Derisa e mëson që krejt këto që po lexojmë janë kombinime të 1 dhe 0, të duket mahnitëse kjo botë virtuale. Magjike.
Filmi është një magji në vete.
Në momentin që thyen murin e katërt, magjia zhduket!
Prandaj, kurrë nuk kam dashur të shohë prapaskenat e të ‘pathënat’ e kinematografisë, largqoftë të ëndërroj të bëj film, skenar, apo kostume! Si një fëmijë, arti vizual ka qenë një përkthim i imagjinatës së njeriut, një magji që të kënaqë shpirtin!
Semi Fabelman është një fëmijë që mahnitet nga kjo magji, por ai është në anën tjetër të gardhit – ai dëshiron të bëj këtë magji, jo vetëm ta shijojë. Dhe imagjinata e jeta e tij, me të gjitha sekretet e të pathënat, përkthehet në film, si një formë e shprehjes.
Ndonëse i vendosur në një periudhë të preferuar timen – pas Luftës së Dytë Botërore – filmi, kryesisht për shkak të karakterit të nënës së Semit, portretizuar nga Michelle Williams, e njohur për aktrimin e karaktereve të ‘rënda’, nuk më ka dhënë atë magjinë që gjejmë në filma.
Mici Fabelman është një nënë që mundohet të mbajë familjen e lidhur, një shpirt i lirë, që përkundër të gjitha ka edhe sekretet e saja. Kjo shumëngjyrshmëri, disi më ka shqetësuar, ngjashëm si shqetëson edhe karakterin kryesor, me të cilin mund të ndajmë durimin që rrit tensionin edhe te ne si shikues.
Më ka pëlqyer, si gjithmonë, Jud Hirsch. Edhe Paul Dano bën punë të mirë, por filmi mbetet nën hijen e lidhjes nënë-bir.
Shumica e kanë vlerësuar si një inspirim, një autobiografi fiktive e Steven Spielberg. Pra, më shumë ka qenë një film për qejfin e Spielbergut.
Por, kur bën dhjetëra super-filma për qejfin e miliona njerëzve, meriton në fund të bësh një film edhe për qejfin tënd. Nuk është film i dobët, por jo edhe më i miri i Spielberg. Nota personale: 4/5