Tag: TV Reviews (Page 1 of 4)

Succession – Sezoni 1&2

19/09/2021 / Luan Morina

Njerëzit e çuditshëm janë ata që nuk ndjekin një linjë të jetës, profesionit të tyre, dhe i tillë është Adam McKay. I njohur për filma komedi bizare, të cilat më pëlqejnë, me Will Ferrell në rolet kryesore, McKay ka ‘devijuar’ nga zhanri i tij duke u përzier edhe në politikë – Vice; e ekonomi – The Big Short.

Më e mira e tij është ‘Succession’ që vjen si ide e Jesse Armstrong!

Tema

Ashtu siç sugjeron titulli, ‘Succession’ ka të bëjë me trashëgiminë e një konglomerati global, Waystar RoyCo., pasi patriarku i familjes, Llogan Roj nis të shfaqë shenjat e para të pleqërisë dhe paaftësisë eventuale për të menaxhuar me kompaninë.

Karakteret

Për të trashëguar Lloganin, në linjë janë katër fëmijët e tij:

Konor, djali i madh nga martesa e parë, një pseudo-artist i cili nuk lodhet shumë me punët e firmës
Kendall, djali i dytë nga martesa e dytë, i etur për pushtet, dhe shihet si kandidati kryesor për të pasuar babanë
Romulus, djali i tretë nga martesa e dytë, i papjekur, me një jetë të shthurur, pa ndonjë aftësi menaxhimi
Shiv, bija e vetme dhe më e vogla e familjes, nga martesa e dytë e Lloganit, e përzier në politikë.

Llogani është martesën e tretë me Marsinë, e cila shpesh e gjen veten në kundërshtim me fëmijët e Lloganit, sidomos gjatë problemeve të tija shëndetësore. Pjesë e familjes janë edhe partneri/bashkëshorti i Shiv, Tom, i cili portretizon një dhëndër të zakonshëm që provon të përshtatet me familjen e gruas derisa del nga vetvetja, dhe për të treguar ‘forcën’ keqtrajton nipin e vëllait të Lloganit, Gregun, i cili ka të njëjtin qëllim si të dhëndrit, por me metoda më të çiltra.

Seria fillon me tentimin e Kendallit për të blerë biznese të reja, ashtu që të hyjë në qejf të babait dhe të marrë edhe zyrtarisht timonin e kompanisë. Kendall ka probleme me gruan e tij, kryesisht për shkak të abuzimit me substanca.

S(wot) analiza

Merr pak kohë përshtatja me temën, familjarizimi me karakteret, dhe zgjedhja e anës së betejës nga ne si shikues.

Dhe kjo shtohet kur Llogan vendos të mos lëshoj pe, e të rezistojë ndaj idesë se duhet të shkoj në pension, pasi koha e tij ka kaluar, dhe se metodat e tija nuk shiten më.

Seria vazhdimisht na mban në peshore se në cilën nga shumë anët e kësaj beteje duhet të anojmë, dëshirojmë të anojmë, pasi secili karakter i ka të këqijat dhe të mirat e tyre. Në disa momente ndjen dhembshuri, në disa momente inat për budallallëqet e tyre, e në disa raste pret shpërthimin e karakterit tënd për të marrë në dorë krejt pushtetin.

Ka momente kur ndahen ekipet, kur bashkohen, kur rindahen, ribashkohen, krijohen aleanca të reja, tradhti, dhe në të gjitha këto disa palë të treta që rrezikojnë të shkatërrojnë gjithçka.

Është dramë e shkëlqyeshme familjare që gërsheton biznesin dhe jetën e një familjeje miliardere.

Dikujt mund të mos i pëlqej mënyra e regjisë që është një kamerë në lëvizje me zoom +- varësisht qejfit të regjisorit. Është tipike për produktet ‘serioze’ të Adam McKay, nganjëherë edhe duke larguar nga fokusi karakteret kryesore të skenës. Kjo metodë nuk është gjithmonë në funksion, por ka çaste të pakta ku vihet në pah.

