shkrime për filma, seriale, sport, e filozofi jete

Tag: Seriale (Page 1 of 13)

Domina – Sezoni 1&2 (pa spoilera)

Pas çdo burri të suksesshëm qëndron një grua, thonë!

Livia Drusilla qëndron mbrapa të gjithë perandorëve të dinastisë Jul-Klaudiane, nga gruaja e Oktavianit deri te gjyshja e Neros!

Por, në dy sezonet e para të Domina, kemi vitet e para të jetës së Livias dhe ngjitjen e saj në fuqi deri te gruaja e Oktavianit, duke lënë goxha shumë hapësirë për të mbuluar në sezonet pasuese, të cilat shpresoj të konfirmohen sa më parë!

Aktorët në serinë Domina, që është prodhim anglo-italian i kanaleve Sky Atlantic, janë goxha ‘anonim’ për shumicën. Kasia Smutniak vjen në rolin e Livia, Claire Forlani (Meet Joe Black) në rolin e Oktavisë, Liam Cunningham (Davos i Game of Thrones), dhe Isabella Rossellini janë ndër emrat më të njohur që mund t’i keni parë më herët.

Tjerët janë kryesisht aktorë të rinj, pa shumë përvojë në ekran, të cilët në dy sezonet e para me zhvillimin e ngjarjeve kalojnë si role episodike.

Por, aktrimi mbetet në plan të dytë me skenarin që sjellë intrigat, prapaskenat, dhe botën e panjohur të Perandorisë Romake në vigjilje të një ndryshimi politik, ku gjithçka duket se komandohet nga një grua, gjithnjë në hije.

Kjo është Livia që merr karakterin e njërës nga politikanet më të zgjuara, jo vetëm në atë periudhë. Është një seri e mbushur me kthesa, të papritura, që e bën dramën të pushtohet nga trileri pothuajse në çdo episod.

Sezoni i parë mund të marrë kohë me familjarizim me karakteret dhe krejt emrat e historisë, por pas dy-tri episodeve vetëm do të jeni në rrjedhë të ngjarjeve. Dhe kjo e bën sezonin e dytë edhe më të mirë. Tashmë dihen qëllimet, loja, dhe lojtarët, veçse nuk dihen ngjarjet, edhe nëse keni njohuri paraprake për këtë periudhë historike.

‘Domina’ sjell detaje që pos studiuesit e historisë do të mund të dinë, dhe kjo e bën ndër seritë më të mira të realizuara. E pos skenarit, pjesa teknike me krejt kontrastin e ngjarjeve e bën serinë të shkëlqyeshme. Nota personale: 5/5

Allo Allo – Recensim serie

Për shumëkënd, thyerja e parë e zemrës ka qenë largimi i Marisë nga Kafe Rene!

Bashkë-ndiejmë me të gjithë adoleshentët e pasluftës që shkonin në gjumë me komeditë e KTV-së në ora 23:30, e nisnin ditën me Sandokaaaan, Sandokaaaan!

Do të doja të njihja përkthyesit e “Allo, Allo”-s, që të falënderoja për kreativitetin në përshtatjen e skenave me një gjuhë jo-standarde, që e bëjnë këtë seri më të mirën të shfaqur në ekranet kosovare!

Kudo që janë, faleminderit!

“Allo, Allo”, për ata që nuk e kanë parë, e që mund ta gjejnë, është një komedi e vendosur gjatë Luftës së Dytë Botërore në Kafe Rene, në Francë. Rene Artua është nana e vakive. Ai është i martuar me Edit, dhe jeton me vjehrrën e saj, që është ndër plakat ma të mira ndonjëherë në seri!

Në Kafe Rene punojnë edhe Maria dhe Ivet. Me të dyja Rene ka afera jashtëmartesore, dhe çdo herë që zihet nga bashkëshortja gjen arsyetime që po diskutojnë për luftën, apo po fshehin armatim, e të ngjashme, arsyetime që vijnë pas ‘you stupid woman’.

