Tag: Recensime filmash (Page 1 of 22)

Barbie (2023) – Recensim

04/09/2023 / Luan Morina

Ma në fund e kuptova pse sa shumë postonin para se të shihnin “Barbie”, po askush nuk jepte një verdikt për filmin!

Që nga fillimi i kohës, që nga vajza e parë, ka pasur kukulla! Mirëpo krejt këto kukulla kanë qenë bebe, deri te shfaqja e Barbit!

Shfaqet Barbi edhe krejt ato vajza në kohën e neolitit i hedhin tutje kukullat, fillon muzika, Margot Robbie, edhe ka hare anembanë. Në Barbieland, Barbit/gratë janë krejt çka mund të jenë. S’ka nevojë për feminizëm, për të drejta të barabarta, për protesta!

Tash jemi me një Barbie stereotip, të thjeshtë, derisa njoftohemi me Barbieland, edhe takojmë Kenët! Hala krejt është hareshëm, krejt lule e pink!

Edhe papritmas, Barbie mendon për vdekjen!

Hareja ndryshon pak kah zymtësia, derisa Barbie fillon të zbulojë më shumë për këtë mendim.

Tani… Mos vet!

Kam qenë në mesin e atyre që i janë dorëzuar trendit për Barbien se ka qenë bukur, që nga imazhet e para të Margot Robbie e Ryan Gosling, e deri te trailerat e Barbenheimer!

Edhe pa e parë kam deklaruar që është filmi më i mirë i vitit!

Mirëpo, tash, pasi e kam parë, kam ndryshuar mendim!

Nuk mendoj që Barbie është filmi më i mirë i vitit! Mendoj që është ndër filmat më të mirë të dekadës! Një klasik i ardhshëm që ngërthen në vete një filozofi të thellë që nuk kufizohet në feminizëm, përkundrazi, trajton një histori të njeriut, të dy gjinive, që nga zanafilla e njerëzimit!

Sigurisht, për të arritur në një përfundim të tillë duhet të shohim më thellë se sa që na shfaqet para syve! Mirëpo, për Zotin, moti nuk kam parë një ‘ndryshim’ brenda një filmi sikur te ‘Barbie’!

Diqysh është njëfarë filozofie në vete, që të trazon goxha thellë nëse arrin të shohësh të gjitha pas vet ngjarjes e sidomos monologëve të Ruth, Margot Robbie, e America Ferrera.

Greta Gerwig e Noah Baumbach bëjnë një kryevepër artistike që mishëron një shfaqja vizuale me një rrëfim të jashtëzakonshëm të një historie që nis si hajgare po masanej… Ky tranzicion, pothuajse i padukshëm, e bën këtë film madhështor siç është!

E di që shumica ngecin në këtë tranzicion derisa vazhdojnë të mbajnë qasjen e pjesës së parë të filmit, krejt hare e kukulla, por edhe nuk kanë faj. Është sikur dikush që qysh është duke treguar ngjarje komike e shaka, sikur Barbie duke vallëzuar, fillon të flet për vdekjen!

Ky tranzicion i menjëhershëm është i zorshëm për t’u kapërdirë, dhe rrjedhimisht Barbie humb ‘magjinë’ si film.

Por për tjerët, është ndër filmat më të mirë të dekadës. Nota personale: 5/5

Chocolat (2000)

06/08/2023 / Luan Morina

Pse nuk bën m’i pre thonjtë natën?!

Se ‘qashtu thojnë’!

Shumë gjëra, shumë jetë mbesin rob të besëtytnive, traditës, dhe ideologjive të ndryshme që na imponohen nga lindja. Dhe ashtu, pa ndonjë arsye, apo logjikë, vazhdojnë të barten nëpër gjenerata të cilat nuk guxojnë t’i presin thonjtë natën!

Në një fshat provincial francez, në vitin 1959, ku të gjithë jetojnë brenda rregullave të imponuara nga “kmeti” i cili përcakton moralin e qytetit, një ditë fryma sjellë një grua dhe të bijën e saj. Nënë e bijë nomade, ato marrin me qira një lokal që kishte qenë pastiçeri.

Ky lokal do të kthejë mbrapsht krejt katundin!

