

Me këto dur që m’dridhen diqysh me përpi.

Me majt këtë kashore shpirt që s’do me m’dal kurrsesi.

E mbaj n’mend atë ditë kur e patëm pru n’shpi.

E di që pushkë patëm qit.

Hasret djalë. I pari n’mahallë.

Kurrë qefin s’ja patëm prish.

Gjithmonë i pari i ka pas krejt që kanë dal.

Fjalën s’ja kem kthy. Veç me dal ni hallall fmi.

Marr çajnikut ujin me vlu.

Ni çaj të lehtë, para hapave me pi.

Osht bo vonë, s’kam as familje e as kojshi.

Qef kisha pas me lexu diçka, po nuk po m’punojnë kta sy.

E televizori s’osht qysh ka qenë ktunihere.

Veç lajme, ksi seriale, e njerëz tu qaravesh përherë.

Radion e kisha lshu, po edhe asaj cilësia moti i ka humb.

Natë e zymtë. Shyqyr që s’paku kjo llambë po m’bon dritë.

Shyqyr që kjo penzi po m’del me pagu këtë rrymë e me ngi këtë fyt.

Ah këtë fyt që mu ka ngushtu e që s’le kurgjo t’thatë teposhtë me shku.

Shyqyr që qato barnat t’vogla kanë qellu.

S’di për besa qysh kisha mbijetu.

Edhe njëmend jom mërzit me jetu.

Krejt i kom andej, ndoshta edhe janë tu m’prit mu.

Sikur ni telefon ta kisha pas,

me thirre unë vet atë nanë e atë babë.

Po s’po vyn sen ky telefon thi,

kur kërkush s’m’thirr zanin me ma ndi.

As ai evlat që e du si kta dy sy.

As sot, që ku osht veç Zoti e di.

Ai Zot që m’ka harru, e po m’len hala me vujt, me jetu.

Ka me javë e me muaj që fytyrën s’ja kom pa, e zanin s’ja kom ndi.

Ah, ai evlat…

Ndërkohë, diku larg, një zhurmë feste nuk ka të ndalur. Në mesin e këngës e valles, plot hare e qejfli, është ai evlat që për babanë e tij s’do as me ndi.