Rene Artua, bashkëpunon me lëvizjen rebele kundër forcave naziste, me liderën e së cilës gjithashtu ka aferë, dhe krejt gratë tjera të lëvizjes, sepse është “alfa”. E njëkohësisht bashkëpunon edhe me pushtuesit gjerman të cilët mendjen e kanë te pasurimi pas luftës më shumë se te fitorja në luftë. Dhe pos që krejt gratë e katundit janë pas Renes, tipi është aq alfa sa që josh edhe gjermanët, në veçanti kolonelin Gruber!

Për 85 episodet dhe 10 vite të transmetimit, karaktere të ndryshme vijnë e dalin nga seria, por vetëm Rene dhe afiniteti që ka ndaj grave dhe të gjitha palëve në konflikt nuk zhduket.

Besoj që shumica e kanë parë, dhe e dinë madhështinë që ka kjo seri. Nuk prishë punë ta shohin edhe një herë, ose së paku inserte të ndryshme në YouTube. Madhështia e ‘Allo Allo’ është a paprekshme. Nota personale: 5/5

She-Hulk – Sezoni 1

Marvel është shaka! Dhe jo për të mirë, ashtu si kanali i Netflix në YouTube.

Kur të bësh dhjetëra spin-off seri me idenë për të mjelë sa më shumë momentin e suksesit, sigurisht që disa janë mesatar, e disa edhe katastrofa si kjo.

Jessica Gao është kreatore e serisë që sjellë Jennifer Walters si avokate në të tridhjetat që nganjëherë shndërrohet në Hulk femëror, si kushërira e Brus Baner. Tatiana Maslany ka qenë e mahnitshme te ‘Orphan Black’, por këtu…

Derisa skenaristët tentojnë të sjellin situata komike që ndërlidhen me jetën e dyfishtë të She-Hulk, shumica e tyre nuk janë ‘as për të qeshur as për të qarë’, por të mos shikuar fare.

Humbje kohe që nuk ia vlen të shkruhet më shumë se kaq.

Pos skenat që tregojnë miqësinë e çuditshme të Shang-Chi dhe Madissyn!

Por, hej, Marvel ka angazhuar një regjisore me prejardhje aziatike në realizimin e një serie për një femër që menaxhon jetën e dyfishtë, dhe kështu ka përmbushur kërkesat ‘wokism’. Kujt i intereson arti sot. Nota personale: 1/5

Shrinking – Sezoni 1 (pa spoilera)

A shkon psikologu juaj te psikologu? Varësisht se sa ngarkesë zbrazni ju, edhe ai ashiqare do të duhet të zbrazet diku, apo jo?

Të gjesh psikolog të mirë është ma zor se të gjesh nuse!

Kjo nga fakti që ai, ose ajo, do të dijë sekretet që as familja jonë nuk i di, e që në shumë raste mund të jetë ndër arsyet kryesore pse shkojmë te psikologu.

Një problem tjetër ka Xhimi (Marshalli i HIMYM), i cili vetë është psikolog në një klinikë të cilën e ndanë me kolegët – Gabi dhe Poll.

Xhimit i ka vdekur gruaja, dhe që nga atëherë ai nuk ka arritur të marrë veten, derisa e bija e tyre kryesisht mbështetet në fqinjën, Lizën.

Është një rreth karakteresh të ngrohta, të dashura, dhe mbi të gjitha të sinqerta ndërmjet vete që të bën t’i duash që të gjithë, pa përjashtime.

Seria është krijuar për televizion nga Roj Kent i Ted Lasso bashkë me njërin nga producentët e Ted Lasso, dhe Jason Segel. Ngjashmëria pos në afërsinë e karaktereve vërehet edhe në intron që është e ngjashme me të Ted Lasso, veçse ndoshta edhe më e ëmbël.

Në sezonin e parë prej dhjetë episodeve, ngjarja zhytet në historinë e secilit karakter, e mbi të gjitha historia e Pollit, i cili portretizohet nga i njohuri Harrison Ford, i cili është një psikolog ‘klasik’ që shpeshherë përdor terme të gjeneratave të reja pa e pasur idenë se çfarë thonë, derisa provon të përshtatet me ta.

Janë lidhje të çuditshme miqësore mes karaktereve, të cilat mbijetojnë përkundër dallimeve të mëdha që kanë, por që për dallim prej jetës reale mbështeten në atë që na këshillojnë psikologët – të shprehim veten, sinqerisht, duke përqafuar emocionet.