Skenari e dialogjet janë të mrekullueshme.

Aktrimi, sidomos nga Brian Cox (Llogan) e Jeremy Strong (Kendall), është mjeshtëror, ndihmuar nga rivaliteti i tyre dhe ngjarjet që i ndjekin.

Mbi të gjitha, intro e çdo episodi, me një kombinim të shkëlqyeshëm tingujsh.

Është ndër dramat më të mira të tri viteve të fundit, derisa sezoni i tretë kthehet këtë vjeshtë. Keni mjaft kohë që të përfundoni 20 episodet, para nëntë të rejave që nisin me 17 tetor. Nota personale për dy sezonet e para: 5/5

Dickinson – Sezoni 1 (pa spoilera)

16/01/2020 / Luan Morina

Besoj që shumica do të nisin këtë seri më shumë për Hailee Steinfeld se sa për poezitë e Emily Dickinson. Por, do të ndahen të kënaqur me të dyja – aktrimin e saj dhe poezitë e Emily Dickinson. Ndonëse seria ka më shumë se vetëm këto dy anë pozitive.

Njëra ndër anët pozitive të serisë është skenari, krejt imagjinarë, i cili dërgon Emilyn në një botë që më shumë përshtatet me mendjen e saj se sa fundshekullin e XIX kur edhe jetonte autorja në fjalë.

Dikush mund ta komenton edhe si një tentim për korrektësi politike (PC) pasi kemi një vajzë që shkruan më mirë se një shkrimtar i asaj kohe, por nuk mund të publikohet për shkak se është vajzë. Për këtë arsye, rebelizmi i Emilys ‘ligë’ nënën e saj e cila e konsideron detyrë të femrës shërbimin ndaj burrit dhe shtëpisë. Së paku ka motrën e Emilys për të plotësuar këtë mision.

Dhjetë episode nga maksimum 30 minuta janë një argëtim i këndshëm për një vikend, sidomos nëse keni sadopak dashuri ndaj poezisë. Gjatë këtij sezoni na vijnë vetëm disa nga poezitë e Emily Dickinson, të cilën Hailee Steinfeld e portretizon shumë mirë. Jane Krakowski (30 Rock e Unbreakable Kimmy Schmidt) vjen në rolin e nënës së saj shtëpiake, Toby Huss (Halt and Catch Fire – seri tepër e mirë), në rolin e babait të saj aristokrat dhe një politikani aspirues, mbrojtës i rendit patriarkal.

Në rolet dytësore vijnë shoqja e ngushtë e Emilys, Ella Hunt (Anna and the Apocalypse), e cila fejohet me të vëllain e Emilys i cili vjen nga një aktor jo i njohur, por tepër i përshtatshëm për rolin e tij; si dhe motra tjetër – Anna Baryshnikov (Superior Donuts – komedi solide). Oh, kemi edhe Wiz Khalifan në rolin e vdekjes!

Nuk është diçka e veçantë si seri, por është tepër argëtuese, kryesisht për shkak të karaktereve dhe botës së tyre, e cila është një gërshetim i botës aktuale me shekullin XIX. Pra, në një mënyrë Alena Smith i dërgon të gjithë nostalgjikët e librave të asaj periudhe, në atë kohë por me të gjitha çoroditë që kanë adoleshentët e së tashmes! Nota personale: 4/5

La Casa del Papel – Pjesa 3 (me spoilera)

19/07/2019 / Luan Morina

Në aspektin kreativ, nuk kishte nevojë. Sidoqoftë, ari i gjelbër është mbi të gjitha në këtë kohën e kapitalizmit, dhe rrjedhimisht do të kemi edhe sezon të katërt nëse numrat e Netflixit janë për mësysh.