Viana (Juliette Binoche) fillon të përgatitë çokollatë dhe ëmbëlsira në periudhën e agjërimit që prishë traditën dhe moralin e komunitetit, sipas kmetit (Alfred Molina). Për më tepër, ajo nuk shkon në kishë, dhe kurrë nuk është martuar që e bën të bijën e saj, Anukën, një fëmijë të jashtëligjshëm.

Fakt interesant (por më shumë i frikshëm) në komunitetin tonë është që dasma me zhurmë tejkalon kurorëzimin ligjor. Nuk ka lidhje edhe nëse bëhesh kurorë, nëse nuk i mbushë gushat e 200 vetave ti nuk je martuar. Nejse, mos të devijoj…

Ky ‘rebelizëm’ i Vianës shpërfaqë dëshirat dhe anët sekrete në disa banorë të komunitetit duke trazuar kryetarin Rejnod, dhe të bindurit e tij.

Në thelb, çokollatën mund ta shohim edhe si mollën e parajsës, apo çfarëdo kuptimi filozofik që mund t’i jepni. Është diçka që ‘prishë’ komunitetin, dhe rregullat me të cilat jetojnë, rregulla që për ironi diktohen nga një njeri i vetëm – Komt de Rejno.

Në regji të Lasse Hallstrom, filmi sjellë një kinematografi që e nxjerrë më të bukurën nga zymtësia e një vendi të heshtur e të braktisur dhe kontrastin që shfaqet me ngjyrosjen me çokollatë.

Juliette Binoche e Alfred Molina janë në dy rolet kryesore, kundërshtare, me Judi Dench, Carrie-Ann Moss, e Johnny Depp në rolet tjera dytësore, por që kanë ndikimin në zhvillimin e ngjarjes kryesore.

Është një film më pak filozofik se që mund të duket nga këta rreshta, por ka shumëçka që u pëlqen atyre që refuzojnë nënshtrimin ndaj injorancës. Nota personale: 4/5

Good Night, and Good Luck (2005) – Recensim

11/04/2023 / Luan Morina

Edhe në luftë janë disa rregulla, e lëre më në liri. E liria pa lirinë e të shprehurit është tirani!

Keqpërdorimi më i madh i lirisë vjen menjëherë pas përfundimit të luftës për të. Mund të grabitësh, pushtosh, dhunosh, e vrasësh në emër të lirisë, pa tu kërkuar kurrë llogaria për veprat që ke bërë.

Ngjashëm vepronte edhe senatori famëkeq McCarthy pas Luftës së Dytë Botërore kur kishte filluar përndjekjen e të dyshuarve për komunizëm dhe komplot kundër demokracisë dhe lirisë amerikane.

Kjo periudhë është portretizuar disa herë në filma e seri – Trumbo, Being the Ricardos, së fundmi, e në mënyrë të veçantë në Good Night, and Good Luck.

Pas largimit nga puna të një ushtaraku, ekipi i gazetarëve të CBS fillojnë hulumtimin për mënyrat e hetimit dhe gjykimeve që bën komisioni i senatorit Joseph McCarthy. Kur arrijnë në disa fakte që nuk përkojnë me demokracinë dhe lirinë e të shprehurit, atëherë ju mbetet tu kundërvihen atyre që kundërshtarët e tyre i konsiderojnë si armiq të vendit, dhe më keq për ta – komunistë.

Është gazetari Edward R. Murrow që merr përgjegjësinë të zbulojë të vërtetën makabre para opinionit të gjerë amerikan, përkundër pasojave hakmarrëse që mund të merrte pushteti duke e vendosur në rrethin e atyre që i konsiderojnë tradhtarë.

David Strathairn bën një punë të mahnitshme në portretizimin e një gazetari gjakftohtë, derisa në rolet tjera vijnë disa nga emrat më të njohur të kinemasë amerikane nga Frank Langella, Jack Daniels, Robert Downey Jr., Patricia Clarkson, dhe George Clooney që bën edhe regjinë e filmit, dhe skenarin me ndihmën e Grant Heslov.

Është një histori e realizuar për merak në film, që tregon rëndësinë e fjalës së lirë në kohën kur rrezikohet më së shumti, dhe fisnikërinë e të qenit gazetar dhe pionier i të vërtetës. Nota personale: 5/5

One Flew Over the Cuckoo’s Nest (1975)

27/03/2023 / Luan Morina

Në vjeshtën e vitit 1963, një veteran i luftës koreane pranon që është i çmendur dhe vendoset në një institucion mental, ku bashkohet me pacientët kundër një infermiere me tipare tiranike.

