Film i nominuar për gjashtë çmime Oskar, me 34 çmime dhe 136 nominime tjera duhet të ketë diçka të veçantë në vete!
Ky është Tar i regjisorit Todd Field i cili tregon historinë e një kompozitore në maje të karrierës dhe rënien e saj nga zeniti në botën moderne të mediave sociale dhe nismave neoliberale të përcaktuara si ‘wokism’.
Është problem të gjejmë diçka të kënaqshme nga ky film që sjellë historinë e një personi anonim për publikun e gjerë, e cila histori vonon mbi dy orë e gjysmë. Ndoshta ideja që askush nuk është i përjashtuar nga ‘drejtësia’ dhe mizoria e internetit, përfshirë edhe një kompozitore të famshme homoseksuale, e bën këtë film të veçantë në qarqe të caktuara kritikësh.
Te shikuesi normal, Tar është humbje kohe!
E di, dikush do provoj të përmend pjesë kinse artistike që në fakt nuk janë asgjë! Dikush tjetër do të thotë që aktrimi i Cate Blanchett është superior, por në fakt nuk është asgjë që nuk kemi parë në karrierën e saj goxha të begatshme, në të cilën nuk ka rol që nuk ka perfeksionuar, ngjashëm siç bën te ky.
Mirëpo, për dikë tashmë të familjarizuar me punën e saj, filmi nuk sjellë asgjë të veçantë, pos për fansat e çmendur të Blanchett.
Pra, Tar mbetet film i Cate Blanchett, i bërë për atë, i ujdisur për atë, me një temë jo aq tërheqëse, tepër i gjatë, dhe pa ndonjë pasuri artistike!
Është ndër filmat e mbivlerësuar, i cili nuk ka asgjë të veçantë në vete, porse mund të përdoret nga ‘ekspertët’ për të nënçmuar dikë që thjesht nuk ka 2 orë e 38 minuta për të humbur në një film të këtillë. Pos nëse jeni të çmendur pas Cate Blanchett, për aktrimin e së cilës vlen edhe nota. Nota personale: 3/5