E ky sezon i Shrinking vërtet ka përçuar emocione pozitive, duke më lënë në pritje të kemi edhe më shumë nga sezoni tjetër që veçse është i porositur. Nota personale: 5/5

You – Sezoni 4 (me spoilera)

Ndonëse mund të ngulmojnë që ishte më ndryshe se zakonisht, sezoni i katërt i You, është më i dobëti deri më tani. Ose ndoshta po e teproj me subjektivizëm.

Tash, pasi e ka bërë bërllok nëpër krejt Amerikën, Xho Golldberg zhvendoset në Mbretërinë e Bashkuar në ndjekje të Marianës. Këtu, tash është profesor i gjuhës, dhe kur jemi te gjuha, aksenti britanik teprohet e mbi-ekspozohet sa të shkon nerva.

Janë ajo klasa borgjeze britanike me aksentin e tyre, pjesë e së cilës bëhet vet Xho, tash Xhonathan, që të plasin nervat që nga fillimi.

Mirëpo, më duhet të pranoj që pjesa e dytë e sezonit, kur kuptojnë “sëmundjen” e Xhonathanit (të fundit, sepse dimë që ka qenë i sëmurë më parë), e bën pak më interesante sezonin, por fundi lë shumë për të dëshiruar.

Nuk ka shumë për të folur për aktrimin – gjithë çfarë ju duhet është të ndreqin buzët dhe të flasin anglishten borgjeze shumica e aktorëve dytësorë. Penn Badgley e ka mësuar rolin për mrekulli sa zor është ta shohim fytyrën e tij dhe të mendojmë në Den Hamfrin.

Fansat që ju ka pëlqyer fundi i sezonit të tretë nuk besoj që janë ndarë të pakënaqur. Ngjarja zhvillohet si zakonisht, veçse kësaj radhe ka më shumë vrasje e që ndoshta sjellë në pah ‘frikën’ e producentëve se mos bëhen ‘bajat’ të kalonin krejt sezonin me një a dy vrasje, duke bërë kurban nga një karakter për çdo episod.

Fundi lë shumë për të dëshiruar.

Dhe dëshira ime është të kemi dikë nga e kaluara që ndjekë Xhonathanin, ani pse mundësia që ajo të jetë Llov a Bek janë minimale. Një karakter i ri s’do prishte punë.

Por, nëse vazhdojnë tash Xhonathan e Kejt, atëherë çka? Do të vrasin klasën borgjeze si pjesë e revolucionit të proletariatit?! Tash po ankohem në mungesën e cilësisë së këtij sezoni, por nëse vazhdon, me këtë opsionin e dytë, atëherë do të bëhet edhe më bërllok! Nota personale: 3/5

The Old Man – Sezoni 1 (pa spoilera)

Jeff Bridges and John Lithgow!

Nëse nuk jeni bindur pas këtyre dy fjalive të shikoni sezonin e parë të kësaj mini-serie fillimisht, atëherë zor që do të bindeni edhe pas rreshtave të mëposhtëm, sepse madhështia e kësaj serie është zor e përshkueshme.

Jeff Bridges luan rolin e Den Çejs, një agjenti të pensionuar të CIA-s, jeta e rehatshme e të cilit prishet kur fillon të ndiqet nga agjencia dhe një person i panjohur që e viziton pas gati tri dekadave.

John Lithgow është Harold Harper, ende punëtor i CIA-s, dhe ish-bashkëpunëtor i Den. Tash, njëri është ndjekësi e tjetri i ndjekur.

Pse po e ndjekin Denin? Nuk e dimë.

Kush po e ndjekë, duket se e dimë, por nuk jemi të sigurt.

Dhe kjo pjesa e mistershme, ky trileri ndiq e ik nuk është pjesa më e mirë e serisë.

Deni lufton edhe fizikisht me ndjekësit që kërkojnë kokën e tij, një plak në të 70tat kundër djemve të rinj, vrasës të përgatitur profesional.

Ka edhe persona tjerë me identitete të dyshimta për neve si shikues, e këto thellohen edhe më shumë kur shkojmë në të kaluarën, në tentim për të zbuluar arsyen e krejt kësaj tollovie.