Ky është përshkrimi i njërit prej filmave më shqetësues që kanë të bëjnë me shëndetin mendor dhe trajtimin e të sëmurëve në çerek shekullin pas Luftës së Dytë Botërore.

Në fakt, stigmë të ngjashme kemi ndaj problemeve të ndryshme të shëndetit mendor që me popullarizimin e mediave sociale dhe ngarkesave që ka sjellë teknologjia në jetën e përditshme vetëm sa janë shtuar.

Nëse i tregon dikujt që ke ankth apo depresion, e të ngjashme që nuk kërkojnë trajtim në një institut të shëndetit mental, ata medoemos të ndërlidhin me këtë. Menjëherë të shohin si më inferior dhe fillojnë një kronometër se kur do përfundosh “në Shtime” (që është edhe një tjetër pjesë stigmë karshi një regjioni, banorët e të cilit janë ndër më të zellshmit që njoh)!

MekMarfi përfundon në institucionin ku qartazi del të jetë më i vetëdijshmi në krahasim me tjerët, dhe rrjedhimisht fillon njëlloj rebelimi karshi infermieres Ratçëd që ka një qasje nënçmuese ndaj pacientëve në këtë spital, të cilët trajtohen si qytetarë të dorës së dytë.

Dhe kjo luftë e ftohtë e tyre vetëm sa shkon e thellohet duke ndikuar në jetën e të gjithëve në spital, jo vetëm dy personave në fjalë.

Në përgjithësi, filmi kërkon të japë një përgjigje se a ja vlen të jetohet në pozita të caktuara, sidomos kur je i shtypur nga mbarë shoqëria, e që në këtë rast përfaqësohet qartazi nga infermierja në fjalë, që është lidhja e fundit që pacientët kanë me pjesën ‘normale’ të shoqërisë.

Edhe ky është një film goxha i rëndë emocionalisht, sidomos për shumicën e bashkëvendësve tanë të cilët vazhdojnë të jenë injorantë të mëdhenj të problemeve më të thjeshta mendore, e lëre më sëmundjeve që kërkojnë trajtim në spitale psikiatrike. Nota personale: 5/5

All Quiet on the Western Front (2022)

11/03/2023 / Luan Morina

Historinë e shkruajnë fitimtarët!

Fatkeqësisht!

Dhe si pasojë heronjtë e para gjysmë shekulli te populli ynë sot janë tradhtarët e kombit, dhe tradhtarët e asaj kohe sot janë bërë heronj!

Filmi i parë, ai i vitit 1930, ka pasur aq shumë ndikim që sot, bashkë me serinë dokumentare të Lawrence Olivier – The World at War – i konsideroj si dy veprat që duhet të shfaqen te çdo i ri në ditën që konsiderohet i rritur!

Luftën të gjithë nisen ta fitojnë me idenë që do të kenë pasuri e lavdi, por shumica përfundojnë as me një bust, dhe pikëllimin e mallin që u mbetet tjerëve.

Si seria dokumentare në fjalë – duhet patjetër ta shikoni – si filmi i para gati një shekulli, si ky film e kanë një mesazh të qartë – lufta është ferri për së gjalli. Ndoshta ferri është më i butë, kushedi.

Filmi e arrin misionin, e ofron atë që niset ta bëjë, mesazhin që niset ta përçojë, me një aktrim fenomenal, sidomos të karakterit kryesor të portretizuar nga Felix Kammerer.

Në të e kemi një të ri të çorientuar të cilit lufta ‘ia hapë sytë’, por edhe ia bllokon trurin e ia humb arsyen e shpirtin. Kështu është lufta për të gjithë ata që shkojnë në front, derisa tjerët fillojnë të ndajnë plaçkën e medaljet për lirinë, e cila në një mënyrë a tjetrën do i sjellë më shumë se atyre në front – në mos pasurinë, jetën.

Është ndoshta pak i gjatë, sigurisht i rëndë emocionalisht, e nganjëherë mund të duket shumë i ngadalshëm. Por, ka rëndësi vitale të shikohet për ata që luftën nuk e shohin si diçka shumë të kobshme.