Pjesa e tretë nisë në mënyrën që s’do ta prisnim shumica – Arturo është bërë inspirues, njeri që mëson të tjerët si të jetojnë. Ndonëse kjo mund të jetë goditja e parë bash kundër neoliberalizmit – frikacakët e dështakët na mësojnë ‘si të jetojmë’ gjersa vetëm mjelin arin e gjelbër!

E dimë që vet seria është një ide kundër kapitalizmit dhe në vete mban një socializëm, komunizëm të fshehtë, nisur nga Bella Ciao deri tek përgatitja për aksionin e radhës! S’do të përmendi detaje, por vetëm një vlerësim të përgjithshëm para se të kalojmë në spoilera.

Për dallim prej dy pjesëve të kaluara, pjesa e tretë e ‘La Casa del Papel’ vërtetë na bënë të dyshojmë në aftësitë e tyre për t’ia dalë qëllimit. Vet sezoni nis me kapjen e njërit prej tyre, që ofron një baraspeshë ndërmjet dy palëve të tregimit. Tetë episode nuk janë shumë, nuk ka shumë bredhje të panevojshme anash tregimit sikur në pjesët e kaluara me lidhjet emocionale të karaktereve kryesore. Më shumë mbesim në tema, pa u thelluar në historitë që tashmë i dimë. Nuk lodhen as për historitë e karaktereve të reja, dhe kjo na bën ta kalojmë më lehtë sezonin. Për tetë orë mund ta përfundoni.

Nuk është më i dobët se pjesët e kaluara, është më i pasigurt (së paku për mua) dhe më ‘për toke’. Sigurisht që nuk e ka freskinë e pjesëve të para pasi tashmë jemi të familjarizuar me përmbajtjen, e as kreativiteti nuk është aq i panjohur tashmë për neve. Arsyet pse pjesa e tretë merr notën në vijim janë tek spoilerat poshtë. Nota personale: 4/5.

SPOILERAAAAAA

E përmenda më lart, e mira e kësaj pjese është se gjërat janë më për toke. Arsyeja e parë – gjithçka që bëjnë mund ta arsyetojmë në paratë që i kanë marrë në dy pjesët e para, nga balonat deri tek armatimet.

Profesori është i njëjti me planet e tija, duket të ketë menduar mirë e mirë çdo pjesë të planit. Por, përsëri dështon tek emocionet. Fundi mund të ishte shumë më i mirë po të mbesnim pa Rakelin. Por, në anën tjetër përparësia kalon tek zëvendësuesja e Rakelit, Alisia. Aktrimi i saj ishte i tepërt dhe ia doli me sukses të marrë rolin e antagonistes. E vetmja antagoniste e cila përfundoi pjesën me epërsi, përkundër se dukej të ishte mposhtur gjatë rrëfimit të Rios.

Derisa mbetemi me Rakelin për të cilën s’do të na pengonte aq shumë neve, por jashtëzakonisht Profesorit edhe vazhdimit të tregimit (dhe nja dy-tri pjesëve të ardhshme, gjë që e dëshmon edhe eskalimi në luftë), e humbim ndoshta më të mirën nga krejt skuadra – Nairobin!

Që nga fillimi, Nairobi ka qenë ai karakteri më i mbyllur dhe më i hareshëm, e cila ka lëvizur në të dy anët e peshores kurrë pa prekur skajin. Sigurisht që ekziston mundësia të mbetet gjallë edhe për pjesën e katërt, por do të ishte e tepër të shpëtonin të gjithë. Prandaj mendoj se ka përfunduar punën e saj këtu.