Përgjigje do të marrim me kalimin e kohës, derisa ndodhin edhe ndryshime të mëdha në disa prej karaktereve. Nuk e dimë kush me kënd e për çka është. Ka shumë sekrete, të cilat ndoshta dikujt mund t’i duken të tepërta, por nuk e prishin bukurinë e rrëfimit dhe realizimit skenik.

Është një aventurë e një plaku që lufton për mbijetesë derisa të vetmit që ju beson pa asnjë pikë dyshimi janë dy qentë e tij.

Aktrimi është fenomenal, harmonia skenike mes karaktereve në nivel, dhe rrëfimi goxha mirë i shtrirë. Në shumë pjesë aktrimi i Jeff Bridges më kujton paraqitjen e tij te Hell or High Water.

Fillimisht ishte lajmëruar si një mini-seri, por për shkak të suksesit do të kemi edhe një sezon, që më duket e panevojshme ndoshta. Sidoqoftë, sezoni i parë, në vete, është kënaqësi për fansat e Bridges e Lithgow. Nota personale: 4/5

Peacemaker – Sezoni 1 (pa spoilera)

As James Gunn nuk ka ofruar siguri për suksesin e DC pas krejt atyre titujve që nuk ishin nën pritshmërinë që kishim për filmat me super-heronj. E vërtetë që filmi Suicide Squad nga James Gunn ishte shumë më i mirë se tentimi i David Ayer, por skepticizmi për Peacemaker mbetej, ndoshta për mësysh.

Wrestling

Një herë ia qëllon, edhe duhet të pranojmë që Dwayne Johnson si The Rock ka arritur goxha sukses në aktrim pas “transferimit” nga wrestling.

Edhe wrestling në fakt është një lloj aktrimi, por prapë, pos disa rrëzimeve e goditjeve, me aktrim të dobët, nuk ka diçka të veçantë. Por, John Cena del të jetë po aq i mirë, mos të them edhe më i mirë se Dwayne Johnson deri tashti. (ndoshta se ka flokë?)

Ndonëse e kam parë edhe në disa filma tjerë, kryesisht komedi, karakteri i tij te Suicide Squad disi nuk është aq i vërejtur, por këtu, në serinë që zhvillohet rreth tij është i shkëlqyeshëm. Edhe përshtatet me karakterin e tij për merak.

Peacemaker është një super-hero antagonist i cili pasi lirohet nga burgu duhet të paguaj për këtë lirim duke bashkëpunuar me institucionet. Krejt kjo derisa vuan për dashurinë e humbur, dhe nuk di a t’i besojë më të atit.

Kënga e DC

Krejt këto vuajtje vijnë me një miksim këngësh goxha mirë të zgjedhura, disa klasike që shpesh zaptojnë skena të caktuara. Përzgjedhja e muzikës është e pabesueshme, me ndoshta këngët më të mira të përzgjedhura në seri së fundmi, pas Ted Lasso.

Këngët janë një arsye shtesë për të shikuar këtë seri, e cila do të kthehet për sezonin e dytë. Sigurisht që ka edhe aksion, pastaj thumbimi patriotik e lidhja e Peacemaker me kafshën e tij shtëpiake, janë goxha interesante e shumë komike.

Është një qasje më e ‘zbutur’ në botën e DC-së, me më shumë skena sa komike, aq edhe serioze me një kontrast të papritur. Nota personale: 5/5

House of Dragon – Sezoni 1 (pa spoilera)

172 vite para lindjes së mbretëreshës së vërtetë, fillon historia e familjes së saj të ‘çoroditur’.

Marrë parasysh që House of Dragon është ‘spin-off’ i Game of Thrones, është pak e tepërt të pritet të jetë po aq madhështor. Por, nëse krahasojmë sezonet e para, pak për shkak të kohëzgjatjes së ngjarjeve, e edhe më shumë për shkak të njohurive paraprake që kemi për temën, sezoni i parë i HoD e kalon atë të GoT.

Për serinë si tërësi është tjetër muhabet!

Te ky sezon i parë i House of Dragon kemi krejt ato që na premtohen dhe i kemi pritur – shumë dragonj, politikë, ngjarje të papritura, dhe pasi që janë Targarienët – marrëdhënie jonormale ‘familjare’.