Ata që me qejf do të shkonin në luftë, e të mbaronin në pozitën e Paul, ose edhe më keq, derisa tjerët në shpinën e tyre do të kërkonin pushtet edhe 400 vjet, pse jo. Nota personale: 5/5

Judas and the Black Messiah (2020) – Recensim

01/10/2021 / Luan Morina

Filmi nis me një shpjegim të thuktë se çfarë na pret në dy orët e ardhshme.

Inspiruar nga ngjarje të vërteta, Bill O’Neal jep një intervistë për televizion kur e pyesin se çfarë ka për t’i thënë të birit të tij. Para se të dëgjojmë fjalët e tija në vitin 1989, kthehemi tek revoltat racore në SHBA, vrasjen e MLK, zanafillën e Panterëve të Zinj, dhe fjalët e një Fred Hampton para kamerës. Kush është Fred Hampton mësojmë nga drejtori i FBI-s, i cili thekson fuqishëm nevojën për të parandaluar ‘ngritjen e një profeti të zi’ i cili do të ‘destabilizonte’ gjendjen.

Mësuam se kush është profeti!

Tani radhën e ka Juda.

LaKeith Stanfield i cili më ka pëlqyer së tepërmi në ‘Sorry to Bother You’ dhe ‘Atlanta’, sjellë edhe një aktrim fenomenal në rolin e Judës, i cili do të duhej të infiltronte organizatën e Panterave të Zeza, dhe t’i afrohej Fred Hamptonit.

Në këtë mision, ai rekrutohet dhe asistohet nga fytyra e njohur e karaktereve ‘të bardha’ negative – Jesse Plemons! Ndërkohë Fred Hampton është Daniel Kaluuya, i njohur për ‘Get Out’ dhe ‘Black Panther’.

Pak a shumë po e dimë ku do të përfundojmë, dhe besoj që këtë ekipi realizues e ka bërë marrë parasysh që historia është e njohur për shumicën e shikuesve vendas. Për neve, shumica që nuk kanë njohuri aq të thella në lidhje me këtë lëvizje, ky film do të jetë pak i huaj, por edhe më shumë edukues!

Aktrimi i dy karaktereve kryesore në rolin e profetit dhe judës është i shkëlqyeshëm. Mbi të gjitha, më kanë pëlqyer fjalimet dhe karizma e Kaluyaas duke sjellë një lider të vërtetë në Fred Hampton.

‘Judas and the Black Messiah’ nuk është vetëm një film i radhës në lëvizjen për emancipimin në lidhje me historinë e luftës kundër racizmit. Është një film i realizuar për mrekulli, me detaje të shumta historike (të inspiruara, jo histori e njëmendtë patjetër), me një aktrim e realizim teknik mjeshtëror. Nota personale: 4/5

Reminiscence (2021)

01/10/2021 / Luan Morina

Nick Bannister është një hetues privat i mendjes, dhe pos endjes nëpër mendjet e klientëve të tij, ai shfrytëzon makinën e tij edhe për vetveten. Kjo ndodh pasi në jetën e tij futet një kliente që do t’i ndryshojë jetën, Mae.

Ajo çfarë dukej të ishte një rast i zakonshëm, për të bëhet një obsesion kur Mae largohet nga jeta e tij, me tërë sekretet që i mban në vete. Dhe këto sekrete duhet të zbulohen nga Nick.

Filmi ka një nuancë të filmave noir, dhe shkon drejt një ngjashmërie, por mbetet larg titujve si Max Payne e Sin City, sa i përket pjesës vizuale. Fotografia mbetet larg titujve në fjalë.

Hugh Jackman vjen në rolin e Nickut, Rebecca Ferguson në rolin e klientes së tij, Mae, ndërkohë Thandiwe Newton në rolin e ndihmëses së Nickut, Emily. Të tre kryejnë punë solide sa i përket detyrave të tyre.

Lisa Joy, e njohur për producente të Westworld, vjen në rolin e regjisores dhe skenaristes, në të dyja zanatet debutuese. Marrë parasysh këtë fakt, është një punë e mirë, por lë shumë për të dëshiruar.

Filmi merr pak kohë më shumë se që duhet, pështillet pa nevojë derisa Nick humb sensin e reales me imagjinaren. Është tentim i mirë për të krijuar diçka të madhe, filozofike, artistike, vizuale, por mbetet mbrapa një rezultati të kënaqshëm.