Nuk e di çka e pse na u desh Arturo, i cili përkundër budallallëqeve pati atë momentin kur Denveri brenda dhe ajo ‘Arturito?’ Berlini erdhi si karakter nga e kaluara, një tregim që ishte ndërtuar mirë, sidomos me shtimin e karakterit të ri, kokës së krejt aksionit në Bankën Qendrore të Spanjës. E prej të rinjve me skuadrën, Monika pati momentet e saja, sidomos me Nairobin e Arturiton. Për Tokion e Rion s’dua të flasë…

Tashti, në pjesën e katërt mbetet të shohim se si do të shpëtojnë e kush do të shpëtojë. Pati momente shumë interesante, disa edhe komike, që në një mënyrë ndoshta na bëjnë të ndjehemi keq pse përkrahim ‘terroristët’. Por, të gjithë (duhet) të jemi Robin Hood në vete pak. Paaak.

Doctor Who – Sezoni 12 Recensim

16/12/2018 / Luan Morina

Që nga largimi i DavidTennant, gjithmonë ka ekzistuar ajo frika e dëshpërimit nga Doktori i ardhshëm,ani pse edhe Matt Smith, e edhe Peter Cappaldi (dyshimet e mëdha për shkak tëmoshës) kanë shkëlqyer në këtë rol. Ardhja e Jodie Whittaker – të cilën nuk ekisha parë më herët në asnjë seri, nuk ishte aq e frikshme sa ishte largimi iSteven Moffat nga roli i producentit.

Por, ky sezon ishte ndër më të mirët të ‘Doctor Who’ që nga ringjallja. Ndoshta për faktin se shumica e ngjarjeve ndodhin në planetin tonë, në periudha të ndryshme dhe ka më pak udhëtime nëpër kohë. Me vete, Doktori ka tre persona, secili me histori të ndryshme, ndonëse ndërlidhen mes vete këto karaktere. Megjithatë, besoj që fakti se secili episod nis dhe përfundon tregimin, si episod në vete, e bën më interesante këtë sezon.

Pos tregimeve mbresëlënëse, ky sezon ka edhe goxha momente emocionale, sidomos në udhëtimin në Montgomery të Alabamasë dhe në Indi. Janë ngjarje ndoshta pak të ndjeshme për publikun e gjerë, dhe si rrjedhojë kemi edhe vlerësimet e dobëta që mund të gjenden nëpër internet, por personalisht, kanë qenë këto episode që kanë bërë këtë sezon të veçantë. Mund të jetë edhe gjinia e Doktorit, me të cilin vet Doktori si zakonisht edhe këtë sezon ka pasur disa linja komike. Kanë qenë linja komike që kanë ngacmuar doktorin e mëparshëm dhe krejt idenë e ndërrimit të tij.

Aspak i zhgënjyer, përkundrazi, jashtëzakonisht i kënaqur me këtë sezon dhe krejt këto ndryshime tek ‘Doctor Who’. Me padurim pres episodin festiv, dhe pastaj të shohim si mund të durojmë deri në vitin 2020. Nota personale e sezonit: 4/5

YOU – Sezoni 1 Recensim

16/12/2018 / Luan Morina

Queen B e Dan janë kthyer në televizion, për dallim prej Serenës e cila pos që po merret me filma, e ka gjet edhe një burrë i cili e pret në fotografitë e përbashkëta! Për dallim prej Queen B (#TeamBlair4ever) e cila ka zgjedh komedinë – ‘Single Parents,’ Dan ka një rol që s’besoj që do i përshtatej ndonjë aktori më mirë se sa atij!

Tek ‘YOU’, Penn Badgley vjen në rolin e Joe i cili ka një histori misterioze pas tij. Ai është menaxher i një librarie, dhe me të takuar Beckin, ai bën atë që bën shoqja juaj më e ngushtë – hallakatë gjithçka që duhet të dini për dikë që ju intereson juve! Veçse, Joe e bën këtë për vete.

Guinevere Beck (Elizabeth Lail – princesha Ana tek ‘Once Upon a Time’), është një shkrimtare aspiruese, me një jetë pak të çrregullt. Ka një të dashur jo shumë të sjellshëm, dhe një shoqe që e do atë ndoshta më shumë se që duhet shoqja! Ose së paku kështu mendon Joe në episodin e parë. Joe ka një koleg pune, E thanin, dhe një fëmijë komshi i cili i kujton veten – Ethan. Nëna e Ethan është në lidhje me një polic dhunues, jo i ati i Ethan.