Në aspektin vizual, seria është art sipëror. Skenat me dragonj janë fenomenale, sidomos takimet te ura. Pjesa tjetër kryesisht zhvillohet në ambiente të brendshme, ku kemi dialogë e momente të kënaqshme.

Tash, te kjo pjesa kreative, dialogët janë të njohur për neve fansave të GoT. Jemi mësuar edhe të presim të papriturat, dhe përkundër kësaj, kemi pasur momente që kanë sjellë të papritura duke na lënë të befasuar, përfshirë edhe finalen e sezonit.

Ndër gjërat më të mira sa i përket pjesës kreative është ndarja e sezonit në dy periudha. Pesë episodet e para janë përgatitja e brumit që sigurisht do të vazhdojë edhe për së paku 35 episode.

Transformimi i shoqërisë së Rhaenyras dhe Alicent nga skena e tyre e parë deri te e fundit është një shtjellim goxha mirë i realizuar. Edhe aktrimi i dy vajzave është goxha i mirë marrë parasysh rrethanat!

Kur jemi te aktrimi, mendoj që kanë qenë artistë mirë të përzgjedhur, por problemi im është te Rhaenyra e rritur. Më shumë për shkak të ‘përzierjes’ me spin-off serinë tjetër me Naomi Watss, kam pritur atë të jetë në rolin e Rhaenyras së rritur, dhe një duel të saj me Olivia Cooke.

Emma D’Arcy ndonëse bën më të mirën, ajo nuk është ajo që pretendohet nga ne – Emilia Clarke. Paralelet që jepen pas finales, tregojnë që Clarke në skena të ngjashme ka përçuar më shumë emocione të një mbretëreshe në pozitë të ngjashme.

Si karakter që më ka plasur nervat është Larisi, të cilit ia kalon vetëm mbreti Viseris. Nuk ta çon mallin e mbretit që thonë disa. Nuk është si mbretërit që jemi mësuar të shohim në GoT, aq më pak pretendentët për mbret. Dhe pastaj pasardhësi i tij.

Ndoshta është një mënyrë për të kuptuar që ata që janë në pushtet zakonisht janë kukulla të atyre që janë përreth. Nejse, këtë e kemi ditur.

E dimë edhe që HoD është një realizim fenomenal, përkundër disa ankesave boshe – disa janë ankuar përsëri për errësirën e disa skenave – dhe karaktereve bezdisëse. Nuk do të jetë GoT, dhe kushdo që ankohet për këtë, nuk duhet të merret seriozisht. Sezon fantastik. Nota personale: 5/5

Barry – Sezoni 3 (me spoilera)

Është një skenë, ndoshta në episodin e gjashtë, ku Berri ikën me motoçikletë. Në aspektin teknik, mendoj që ka qenë ndër aksionet më atraktive që kam parë në televizion vitin e kaluar.

Ngjashëm mendoj që nga komeditë e nominuara për Emmy këtë vit, Barry është komedia më e mirë.

Në pjesët teknike, regjia shkëlqen në shumë momente tjera, duke mos çaluar nga dy sezonet paraprake. Mendoj që për ata që dëshirojnë të bëhen regjisor, mua si shikues do më kënaqnin sa më shumë kënde si ato te Barry.

Edhe një skenë e çmendur është kur zihen çeçenët në plantacionin e tyre, derisa në prapavijë luan ‘Africa’ e Totos, por rusisht? Apo është në gjuhën ukrainase? Sidoqoftë, është top skenë.

Dialogët janë të shkëlqyeshëm, si gjithmonë. Brenda një episodi ke muhabet romantik ndërmjet Noho Hank dhe të dashurit të tij, ke muhabet depresiv ndërmjet Berrit e Kusinos, dhe muhabet familjar ndërmjet Berrit e Sellit.

Sigurisht që Noho Hank është karakteri im i preferuar në këtë seri, dhe jo vetëm për shkak të stilit të flokëve (qelat unite!).

Nëse thellohemi pak më shumë në të, e gjejmë një karakter që nuk është i keq, por dëshiron të bëhet. Dhe ky tentim transformimi e bën të këndshëm si karakter Nohon.