Zhgënjim. Nota finale: 2/5

Stay (2005) – Recensim

21/05/2021 / Luan Morina

Janë disa ëndrra në të cilat e dimë që jemi në ëndërr. Janë disa ëndrra tjera që na duken aq të vërteta sa që na bëjnë të ndjehemi që po çmendemi, dhe gëzohemi kur hapim sytë dhe e kuptojmë që ishte ëndërr. Por, më të këqijat janë ato përralloret, ku gjithçka është e përkryer, e në fund hapim sytë dhe parajsa zhduket!

Henri (Ryan Gosling) është pranë një aksidenti trafiku nga ku çohet dhe largohet. Pak kohë më vonë ai takon Dr. Sam Fosteri në vend të psikiatres së tij të rregullt, e cila ka vendosur të pushojë për një kohë. Gjatë kësaj bisede, me mospajtime, Henri i tregon Dr. Samit kohën e saktë kur do të mbytë veten. Kjo shtynë Dr. Sam që të ndërmarrë hapat e nevojshëm që i duhen dikujt në zejen e tij, por nuk mjaftohet me këtë.

Dr. Sam ka një histori të ngjashme me të dashurën e tij, Lila Kullpeper, e cila ka pasur një tentim vetëvrasjeje kohë më parë, pas një krizë psikike, nga e cila është rikuperuar. Ajo ofron përvojën e saj të tejkalimit të kësaj krize në terapinë e Dr. Sam i cili lëshohet në një mision që do të përziej realitetin me imagjinatën e tij.

Dr. Sam është Ewan McGregor, derisa Lila është Naomi Watts, harmonia skenike e të cilëve në ‘Stay’ vije shtatë vite para filmit ‘The Impossible’ që ka qenë goxha i popullarizuar tek ne. Shto kësaj edhe Ryan Gosling, dhe karakteret dytësore, kemi një kastë të kënaqshme aktorësh të cilët ia dalin të kryejnë një punë të mirë në këtë triler psikologjik, fundi i të cilit do të ofrojë një zgjidhje të kënaqshme, por që nuk do të pëlqehet nga të gjithë.

Regjia vjen nga Marc Foster – Quantum of Solace, Stranger than Fiction, World War Z – i cili e bën një punë shembullore në aspektin vizual. Skenari nga David Benioff – GOT – mbetet pak ‘i komplikuar’ dhe dikush mund të humb interesimin larg para fundit.

Është një film që trajton temën e vetëvrasjes dhe dukuritë e ngjashme të shëndetit mendor. Nuk ka qenë shumë i aprovuar në audiencën e gjerë të filmdashësve, por mendoj që ka një vlerë që nëse nuk e keqkuptojmë, ofron lehtësim për mendjet e rënduara. Nota personale: 4/5

Për gjithkënd, @Linja e jetës, ofron konsultim falas çdo ditë, nga ora 18:00 deri np ora 2:00. Gjithashtu, ndihma e psikologut shpëton jetë ashtu siç nuk mund ta paramendoni, dhe këtë e them nga përvoja personale! Shkrimi është pjesë e një liste të filmave me temë shëndetin mendor, të cilit i kushtohet muaji i majit. Jeta është e mirë!

Sex and the Single Girl (1964) – Recensim

20/01/2021 / Luan Morina

Arsyeja pse jemi këtu, për këtë film, është e thjeshtë – Natalie Wood!

Dhe ajo vjen në rolin e një psikologeje e cila ka botuar një libër në lidhje me marrëdhëniet intime. Pas krejt këtij publikimi, ajo bëhet cak i një redaktori reviste i cili dëshiron të analizojë më shumë prapaskenat e jetës së saj intime se sa aftësitë e saja profesionale, të cilat i vë në sprovë.

Në këtë rol vjen Tony Curtis të cilin mund ta njihni nga ‘Some Like It Hot’ ku luan Xho dhe Xhozefinën.

Për t’u afruar më shumë me psikologen, ai përdor jetën bashkëshortore të dy miqve të tij, e cila është në rregull, por del nga binarët me trillimet e gazetarit.

Në rolin e këtij çifti vijnë Henry Fonda e Lauren Bacall.

A ka nevojë të vazhdojë më tej?

Kur sheh këta emra, nuk mendohesh dy herë për të shikuar këtë film, ndonëse arsyeja primare mbetet Wood për shkak të numrit të karrierës së saj më të shkurtër se këta tjerët.