Këto dy fronte e sjellin një karakter të dyfishtë të Joe, i cili ia del të bëj më shumë se shoqja juaj më e ngushtë (shpresojmë!). Skenari është i shkëlqyeshëm, me një histori që lëvizën goxha shpejt për dhjetë episodet e sezonit të parë. Sjell të papritura për neve si shikues, dhe kjo e bën më interesant, më të shikueshëm, dhe sigurisht aspak të kotë.

Sezoni i dytë vjen në Netflix direkt, pasi Lifetime pasi ka porositur sezonin e dytë, ia ka dorëzuar Netflixit. Po, është shfaqur në Lifetime, domethënë si audiencë targetuese ka gjininë femërore, kështu që nuk do të ishte e habitshme po të mos u pëlqente gjinisë tjetër. Nota personale: 4/5 (kanë mundur të gjejnë dikë më të mirë për rolin e Beckit)

Kidding (2018) – Sezoni 1 Recensim

16/12/2018 / Luan Morina

Jim Carrey njihet për komeditë e tija të përkryera gjatë viteve 90’ta. Pastaj e kemi në një periudhëtepër artistike, dhe së fundmi e gjejmë me fjalime e citate edhe më të thella.

Nëse nuk keni dëshmuar periudhën e fundit të Jim Carreyt, nëse nuk e keni parë storyn në instagram të @kushsusuri-t (peizazhe parajse nga krejt vendet natyrore që viziton, ngjitet, edhe atë në vikende!!!!), atëherë po ua citoj një fjalim të Jim Carrey këtu (i pavërtetuar!) –

“Asnjë festë nuk duhet të ju manipuloj deri në atë pikë ku ju duhet të hyni borxh për të shfaqur dashurinë tuaj ndaj dikujt!”

‘Kidding’ sjell JimCarrey në rolin e një komedieni për fëmijë si Supergogo për të pasluftës,Branko Kockica për të paraluftës, e Krusty për Simpsonheadat!

Mirëpo, për dallim prej të gjithëve, karakteri i Carreyt ka humbur njërin nga fëmijët në aksident trafiku, edhe tani duhet të gjej ‘formën’ e komikut pas kësaj ngjarjeje. Me një pikëpamje krejt më ndryshe për jetën e botën, komedia e Xhefit (Carrey) ngacmon kufijtë e asaj bote të ëmbël për fëmijë, një botë të cilën të gjithë e kemi pasur deri në një pikë – atëherë kur na e kanë prish qejfin së pari! Xhef dëshiron të flet edhe për njërin nga misteret më të mëdha të fëmijërisë – vdekjen, por refuzohet nga producenti i emisionit që është edhe babai i tij.

Frank Langella vjen në rolin e babait të tij, Catherine Keener në rolin e motrës së tij e punësuar gjithashtu në këtë emision, Judy Greer në rolin e bashkëshortes së ndarë, dhe Cole Allen në rolin e binjakëve (njëri i gjallë dhe tjetri i vdekur)! Është një punë ekipore që pos që lustron shkëlqimin e Jim Carreyt në një rol të përkryer për ‘fazën’ e tij artistike, ka edhe xixat individuale në skena e episode të ndryshme nga kohështrirja e karaktereve të tyre gjatë tetë episodeve të sezonit të parë.