E kundërta e Berrit pra. Te Berri, vazhdon qëllimi për transformim, i cili nuk po vjen, dhe në këtë sezon e gjejmë një dorëzim të tijin duke provuar të shpaguaj fajin që ka ndaj Kusinos e Sellit. Dhe ky shpagim vjen me të vetmen gjë që ai të bëjë mirë – të vrasë ose të shfaq gatishmëri të vrasë!

Fundi, na zë të gjithëve në një moment të papritur. Ndoshta është fundi i Berrit, pasi që të dy personat që dëshiron tu bëjë mirë e kanë tradhtuar. Dhe kjo për të është më keq se të mbetet në burg!

Arrijmë në një pikë filozofike që prekë zhvillimin e karakterit të Berrit. E njëkohësisht sfidon atë të Nohos. A jemi të predestinuar të jemi ose të keq ose të mirë, pa qenë të aftë të ndryshojmë pa marrë parasysh motivimin?

Komedi me titull, art në realizim, e thurur me filozofi, është Barry! Nota personale: 5/5

Succession – Sezoni 3 (me spoilera)

Fundi i sezonit të dytë ishte ndër momentet më të ‘trenta’ të Succession. Ngjashëm edhe i treti, vetëm me më pak njerëz të pranishëm.

Edhe ky sezon është një kope ujqish e dhelprash që provojnë të ndajnë prenë duke gllabëruar më shumë se tjetri, dhe për të arritur këtu duhet të eliminojnë patriarkun e familjes, i cili rrezikon edhe ta humbë prenë të tërën.

Për dallim nga dy sezonet e para, kemi një front të hapur ndërmjet Kendallit dhe Lloganit. Dhe derisa palët në këtë front provojnë të ruajnë e të fitojnë aleat, është Departamenti i Drejtësisë që mund të djegë krejt lojën!

Por, gjithmonë ka vetëm një fitues, dhe ai gjithmonë është Llogan Roj!

Pa marrë parasysh se çfarë ndodhë, a është duke pshurrë veten në shtrat pa qenë në gjendje të lidh dy fjalë, apo duke shtyrë bordin e një konglomerati të luajë lojën e derrit të egër, Llogan Roj fiton!

Dhe kjo është njëra ndër arsyet pse Tom zgjedh Lloganin para Kendallit! Kemi momentin kur thotë që “kurrë nuk kam parë Lloganin të dhjerë”!

Por, arsyeja kryesore pse Tom zgjedh Lloganin është Shiv!

Në një lidhje, njëra palë mund të ofrojë më shumë për një kohë, por edhe ajo dikur lodhet. Kemi Tom që gjithmonë shpreh dashurinë, kujdesin, e edhe mbyll sytë para krejt atyre gjërave që nuk i shkojnë për qejfi që bën Shiv. Edhe, në çdo moment që pyet se ‘çfarë ka për të’, ajo gjithmonë shpërfillet!

Momenti kur Tom vendos të thyej gjithçka në zyrën e Gregut është ndër momentet më të këndshme të këtij sezoni. Përfshirë edhe reagimin e Gregut në fund që ‘është lajm i mirë’.

Pas krejt atyre durimeve, shkeljeve, e poshtërimeve injorante të Shiv që është më e mençur se shumica, Tom bën zgjedhjen më të mirë. Dhe kthehet në një gjakftohtë i cili ka fytyrë të pyes Shiv nëse është mirë pas tradhtisë më të madhe në jetën e saj!

Kush do të rrëzojë Tomin?

Sigurisht që Gregu!

Që nga episodet e para, kur Greg nuk ka kurrfarë lidhje me krejt atë që po ndodhte në botën e Rojëve, kam ndarë mendimin që Greg në fund do të dalë në krye. Po vonon, dhe ndoshta mund të jem gabim, si shpesh, por…

Kamera, regjia për mua është e përkryer, ajo lëvizja dinamike e kamerës në shumë raste. Ngjyrat, fotografia fantastike. Muzika rrëqethëse. Skenari fenomenal. Aktrimi superior. Sa mirë përshtaten kasti me karakteret e tyre! Sigurisht që është drama më e mirë në televizion për momentin! Nota personale: 5/5

« Older posts

© 2023 Bllog Personal

Theme by Anders NorénUp ↑