Krejt kjo përzierje e punëve, përfshinë edhe karaktere tjera sekondare, të cilat përfshihen në momente komike, që e bëjnë këtë film një dy orësh të këndshëm, komik, me një ansambël aktorësh të mëdhenj.

Nuk është ndër ata filmat e ‘rëndësishëm’ të ‘60tave, por e ka një karakteristikë që sot është zor të haset.

Sot, është zor të gjeni diçka me ‘sex’ në titull, dhe të jetë i përshtatshëm për këdo mbi 13 vjeç.

Filmi nuk përmban skena intime, ndonëse flitet shumë për to, kryesisht në mënyrë indirekte. Ka puthje e muhabete, dhe fjalë të dykuptimshme, por është një komedi krejt ‘normale’.

Assesi nuk është vepra më e mirë e këtyre të përfshirëve – Natalie Wood e Tony Curtis; aq më pak e Henry Fonda e Lauren Bacall. Që të gjithë duken se kanë kaluar çaste të këndshme në realizimin e këtij filmi, dhe për neve është një mundësi e mirë t’i shohim larg ‘seriozitetit’ të tyre artistik. Nota personale: 3/5

Slumdog Millionaire (2008) – Recensim

20/01/2021 / Luan Morina

Në një vend ku vjedhja dhe korrupsioni janë kryefjalë, fisnikëria është utopike!

Kur një djalosh nga lagjet e varfra të Bombeit, nis të qëllojë përgjigjet e sakta me radhë e pyetjeve në ‘Milionerin’ e Indisë, në momentin që nis të shndërrohet në një hero për të shtypurit, zgjon edhe ‘kureshtjen’ e autoriteteve të cilat medoemos provojnë të gjejnë diçka ‘të korruptuar’ në të.

Me këtë histori mund të lidhemi shumë mirë edhe ne në Kosovën tonë, të sjellë buzë mjerimit gjatë këtyre viteve të prishjes së gjithanshme, deri në shpirtin e një njeriu.

Në momentin që shihni dikë të arrijë diçka, menjëherë do të kërkojmë një nyje ‘të korruptuar’ në atë sukses. Sepse, ky është standardi që kanë vendosur – nuk arrin gjë pa vjedhë a korruptuar!

Danny Boyle kryen një punë mjeshtërore në adaptimin e novelës

Simon Beaufoy kryen një punë mjeshtërore në adaptimin e novelës të një autori indian, duke shtrirë historinë në dy periudha – kohën në ‘Milioner’ të Xhamallit, dhe jetën e tij të mjerë, nga i cili mjerim ka mësuar shumë mësime për jetën, përfshirë edhe disa nga përgjigjet në pyetjet e kuizit.

Që të gjitha këto kapen nën regjinë e të mrekullueshmit Danny Boyle, i cili për dallim nga skenaristi kishte ardhur në këtë film me më shumë përvojë.

Për aktrimin, nuk ka shumë hapësirë për të përshkruar paraqitjen magjepsëse të Dev Patel. Si në kuiz, si gjatë rrëfimit të jetës së tij, Patel mishërohet me karakterin sikur të ishte jeta e tij e njëmendtë.

Nëse e keni parë ‘Lion’ së fundmi, mund të hidhni paralele ndërmjet dy filmave. Në të dy, përkrah Patel janë edhe aktorë më të rinj në moshë që i japin jetë karakterit të tij. Në të dyja raste, fëmijët janë të shkëlqyeshëm.

Latika, e rritur bashkë me Xhamalin dhe vëllain e tij, Salimin, e zhdukur gjatë kohës, të cilën e portretizon Freida Pinto, ka një rol më dytësor në film, por e bën punën zellshëm. E njëjta vlen edhe për moderatorin – Anil Kapoor, dhe policin – Irrfan Khan.

Edhe dymbëdhjetë vite pas, ‘Slumdog Millionaire’ mbetet ndër befasitë më të mira të Hollywoodit, një ‘autsajder’ që fitoi tetë çmime nga dhjetë nominime për Oskar, një ndër filmat e fundit me temë socio-ekonomike që shpërblehet meritueshëm për artin që përmban si në rrëfimin e historisë, ashtu edhe në përçimin e saj në mënyrë vizuale e zanore. Nota personale: 5/5