Është seri epapërshkrueshme, komedia më e errët që e keni parë, por edhe ndër më të përkryerat, e realizuar me mjeshtri në çdo aspekt. S’po boj hajgare! Nota personale: 5/5

The Office UK – Recensim serie

09/09/2018 / Luan Morina

Nëse ju pyesin se cili version i ‘The Office’ është më i mirë, ju sugjeroj që mos t’u flisni kurrë atyre që ju bëjnë këtë pyetje! Continue reading

The Blacklist Redemption – Sezoni 1

30/04/2017 / Luan Morina

Ideja për një spin-off i ‘The Blacklist’ nuk ka qenë e keqe. Edhe realizimi i këtij spino-offi s’ka qenë i keq. Në fakt ka shumëçka mirë të përpunuar. Continue reading

Alpha House 1×01 – Recensim

29/01/2014 / Luan Morina

Pas suksesit të Netflix me ‘House of Cards’ (serial i shkëlqyeshëm) dhe ‘Orange is the New Black’, edhe Amazon provon të mat forcat me televizionin e zakonshëm. Një nga projektet e para të Amazon është ‘Alpha House’.

Seriali nis me një turmë policësh dhe gazetarësh që afrohen në hyrjen e një ndërtese banimi. Shfaqet John Goodman i cili zgjon nga gjumi Bill Murray. Ky i fundit ka përzier kalendarin për tu dorëzuar në organet e rendit. Mjafton kjo skenë që të të jap fillimin e të qeshurave të buta që do të vazhdojnë gjatë gjithë episodit.

Seriali në rolet kryesore ka katër senatorë republikan nga shtete të ndryshme të SHBA-ve, nisur nga John Goodman. Pos që thumbon mendimet e tyre konservative, seriali sjell edhe karakteret e tyre duke përdorur satirë ndaj qëndrimeve të tyre për çështje aktuale.

Këto sjellin skena me komedi dhe të qeshura të buta gjatë pjesës më të madhe të pilot episodit. Seriali premton të jetë komedi e mirë politike (e kundërta me ‘House of Cards’), derisa ka një John Goodman si karakter kryesor që personalisht për mua është njëri ndër aktorët më të preferuar.

Personalisht do të rikthehem për më shumë episode, e ju sugjeroj që patjetër të provoni episodin e parë.

Nota fillestare 8/10

How I Met Your Mother 9×01/02 – Review

30/09/2013 / Luan Morina

It was worth waiting for. No, seriously, Cristin Milioti aka ‘The Mother’, blew my mind. She was fantastic. All she had last season was a single line and nothing more. We could’ve judge her just by her looks. She had no major TV/movie role, and honestly I had no opinion, but listening to others how she was ‘meh’ made me think like them too… Contrary to the opinions of some of my friends – the mother was supposed to be someone known, big name on the screen; I liked the fresh face that I’ve never had seen before.

Anyway, she was amazing. Her chemistry with Lily was awesome. None of the characters, ever, have had a similar conversation with Lily. She blended just right into the show. The scene with Ted was fantastic, too. I liked what the writers did, putting the show a year after the wedding. It’ll help getting away from the wedding boredom.

But, what I liked the most from this episode was the character of Curtis. Having already been familiar with Roger Bart, acting on ‘Revenge’, it was a great feeling seeing him again on the screen. And I loved his character. That scene with him, Ted, and Lilly was very funny. Especially the last part.

What got on my nerves was that ‘problem with the common cousin’ of Robin and Barney. Thankfully that ended pretty soon, because it was, well, it was dumb. I didn’t like that at all, and not anything stupid in this season, please.

About the season… It will be boring seeing a weekend explored during a whole season. I’m not too fond of this idea, never been. But, those forward-flashes with Ted and the mother might be helpful. I still trust the writers, and I hope they’ll do a fine job.

I think this season will be more of a romance than a comedy, and I have nothing against this. I’d love to see it that way, because, let’s face it – it’s the time!

Oh, and I don’t want to forget Marshall and his adorable companion, Daphne. Great chemistry between them, loved every scene involving these two. However, I didn’t like that whole problem with removing a photo from the internet. That was dull, just like the ‘cousins’ problem.

I’m glad it’s back, and I’m really looking forward to see Cristin Miloti shine again. She fascinated me in this first episode.